Met het Neil Cowley Trio, Yussef Kamaal en The Comet is Coming was de vrijdag op Jazz à Liège op voorhand al een avond waarop de energie zou overheersen en gelukkig werd dat bewaarheid ook.

Fijn om een festivalavond te hebben waar je gelijk ingezogen wordt. Het Neil Cowley Trio speelde op een volledig verkeerde plek, de brasserie Cinéma Sauvenière, maar met hun immer aanwezige overtuigingskracht wist het trio het volop toegestroomde publiek, en het publiek dat daar eerst gegeten had, volledig te overtuigen met een heerlijk overrompelende set waarin niet eens de nadruk lag op de powercomposities die het trio zo vermaard gemaakt heeft.

Veel juist van hun laatste album Spacebound Apes, een album dat juist een meer ruimtelijk geluid heeft, passeerde de revue. Gecompleteerd met composities van hun voorgaande albums speelde het trio een fantastische set van dik een uur. Langer kon helaas binnen de festival set-up niet. Vreselijk jammer want als er een trio is dat van jazz een uitbundig feest maakt is het dat van pianist Neil Cowley, bassist Rex Horan en drummer Evan Jenkins. Maar snel terugkomen dus! Dit geweldige trio is hier sowieso veel te weinig te zien.

Ondertussen was Yussef Kamaal in de fijne Reflektor-zaal al begonnen. Zoals wellicht bekend is het duo van drummer Yussef Dayes en Kamaal Williams (alias Henry Wu) kortgeleden uit elkaar gevallen. Beide mannen spelen nu met andere muzikanten de tracks van het enige album dat ze maakten. Puur contractuele afspraken zijn het nu dus en het is elke keer weer een verrassing wie van de twee met een band komt. Vanavond was het drummer Yussef Dayes die met een band op het podium stond en hij bracht de volgepakte zaal tot een fraai kookpunt. De nog maar 23-jarige hard hitting drummer leidde zijn band door de composities van het album en deed dat met heel veel energie. En het was zeker niet alleen Dayes die indruk maakte. Ook zijn toetsenman C Stacey en bassist Mansur Brown zetten de zaal op zijn kop. De rijke composities werden vol overgave in een lekker dik zaalgeluid neergezet en het publiek smulde ervan.

Omdat Jazz à Liège over vijf plekken verspreid ligt was het fijn om daarna een stuk van het concert van Dee Dee Bridgewater mee te nemen. In het volgepakte Le Forum, een prachtig, klassiek ogend theater met fraaie balkons met rood beklede stoelen, bracht Bridgewater vooral songs van haar in september te verwachten nieuwe album dat een basis heeft in haar muzikale roots: Memphis, Tennessee. Door een gebroken voet (in het gips) vooral zittend op een kruk bleek dat Bridgewater nog steeds geweldig bij stem is en dat ze de, haar zo vertrouwende, oude R&B-songs zonder moeite van nieuwe glans voorzag. Met vooral de Staple Singers (vader Pops en dochter Mavis), Al Green en Ann Peebles en zulke classics als I Can’t Stand The Rain als referentie, klonk ze innemend en puur. Laat haar maar snel weer terugkomen als het nieuwe album in de winkels ligt en ze gipsvrij menig Europese zaal weer optimaal in de juiste soulsfeer kan brengen. Dit optreden smaakte naar meer.

In Reflektor speelde als laatste act van de dag The Comet is Coming, het wel heel erg fijne electronic trio rondom saxofonist Shabaka Hutchings. Wat valt het deze band toch ook gemakkelijk om een zaal in extase te brengen. Hun heerlijk opgefokte sounds zijn dan ook ideaal voor dit late moment van de avond en hoe knap hoe ze hun set al met veel dynamiek beginnen en deze het gehele optreden kunnen vasthouden. Binnen de set waren niet alleen de tracks van hun terecht veel geroemde debuutalbum te horen maar ook alvast wat nieuwe tracks. De band is al de studio ingedoken en heeft al een nieuw album klaarliggen om dit najaar uit te brengen. Het klinkt allemaal al even aanstekelijk. Met een net als Yussef Kammal vreselijke lekker dik zaalgeluid bracht de band de zaal met heel veel energie tot een kookpunt. Heerlijk optreden!