Machtige Shabaka in de Royal Festival Hall in Londen

Een half jaar geleden zagen wij Shabaka in het Amsterdamse Bimhuis. Het was nog maar een maand na het verschijnen van zijn eerste soloplaat Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace en de verwachtingen waren hooggespannen.

Niet alleen was het album een volledig andere plaat dan alles wat hij daarvoor had gedaan, de sax was ‘in de ban’ en een flinke collectie fluiten was zijn basis geworden, ten tweede omdat de muziek ingetogen was, waar hij de jaren daarvoor juist met bands als Sons of Kemet en The Comet is Coming vol gas had gegeven.

Maar zijn band bleek een fascinerende set-up te hebben met twee harpen, vleugel en electronics, en buitengewoon goede muzikanten te herbergen. Met pianist Elliot Galvin als verrassende tegelijk perfect gecaste sideman. Het optreden bleek een groot succes, zowel voor publiek als band, en toen de mogelijkheid zich voordeed om de band een half jaar later nog een keer te zien pakte ik die met twee handen aan.

De plek vanavond is de grote Royal Festival Hall (capaciteit 2700) en het is indrukwekkend om te zien dat Shabaka en zijn band deze concertzaal goed vol weten te krijgen. Toch is het ook niet geheel onverwacht. Niet alleen heeft het album een prachtige opmars gemaakt het afgelopen jaar, Shabaka heeft tevens een ongelooflijke gunfactor door alles wat hij voor de Britse jazz betekend heeft de afgelopen jaren.

Daarnaast bevat Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace prachtige stukken en is het een album waar we in deze roerige politieke tijden ernstig behoefte aan hebben: Introspectie, creativiteit, bezieling en positiviteit. Met een simpele ‘Hi, good evening, we’re gonna play some music for you’ start Shabaka solo met een indrukwekkend stuk waarin zijn progressie in het fluitspelen gelijk optimaal hoorbaar wordt.

Voor zijn eerste solo album heeft Shabaka sowieso niet gekozen voor de gemakkelijke weg en fluiten gekozen die met hun bijzondere afkomst (veel uit het oude Mexico) en klankkleur andere sferen creëren. Juist door de inbreng van twee harpen en elektronica krijgen zijn composities een geheel ander klankbeeld. Galvin speelt daar met zijn rake pianospel steeds meesterlijk omheen en brengt soms ook wat elektronica in.

Shabaka is echt bizar goed geworden als fluitspeler. Dat hoor je gelijk in het eerste half uur al. Hij heeft zich de skill om fluit te spelen volledig eigen gemaakt, wat echt iets volledig anders is als sax spelen, vooral ook in het ademgebruik. Elke compositie bekend van zijn album klinkt live nu echt al veel beter en mooier. En dat komt zeker ook door de muzikanten waarmee hij speelt en die zijn nieuwe muzikale wegen als geen ander snappen.

Het levert een gevarieerd een erg fraai concert op. Het publiek gaat moeiteloos mee in de bezieling van Shabaka en zijn muzikanten, en het staande applaus na anderhalf uur muziek is het daarop volgende resultaat. Een stralende band neemt het dankbaar in ontvangst.

Shabaka komt vervolgens alleen terug voor een toegift waarin hij eerst met een tape met geloopte muziek iets uitprobeert wat iets minder goed werkt (waarom zou je ook loopen als je zulke goede muzikanten bij je hebt….), maar daarna glorieus terugkomt met een stuk op een dubbelloopse fluit uit het oude Teotihuacan waarin hij dan weer volop indruk maakt, zelfs glorieert.

Wie had ooit kunnen denken dat één van de grondleggers van de zo belangrijke jazzgolf aan nieuwe jazzmuzikanten uit de UK met een concert op fluit in de grote Royal Festival Hall zou staan, was jaren geleden voor gek verklaard. Dat het nu zo volledig op zijn plek valt zegt veel over alles eigenlijk. Hulde aan Shabaka en zijn band.

Foto’s: Pierre Bouvier Patron