×

Concert

17 januari 2025

Brussels Jazz Festival 2025

Machtige BJF donderdag met Bram de Looze en Craig Taborn

Geschreven door:

• fotografie door Olivier Lestoquoit

Label: ECM Records

Op de tweede donderdag van Brussels Jazz Festival mocht eerst Bram De Looze in de benedenzaal van Flagey zijn derde Artist in Residence concert vervolmaken en wederom werd het er één met veel impact.

In een trio met de uit Berlijn afkomstige Felix Henkelhausen op bas en Eric McPherson uit New York op drums had hij wederom geweldige muzikanten te pakken. Twee muzikanten waarmee hij een duidelijk warme muzikale connectie heeft. En ook voor dit trio had De Looze weer een fijne lading nieuwe stukken geschreven.

Wat er in Studio 1 gebeurde behoorde niet alleen tot de mooiste van deze editie van Brussels Jazz Festival, maar ook in de rijke geschiedenis van het festival. Zijn eerste concert als Artist in Residence (met Thomas Morgan, Joey Baron en Hank Roberts) is nog steeds mijn favoriete van deze editie, maar deze derde sloot daar naadloos op aan.

De magie van De Looze, Henkelhausen en McPherson (die na 10 jaar met Fred Hersch gespeeld te hebben nu in De Looze een nieuwe muze gevonden lijkt te hebben) is fascinerend. De nieuwe stukken die er gespeeld werden hebben alles wat je doet opveren. Ze zijn even melodieus als subtiel en avontuurlijk en hebben steeds weer de juiste emotionele dynamiek en balans.

Een uur lang de mooiste muziek denkbaar met De Looze in een glansrol en Henkelhausen en McPherson als de meesterlijke vervolmakers. De groei van De Looze als componist en pianist is van een grote internationale allure. Een groei die met de muzikanten waarmee hij zich steeds omringt alleen maar harder gaat.

Het trio, dat zich de (weinig prikkelende) bandnaam Vice Versa heeft aangemeten, stak vanavond in bloedvorm en doet verlangen naar heel veel meer.

En waar de opening van de avond al wonderschoon was trok de Amerikaanse pianist Craig Taborn met een speciaal geschreven compositie voor orkest, de hoge kwaliteitslijnen magistraal door.

Met bassist Thomas Morgan, trompettist Peter Evans en drummer Ches Smith als ‘basisband’ en het uit ruim 80 (!!) muzikanten bestaande Brussels Philharmonic had Taborn een perfecte mogelijkheid om zijn nieuwe composities tot volle wasdom te laten komen. En dat gebeurde.

Taborn is nooit een voorspelbare componist en pianist geweest. Sinds hij internationaal aan het jazzfront verscheen is zijn muziek en spel weerbarstig en  ongrijpbaar. Het orkeststuk dat hij voor deze gelegenheid geschreven had maakte daarom vooral ook zoveel indruk. In opbouw en structuur behoorlijk afwijkend en in de arrangementen van Michael P. Atkinson steeds weer uitermate avontuurlijk en verrassend.

De Heartspoken Suite For Improvising Quartet And Full Orchestra was er een voor in de boeken. Onverwachte structuren, verrassende intermezzo’s en solostukken werden vergezeld door onverwachte orkestinvallen dan mooie gelaagde melodieuze lijnen. Steeds weer verrassend en indrukwekkend in vorm en sfeer. Volop intrigerend en uitdagend.

Het was zo’n concert waar je voorop je stoel ging zitten om niets te missen van waar deze muzikanten zich in begaven. Met Evans als voornaamste solist (en hoe geweldig is hij toch), Smith als gave aangever, Morgan als de immer verrassende allesverbinder en het Brussels Philharmonic als de magische overmeesters was dit een concert als geen ander.

Zo’n concert waar je als verpletterd, in positieve zin, uitkwam, vol van alle muziek die over je heen was gespoeld. Vol van alle klanken en sferen die een uur lang je hoofd en hard waren binnengerold. Een magische ervaring die haast werd verstoord doordat het kwartet muzikanten nog even terugkwam om zonder het orkest een stuk van Ornette Coleman te spelen. Maar uiteindelijk kon dat de magie van het voorgaande niet wegnemen.

De samenwerking tussen Flagey en het Gentse muziekcentrum Bijloke bracht met Taborn als componist en bandleider wederom iets magistraals voor het voetlicht. Een adembenemend mooie ervaring.