×

Concert

13 april 2016

Liveverslag: Oceans of Slumber & My Dying Bride

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Doommeesters My Dying Bride traden afgelopen zondagavond 10 april op in Tivoli Vredenburg in Utrecht waar de Pandorazaal voor de Britse formatie was gereserveerd. Voor de fans was het een uitgelezen moment de band een keer te kunnen bewonderen buiten de festivalsfeer om.

Als voorprogramma nam My Dying Bride het Texaanse Oceans of Slumber mee dat in 2013 in eigen beheer hun eerste plaat Aetherial uitbracht. Deze relatief jonge metalband (zeker als je ze naast MDB zet) heeft grote stappen gezet met het album Winter dat vorige maand uitkwam en veelal lovende kritieken kreeg.

Oceans of Slumber is een interessante band om naar te kijken. Frontvrouw Cammie Gilbert houdt de aandacht vast met haar mooie, indrukwekkende verschijning en sterke podiumpresentatie. Zij is een sensuele donkere dame met indringende blik en zelfverzekerde uitstraling. Haar stem is veelzijdig, warm en meandert op natuurlijke wijze door een verscheidenheid van composities en stijlen heen, om bij vlagen uit te breken met een flinke uithaal. Alsof het geen moeite kost. Grunts en screams laat ze achterwege en dat siert haar.

Gilbert is kortom een prachtige vrouw met een prachtige stem. Ik vroeg me zondagavond echter wel direct af wat ze daar eigenlijk deed op het podium. Wat is haar verhaal? Hoe raakt zij verzeild in dit gezelschap? Hoe lang blijft ze nog bij hen…

Er is wel meer uniek aan Oceans of Slumber. Het werk van de Amerikaanse band is genretechnisch veelomvattend te noemen, maar dat is in dit geval wat mij betreft geen positieve eigenschap. In de composities ontbreekt het aan een duidelijke coherentie en authenticiteit, maar bovenal richting. Wie zijn zij? Wat willen ze ons meegeven?

Tijdens een paar nummers leek het alsof de afzonderlijke muzikanten in verschillende tijdzones stonden te spelen en deze afstand het tempo, de eenheid, en het onderlinge contact in de weg zat. Dan was er nog het geklungel in de marge van de bassist en de gitarist die het voor elkaar kreeg zijn gitaar tijdens het spelen te unpluggen… Er gebeurde wel van alles; toegegeven, het werd nergens saai (de geringe duur van de set droeg hier aan bij), maar het was moeilijk vast te stellen wat ons als publiek nou precies werd voorgeschoteld. Het tijdens het optreden onderling wisselen van instrumenten (gitarist wordt drummer, drummer wordt toetsenist) zorgde voor nog meer afwisseling en ook de gedurfde cover van Nights in White Satin (The Moody Blues) trok de aandacht: een verfrissend arrangement en slim om live ten gehore te brengen, zeker als afsluiter voor een zaal met mensen die zeer waarschijnlijk je werk (nog) niet goed kennen. Toch viel bij mij uiteindelijk het kwartje niet.

Na de korte set van Oceans of Slumber doofden al snel de lichten in de zaal voor hoofdact My Dying Bride. My Dying Bride betekent sfeer, lekker zwelgen in melancholie en zwartgalligheid en staat garant voor uitgestrekte doomlandschappen die af en toe worden opgeschrikt door intense uitingen van frustratie, dit alles prachtig via de band als 6-koppig monster gekanaliseerd en belichaamd door zanger Aaron Stainthorpe. Is het allemaal slechts een show? Misschien ook wel, maar we geloofden hem direct en het was heerlijk.

My Dying Bride is een band die inspeelt op je emoties. Technisch perfect spelen ze niet; ze staat niet bekend om hun virtuositeit. Af en toe kan ik mij daar zeker aan irriteren: hier en daar een onzuivere uithaal, gebrek aan tempocontrole, de soms wat rommelige drumfills. De intentie en overtuiging van de band als geheel is echter geweldig. Schoonheidsfoutjes worden daarom direct vergeven.

My Dying Bride zette in Tivoli een geweldige set neer waarin de band oud en nieuw werk op een doordachte maar ongekunstelde manier wist te combineren en afwisselen. Ze hebben dan ook een goede kennis van zichzelf en hun hechte fanbase. De twaalfde en nieuwste plaat Feel The Misery, vorig jaar uitgebracht en bejubeld door zowel fans als critici, kreeg ook precies voldoende aandacht. Interessant om te horen dat My Dying Bride in al die jaren niet stil heeft gestaan qua ontwikkeling, maar toch steeds heel erg zichzelf is gebleven en een zeer eigen sound heeft.

We verveelden ons als publiek geen moment en werden op onze wenken bediend. Er waren meezingmomenten, lekkere beukstukken, melodieuze intermezzo’s, terugpakmomentjes. Het publiek zong af en toe luidkeels mee en de sfeer in de zaal was erg goed. Voor de band zelf was het misschien geen uitzonderlijk of bijzonder memorabel optreden, maar de fans zullen het er nog weken over hebben en er met veel plezier aan terugdenken.

Setlist My Dying Bride:

  1. Your River
  2. From Darkest Skies
  3. And My Father Left Forever
  4. My Body, a Funeral
  5. Feel the Misery
  6. Thy Raven Wings
  7. The Prize of Beauty
  8. Erotic Literature
  9. To Shiver in Empty Halls
  10. The Cry of Mankind
  11. She Is the Dark
  12. Like a Perpetual Funeral
  13. Symphonaire Infernus et Spera Empyrium