Het is wat onwennig om bij zo’n grote naam als The Chills in de kleine zaal van Doornroosje te belanden. Vroeger was alles beter, toen zouden ze met gemak het oude Roosje vullen. Maar eigenlijk is dit kleinere podium nog het beste met het pand op de Groenewoudseweg te vergelijken. Je mist de kleurrijke graffiti aan de buitenzijde van het gebouw, en die doordringende geur van rook en drank past niet meer in dit tijdsbeeld. Maar als de lampen doven waan je jezelf weer als zeventienjarige eventjes in 1990. Voor mij is Submarine Bells de eerste The Chills kennismaking met. Helaas hoor ik deze Nieuw-Zeelandse indie new wave rockband in die periode te weinig op de radio, terwijl de vergelijkbare alternatieve gitaarliedjes van R.E.M. wel voortdurend voorbij komen. The Chills zijn nog steeds bij het oudere muziek liefhebbend publiek gewild. Als Martin Phillipps bij toegift I Love My Leather Jacket grapt dat dit de laatste mogelijkheid is om te dansen, ook al is de gemiddelde leeftijd van de toeschouwers vergelijkbaar met de zijne, zit daar zeker een kern van waarheid in. Volgende maand tikt deze frontman reeds de zestig jaar aan, vanwege zijn lichamelijke broze gesteldheid is dit een klein wonder. Het verloop van de band is grillig, van de originele bezetting is alleen maar Martin Phillipps over.

Maar voordat The Chills het podium betreden staat eerst nog Rats On Rafts op het programma. Deze Rotterdamse postpunkers behoren ondanks hun jeugdige uitstraling al ruim tien jaar tot de top van de binnenlandse alternatieve popscene. Rats On Rafts lift zeker niet op het hedendaagse succes van vergelijkbare bands mee. Ze waren de hype namelijk al lang voor. Rats On Rafts speelt een strakke set, met amper ruimte om het applaus te ontvangen, en amper tijd om bij de laatste song een gitaarsnaar te vervangen. Zanger David Fagan is spaarzaam met zijn woorden, een opmerking over voetbalclub Excelsior wordt kort disciplinair bijna emotieloos beantwoordt. Ze zijn hier om te spelen, en hebben geen zin in dat soort ongein. Ze brengen een breed dromerig klankenpalet, met veelal een paars belichte podiumpresentatie, waarbij ze soms subtiel naar het blauwgroen overschakelen. Niet echt een band die je als support act bij The Chills verwacht, maar ik ben een groot liefhebber van dit nagalmend zweverig geluid. Na afloop van het concert loop ik David Fagan nog voorbij, die achterin de zaal bijna anoniem van zijn glaasje rode wijn en van het The Chills optreden geniet. Rats On Raft is groot in het onzichtbaar zijn, de stille kracht om een avond mee op te warmen, en daar slagen ze voortreffelijk in. Toch werkt het gebrek aan interactie met het publiek niet echt in het voordeel, daar valt zeker nog de nodige winst te behalen. Verder niks als lof over Rats On Rafts, echt een Nederlandse band om trots op te zijn. Ze benadrukken hoe belangrijk grondleggers als Kiem, The Tapes en Minny Pops zijn. Ondertussen vergeten namen, hieraan heeft de huidige nationale postpunkscene weldegelijk hun bestaansrecht aan te danken.

En dan betreden The Chills het podium, zetten Night Of Chill Blue in, spelen een geslaagde versie, waarna de gehele band behalve Martin Phillipps zich terugtrekt. Het is mij onduidelijk wat er precies aan de hand is, maar hij benut het moment voortreffelijk om de aandacht op het latere Scatterbrain werk te richten. Martin Phillipps heeft dus wel behoefte aan contact met de aanwezige luisteraars (Zo kan het dus ook David Fagan). Er volgt nog een ludieke poging om gratis een poster aan iemand uit het publiek te slijten, deze moet dan wel een geschikte vraag stellen, waar hij dan antwoord op geeft. Toevallig staat de gelukkige winnaar van dit presentje naast mij, en als hij het papier in ontvangst neemt, komt in mij misschien wel de meest passende vraag op; of ze het affiche nog willen signeren. Stom, stom, stom, dat had ik eerder moeten bedenken. De meest memorabele opmerking komt van een bezoeker die vraagt of hij zijn leren jas (I Love My Leather Jacket) nog wel eens draagt, die toenmalige drummer Martyn Bull hem schenkt als hij op 22 jarige leeftijd op de vooravond van het succes aan leukemie overlijdt. Martin Phillipps geeft hier een gevatte reactie op, dat hij niet meer dat figuur van vroeger heeft, en dat er de nodige kilo’s zijn bijgekomen, waardoor deze niet meer past. Wel geeft hij zichtbaar ontroerd toe dat dit memorabele kledingstuk nog steeds heel waarde en betekenis voor hem heeft.

Vervolgens herstarten ze de avond, en dient het volgende mankement zich aan, de versterker van bassist Callum Hampton staat beroerd afgesteld. Weer een moment van ingehouden stilte, maar dit probleem is gelukkig snel verholpen. Wat een geweldige uitstraling heeft deze langharige dreadlock crustie toch. Zijn veelzijdigheid bewijst hij wel als hij met gemak naar de trompet overschakelt. Die diversiteit overtroeft keyboardspeelster Erica Scally eenvoudig, die schakelt met gemak naar gitaar en viool over. En als we dan toch bezig zijn, ondanks dat hij op ver op de achtergrond staat opgesteld, werkt het gedreven enthousiasme van drummend rockbeest Todd Knudson zeer aanstekelijk op het publiek door. De klassiek geschoolde pianist Oli Wilson is eveneens een belangrijke sterspeler in deze latere samenstelling. Een zeer geolied gezelschap dus, welke uiteraard met recente songs als Hourglass, Monolith en You’re Immortal naar het latere Scatterbrain werk teruggrijpt. Nergens hoor je de continu in beweging zijnde stoelendans der personeelswisselingen terug, dat benadrukt nogmaals de kwalitatieve hoge kwaliteit van de muzikanten.

Toch ligt ondanks de vernieuwde groep opstelling de nadruk voornamelijk op de oeroude Kaleidoscope World nummers. Het risicoloze veilige Silver Bullets wordt geheel genegeerd. Publieksfavorieten Doledrums, Rolling Moon, Pink Frost, titelsong Kaleidoscope World, en uiteraard het afsluitende eerder genoemde I Love My Leather Jacket komen voorbij. Best bijzonder trouwens dat de beste nummers op een vroegere verzamelaar belanden, die enkel uit EP’s en out takes bestaat, terwijl je als band zijnde nog niet eens een volwaardige plaat hebt uitgebracht. De nadruk ligt hoe dan ook veel op die eerstelingen, van het Brave Words, Submarine Bells en Soft Bomb trio worden in totaal nog eens zeven tracks gespeeld. Het blijft een genot om het perfecte popliedje Heavenly Pop Hit te horen. Mijn hoofdreden om mij jaren geleden in The Chills te verdiepen, bedankt MTV!

Martin Phillipps is de rust zelf. Zijn destructieve levensstijl laat geen zichtbare sporen achter. De verslavingsproblematiek levert hem echter wel een geperforeerde lever gatenspons op. Hij benoemd zelf de emotionele indrukwekkende The Chills: The Triumph and Tragedy of Martin Phillipps documentaire van SXSW welke hier dieper op in gaat. Die dagelijks strijd is de erfenis van jarenlang roekeloos onverantwoord gedrag. Een pijnlijke verslaglegging, welke je met de neus op de harde feiten drukt. Sterker nog, we mogen van geluk spreken dat we vanavond van een memorabel concert getuige zijn. De trieste voorgeschiedenis bevestigd nogmaals dat het vooral een overwinning van Martin Phillipps is, die er zichtbaar erg veel zin in heeft. The Chills, de koude rillingen op een warme 8 juni 2023. Muziek die je raakt, je beseft amper dat de uit Dunedin afkomstige rockband al vanaf 1980 actief is. Voor mij is het psychedelische Madchester gekleurde geluid van Submarine Bells het opstartpunt, dus dan sta je daar niet zozeer bij stil. De echte klassiekers zijn al eerder gemaakt. Gelukkig word ik daar vanavond nogmaals aan herinnerd, ja gelukkig maar!