×

Concert

18 oktober 2020

Lionel Loueke nonchalant virtuoos in Flagey

Geschreven door: Jordi De Beule

Label: Edition Records

Nu optredens terug zijn in België kleuren de affiches vooral zwart, geel en rood. Aan goede bands geen gebrek natuurlijk, toch was het fijn om afgelopen vrijdag nog eens een internationale naam mee te pikken. En wat voor één! Wij zagen Lionel Loueke Brussel inpakken bij de lancering van zijn nieuwste album: HH.

We gaven het al mee in onze albumrecensie: na jaren als sideman van Herbie Hancock achtte de gitarist uit Benin de tijd rijp voor een ode aan het oeuvre van de man. Een leuk idee dat Loueke op de plaat al prachtig invulde. Wat zou dat geven in Flagey?

Doordat de Belgische politiek buiten net besloten had om na de bars ook de restaurants een maand te sluiten, kreeg de zaal iets van het laatste bastion van het uitgaansleven. En ook Loueke koesterde de kans om voor het eerst in een lange tijd solo een podium op te stappen.

Hij stak meteen virtuoos van wal met Hang up your hang ups. Vederlicht tokkelen combineerde hij met percussie op de snaren, woordenloze zang met kliks en wat normaal gezien een bijproduct is – de stalen wrijfklank wanneer je over de frets glijdt – gooide hij nadrukkelijk in de mix. De toon was gezet voor een avond waarin elke 3 seconden wel iets leek te gebeuren: een kleine tempowisseling, het volume dat wat de hoogte of de laagte in ging, Afrikaanse geluiden die plots doorklonken in Actual Proof, dan weer een nummer met een bossa feel dat kabbelde, afgebroken werd en verder kabbelde. Loueke haalde schijnbaar moeiteloos een heel arsenaal boven om steeds rond de alom bekende melodieën heen te werken. Waarom alle noten spelen als het publiek ze toch hoort in hun hoofd?

Dat publiek was met plezier de speelbal van dienst en telde niet toevallig een heleboel muzikanten. In de staart van het concert, na onder meer een heerlijke versie van Butterfly, lichtte Loueke één van hen er uit. “Ik zie dat Philip Catherine hier is… Laat me even vertellen welke bijzondere plek hij heeft in mijn carrière. Toen ik in ’99 als jonge muzikant uit Benin aankwam in Parijs, wilde ik zo snel mogelijk ergens spelen. Ik trok naar de Duc des Lombards en vroeg aan de mij onbekende gitarist of ik niet mee het podium op mocht. Philip antwoordde dat we na de set konden jammen. Vastberaden nam ik plaats op de eerste rij, waar ik zag hoe Philip zijn concert opende met een verbluffende ballad. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik heb tijdens de pauze bedeesd afscheid genomen en heb mijn gitaar enkele dagen aan de kant gezet om daarna maar een tandje bij te steken, hehe. Philip is een grote inspiratiebron voor me. Een applaus, alstublieft!”

Afsluiten deed de gulle Loueke met Cantaloupe Island, dat iedereen ook kent van de sample in Cantaloop van US3, maar dat in de handen van deze gitarist plots een los laatavondgevoel kreeg. Een zoveelste twist in deze grootse prestatie. Hoedje af!