Als er iemand de ideale muzikant is om als Artist in Residence op een festival te hebben en drie avonden lang met een opvallende nieuwe muzikale outfit te komen, is het de uit New York afkomstige pianist Jason Moran wel. Hij was het die de 2015 editie van Jazz Middelheim een absolute glans gaf.

Op vrijdagavond verraste hij het publiek met een trio waarin naast Moran trompettist Ron Miles en gitariste Mary Halvorson plaats hadden. Met een prachtige uitdagende setlist werd een zeer avontuurlijk concert gegeven waarbij niet alleen opviel hoe geweldig Moran toch steeds als muzikant blijft groeien maar vooral ook wat Halvorson voor geweldig gitariste is. Relaxed zittend weet ze, vrijwel achteloos, steeds met enkele opvallende manoeuvres het geluid van het trio te kantelen. Met dissonante akkoorden of met lekker weirde sounds die ze via haar pedalen uit haar gitaar weet te toveren, verraste ze steeds optimaal en het triogeluid tilde ze daarmee naar grote hoogten. Ook Ron Miles wist met zijn fraaie trompetsound, dan weer fluisterend dan weer uitbundig en uitdagend, het publiek te vervoeren. Super spannend en intrigerend optreden.

De zaterdagavond vulde Moran in met het ‘Fats Waller’ project, waarop zijn laatste album All Rise: A Joyful Elegy for Fats Waller gebaseerd is. Het werd een heerlijk uitbundig concert waarvoor hij naast Tarus Mateen op contrabas en Charles Haynes op drums (de mannen van zijn vertrouwde band The Bandwagon), ook Leron Thomas op trompet en zangeres Lisa E. Harris op het podium bracht. Het concert was een grote interactie met het publiek en het was een waar feest om Moran, vaak met een groot papier-maché hoofd op, en zijn band de muziek van Waller met zoveel enthousiasme en vakmanschap gebracht naar een nieuwe tijd te tillen. Absoluut hoogtepunt van de zaterdag.

Het zondagprogramma om half 1 openen leek op voorhand een behoorlijk pittige opgave. De gave interactie van Jason Moran met de fameuze gitarist Bill Frisell en Morans vouw Alicia Hall-Moran, die een klassiek geschoolde sopraan is, bleek echter het absolute hoogtepunt van het gehele festival. Het moment dat Hall het podium op kwam en haar stem de vrije ruimte gaf, nadat Moran en Frisell in een prachtige samenspel alvast een zeer fijne sfeer hadden vastgelegd, was adembenemend. Wat een ongelooflijke stem heeft Hall en wat past deze uitstekend in de setting met Moran en Frisell. De zondag opende dus met een dik uur lang de allermooiste muziek waarbij Moran en Frisell elkaar met veel plezier optimaal uitdaagden en Hall steeds op het juiste moment voor de optimale beroering zorgde. Hall, die zich de afgelopen jaren optimaal op het werk van Gershwin heeft gestort (vooral Porgy & Bess), snapt als geen ander waar zijn teksten over gaan en weet deze met de grootste bezieling te zingen. Een aantal van de composities die ze zong waren deze zondag dan ook van Gershwin. De manier waarop ze na een echt hemelbestormend mooie Moran-Frisell versie van Frisell’s Throughout (van dat geweldige In Line album uit 1992), het podium opkwam om een Gershwin compositie te zingen die daar naadloos op aansloot, en daarna in volle overtuiging George Gershwin! George Gershwin!! George Gershwin!!! riep was zowel indringend als ontroerend. Dit optreden kan gezien worden als het hoogtepunt van deze muzikale zomer!