Op 22 juni verschijnt het nieuwe album Heaven And Earth van Kamasi Washington. Op basis van de twee nieuwe nummers die hij vrijdagavond in een uitverkocht Paradiso met zijn band speelde, wordt dat net zo’n feest als de verbluffend sterke voorganger, The Epic.

Om kwart voor negen stappen Washington en zijn band onder luid applaus het podium van de Amsterdamse poptempel op. Met een grote glimlach begint hij aan een lange uitvoering van Change Of The Guard. Met speels gemak combineert het zevental funk, jazz, rock en hiphop tot een dampend amalgaam dat herinnert aan de hoogtijdagen van Funkadelic en Parliament. Voor het tweede nummer stapt vader Rickey Washington het podium op en krijgt meteen de ruimte om te tonen wat hij kan. Elk van de muzikanten krijgt tijdens de set volop de gelegenheid om zijn virtuositeit te tonen. Washington imponeert niet alleen fysiek, hij lijkt wel een line-backer in een NFL team, maar ook muzikaal. Vooral tijdens de subtiele stukken toont hij zijn vakmanschap. Giant Feelings is een onverwachte keuze en overtuigt het publiek vooral door het seventies-achtige toetsenwerk van de schrijver van het stuk Brandon Coleman. Het overwegend blanke publiek gaat voor het eerst los bij een lange uitvoering van Truth, het kunststukje van het vorig jaar verschenen Harmony Of Difference. In de aankondiging gooit de predikant er nog een maar mooie one-liners uit zoals “we should not tolerate diversity, we should celebrate it.” Dat kan natuurlijk op veel bijval rekenen in onze linkse hoofdstad.

Na diverse kippenvelmomentjes worden we vervolgens getrakteerd op een solo door de twee drummers waarin ze op fraaie wijze op elkaars roffels of ritmische beats reageren. In het laatste half uur krijgen we twee nummers van het nieuwe album. Tijdens The Space Travellers Lullaby gooien de bandleden de muzikale schatkist helemaal open en trekt er een breed muzikaal spectrum aan de bezoekers voorbij. Het enorm groovende Fists of Fury, geïnspireerd door de Bruce Lee film, brengt de zaal tot het kookpunt. Zelfs bezoekers met jicht, spit of een hernia kunnen onmogelijk stil blijven zitten of staan.

Bassist Miles Mosley krijgt zijn solospot en valt zijn instrument aan als een uitgehongerde carnivoor die zich op een prooidier stort. Wat een geweld en wat een groove! Bootsy Collins zou er nog van verbleken. Nadat de rest van de band weer is ingevallen, keert de heersende groove weer terug en kolkt de zaal nog een keer. Een waanzinnige afsluiter van een man en een band die ook ver buiten jazz kringen worden omarmd. Washington mag dan wel niet zo vernieuwend zijn als de avant gardisten uit het Verenigd Koninkrijk, maar wie maalt daarom als hij ons weet te betoveren met een bijna religieuze muzikale ervaring.

https://www.youtube.com/watch?v=VhDNVBMJYn8