Anderhalf jaar geleden stond Lana Del Rey als ‘grote belofte’ in een tsjokvolle bovenzaal van Paradiso. Gisteravond was ze terug. Wederom volle bak, ditmaal in de Heineken Music Hall. Het was een optreden dat vreemd afstak bij het imago dat ze de afgelopen jaren zorgvuldig heeft opgebouwd.

Met de release van het album Born To Die en de later verschenen appendix-schijf Paradise projecteerde Lana Del Rey zowel muzikaal en tekstueel als visueel in de begeleidende clips en het artwork als een femme fatale. Een zwoele, maar ijskoude dame die in haar zelfverkozen hedonistische levensstijl met sier en flair langs de afgrond scheert. Eentje met een prima stem, die meestal in de lage regionen blijft, maar Del Rey kan op excellente wijze de hoogte in en benadert daarbij het bereik van een sopraan. Het decor van haar eerste grote soloshow in ons land – ogend als de lobby van een vervallen art nouveau hotel, compleet met kandelaars, zwarte raven, palmbomen en twee beelden van leeuwen – sloot naadloos aan op het imago van de zangeres. Band (inclusief ‘grand piano’) op scherp, strijkersorkestje in de hoek. Intromuziek van een krakende grammofoonplaat, de sfeer zat er prima in.

Maar in de afgelopen anderhalf jaar blijkt er ook een verschuiving in publiek te zijn geweest. Stond Del Rey in de Paradiso bovenzaal nog voor een mix van serieuze muziekliefhebbers en zure journalisten die ‘the next big thing’ wilden aanschouwen, in de HMH barstte toen de zangeres het podium tijdens openingstrack Cola betrad een gegil los als ware zij Justin Bieber en One Direction in één. De veelbesproken openingszin van het nummer kreeg ze er nog goed uit, maar reeds bij de tweede te zingen strofe schoot ze in de lach door de hysterische toestanden vooraan het podium. Het nummer werd hortend en stotend afgemaakt en tegen het eind daalde Del Rey de ‘front barrier’ in om fans een handje, een kusje, een knuffel of een praatje te geven en om cadeautjes in ontvangst te nemen. Waardoor er tussen de openingstrack en het daar op volgende Body Electric een minutenlang gat viel dat voor de bezoekers op de eerste rij als een ultiem cadeautje gold, maar voor de pakweg 2800 andere bezoekers in de HMH als een curieuze onderbreking zo vroeg al in de show.

Wat Del Rey in de HMH vervolgens vooral liet zien is dat het zorgvuldig onderhouden en volwassen imago dat ze heeft opgebouwd niet strookt met de werkelijkheid. Want wat de bezoekers vooral te zien kregen was een 26-jarige die in het geheel geen ijskoude koningin is, maar eigenlijk vooral een giechelig meisje. Waardoor har podiumpersoonlijkheid deze avond in combinatie met het publiek vooraan vooral erg aandoenlijk werd om te aanschouwen. Muzikaal schommelde het niveau nogal hierdoor. Herpakte Del Rey zich en ging ze volledig in de liedjes op, was het regelmatig van grote klasse. Het geluid was meer dan helder afgesteld, waardoor haar veelzijdige stemgeluid goed tot haar recht kwam. De genoemde virtuositeit in bereik toonde ze ook in de uitverkochte Heineken Music Hall enkele malen, door schijnbaar achteloos doch loepzuiver de hoogte in te gaan om vervolgens de laagte weer in te duiken zonder een noot te missen. Uitschieters daarbij waren het nieuwe Young and Beautiful (uit de film The Great Gatsby), het zwoele Ride en het recalcitrante Gods and Monsters. Dat zijn ook de momenten dat Lana Del Rey de volledige HMH aan haar lippen had hangen. De momenten dat het voltallige publiek even het gevoel heeft iets magisch te aanschouwen.

In de finale gaat het echter weer mank. De melancholische en iets verstilde uitvoering van doorbraaksingle Video Games is an sich erg fraai, maar wordt door het dolenthousiaste voorste vak dusdanig hard meegezongen, dat alle monitoren op het podium het oppikken. Het komt de sfeer van het nummer niet ten goede. Tijdens afsluiter National Anthem daalt Del Rey weer af richting de voorste rijen voor niet minder dan twintig minuten aan knuffels, kusjes, fotomomenten en cadeautjes uitwisselen met de mensen op de eerste rij, terwijl de band noest doorspeelt en het strijkorkestje zichzelf de blaren op de vingers speelt bij het continue herhalen van de strijkpartijen. Het tafereel waarbij er op het podium amper iets gebeurt duurt dusdanig lang, dat elders in de zaal de massale uittocht al op gang komt. Eenmaal weer terug op het podium, draait Del Rey zich nog eenmaal om, zwaait even, raapt wat op het podium geworpen presentjes op en schuifelt giebelend van het podium af. De band speelt nog enkele minuten door en daarna gaan pardoes de zaallichten aan. Je zou zeggen dat het optreden als een nachtkaars uit ging, ware het niet dat zelfs de nachtkaarsen op het podium op dat moment nog aan stonden.

Een vreemd einde van een optreden, dat maar bij vlagen liet zien welke kwaliteiten Lana Del Rey nu echt in huis heeft. Natuurlijk mag je de kwaliteit van een optreden niet afrekenen op het publiek dat in de zaal aanwezig is, feit is wel dat de welhaast hysterische fans in de voorste regionen weldegelijk hun stempel drukten op het geheel. Waardoor de surrealistische situatie is ontstaan dat zij ongetwijfeld de meest magische show van hun leven hebben gezien, terwijl de rest van het publiek een wisselvallig optreden mee heeft gekregen. Een mooi aangeklede show, die ondanks enkele ontegenzeggelijke pieken toch niet het maximale heeft bereikt wat er uit te halen was.