Ondanks dat Dead Can Dance oorspronkelijk uit het Australische Melbourne afkomstig is, verhuizen Brendan Perry en Lisa Gerrard in 1981 al naar Londen, waarna ze snel bij het prille 4AD label van Ivo Watts-Russell ingelijfd worden. De gitzwarte tribal postpunk van het gelijknamige debuut laat een overrompelende indruk achter, al snel gevolgd door de net zo geniale Garden of the Arcane Delights EP, waar het melancholische door Brendan Perry gedragen In Power We Entrust the Love Advocated op staat. Dead Can Dance werkt vanaf het begin met Oosterse instrumenten, de verbreding komt vervolgens met klassieke, zelfs middeleeuwse elementen. Op het door Lisa Gerrard gezongen The Host of Seraphim van The Serpent’s Egg klinkt ze als de stervende zwaan van balletchoreograaf Michel Fokine. Met deze adembenemende onaardse track komt Lisa Gerrard in het vizier van de filmmakers, en schittert ze in de toekomst op diverse soundtracks. Ondertussen mengt Dead Can Dance steeds meer multiculturele invloeden in hun sound, geperfectioneert in het overtuigende Yulunga (Spirit Dance) van Into the Labyrinth. Na het in 1996 verschenen Spiritchaser volgt een stilte van 16 jaar, waarna ze met het broeierige Anastasis verrassen. De volgende hiaat neemt zes jaar in beslag. Dionysus is een vertelling over de gelijknamige, bijna menselijke mythische Griekse feest God, onderverdeeld in twee langere passages. Op deze bijzonder memorabele avond in TivoliVredenburg te Utrecht brengt Dead Can Dance een prachtig geselecteerd aanbod van de mooiste albumtracks.

Het is prachtige hoe de publieke verstilling direct door het meesterlijke mystieke Yulunga (Spirit Dance) in gang gezet wordt. Totaal geconcentreerd in balans zijnde pakt hogepriesteres Lisa Gerrard haar eerste opwarmend stemoefening moment van de avond. Het is van een beangstigende schoonheid hoe de in schier licht staande zangeres vanuit oud klinkende treurende fado dieptes tot een hemels extase verwekkend hoogtepunt toewerkt. De ideale vocale training, waarbij de vocale stand der zaken hoorbaar is. Nou, met die hypnotiserende slangendans bezwering zit het dus wel goed. Er wordt veelal bij het zonsverduisterende grijze Anastasis stilgestaan. De slepende inlevende Brendan Perry zangpartijen werken zich door de elektronische erotiek van het verdovende Amnesia heen. Bij Mesmerism van het gotische statische Within the Realm of a Dying Sun pakt de ingehouden ijspriesteres Lisa Gerrard het publiek met verslavende mantra’s in, waarna de helende Brendan Perry stem voor nog meer rust en stabiliteit zorgt. Lisa Gerrard eindigt bijna aards, ja deze unieke vocalist heeft nog steeds menselijke goedlachse karaktertrekken, al overstijgt ze verder veelal het wereldse geluid. Bijzonder, en met niemand te vergelijken.

The Ubiquitous Mr. Lovegrove van Into The Labyrinth is jarenlang niet meer live gespeeld, maar komt wel op de Europese tournee voorbij. Een aangename mix van exotica, waarbij minder toegankelijke instrumenten als de sitar en antara passeren. Een culturele verschuivende aardbeving, welke hier volwaardig tot zijn recht komt. Een zwaar melodieus overtuigende Brendan Perry bewijst nogmaals dat niet alleen Lisa Gerrard alle aandacht verdient. Hij voegt de postpunk toe, het grote gebaar in optimistische versnellingen. Persian Love Song (The Silver Gun) is afkomstig van de eerste Lisa Gerrard soloplaat The Mirror Pool, en is deze eeuw niet eerder dan in deze concertenreeks uitgevoerd. Mooi dat ze de aandacht op haar eigen werk richt, al komt het hier net een tikkeltje afwijkend over. In Power We Entrust the Love Advocated overtreft alle verwachtingen. Man, wat ben ik toch verliefd op deze track; kippenvel. Het persoonlijke hoogtepunt uit de Dead Can Dance catalogus. Zo prachtig gaaf gearrangeerd, met water dobberende akoestische gitaren en een scherp mespuntje aan voorbij varende orkestrale koersvaste Titanic omlijsting.

Op het strenge Avatar van Spleen and Ideal zijn de volgroeide stemslijtages van Lisa Gerrard voelbaar. De sensualiteit van het origineel heeft nu een Dwaze Moeders klaagzang randje gekregen. Net wat demonischer, maar misschien zelfs wel heroïsch strijdbaarder. De melodramatische Brendan Perry tragiek van de The Carnival Is Over sterrenpracht wijkt wat tussen het Into the Labyrinth repertoire af, maar past perfect bij deze zondagavondintimiteit. Het is hoe dan ook mooi hoe beide zangers elkaar afwisselen, het komt de variatie ten goede. Lisa Gerrard schuift vervolgens aan om bij het opzwepende ritmische Cantara gevechtsdans van Spleen and Ideal haar collega in de samenzang te overtroeven. Opium is een van de sfeerbepalers van Anastasis. Agressieve percussie gaat in diepduistere mineurstemming over waar een koele Brendan Perry de benauwende hitte trotseert en als overwinnaar het strijdveld verlaat. Het verdriet van Sanvean handelt over heimwee en eenzaamheid. Lisa Gerrard schrijft deze tijdens de internationale tournee in 1993. Begrijpelijk dat die vanwege het persoonlijke familiaire karakter ook op haar soloplaat The Mirror Pool terecht komt. Meeslepend ontroerend traag en filmisch, prachtig.

Dance of the Bacchantes is de enige Dionysus song die vanavond gespeeld wordt. Wat is dit eigenlijk toch een bijzonder nummer waar countryfolk zich met inheemse industrial zigeuner tribal mengt, om tot een soort van jaren negentig georiënteerde massa hysterische spiritualiteit te komen. Bylar stamt uit de Spiritchaser periode, en begint met bijna The Doors achtige The End psychedelica. Fraai restmateriaal in een meerstemmig traditioneel raamwerk. Donderende percussie en Lisa Gerrard die daar doorheen met de Chinese yangqin en trillende smeekgebedzang de bepalende factorrol vervuld. Het van Aion afkomstige Black Sun verdwaalt in het new wave oerwoud. Het valt mij op dat vooral een spaarzaam bewegelijke Brendan Perry die verbondenheid met de nostalgische primaire basis stevig vasthoudt, en ik betrap mij erop dat deze periode mij ook sterk aanspreekt. Er gaat een gevoel van opluchting door de zaal als de herkenbare tonen van The Host of Seraphim ingezet worden. Een klassieker welke status door de toevoeging van het slotakkoord in de door Stephen King geschreven film The Mist versterkt wordt. Het indrukwekkende hoogtepunt waar muziek en beeld perfect samen komen. Het is prachtig dat Brendan Perry in de opening van deze liveversie een groter aandeel toegedeeld krijgt. Ja, wat moet je hier verder nog over zeggen. Zoals eerder aangegeven, voor mij kruipt Lisa Gerrard in die stervende zwaan personage. Emotioneel komt deze nog steeds als een mokerslag binnen. Je hebt de stilte nodig om dit te verwerken, en besef je dat Dead Can Dance reeds het podium verlaten heeft.

De toegift begint met Children Of The Sun, de magistrale opener van Anastasis. De nomaden bedetocht naar het nieuwe eeuwige verblindende Beloofde Land licht, met Brendan Perry als verteller en geloofwaardige voorganger. En wij? Wij volgen hem wel. Zoveel overtuiging, liefde en hoop. The Wind That Shakes the Barley is een traditionele Ierse met fluitspel ingeleide ballad, geschreven door Robert Dwyer Joyce. Vaak gecoverd, maar de versie van Lisa Gerrard blijft onovertroffen. Alsof haar roots niet in Australië maar in Ierland liggen. Tja, wat kan deze dame eigenlijk niet; weer zo indrukwekkend en aangenaam klein. Na een introductie van de overige bandleden sluiten Brendan Perry en een vriendelijk zwaaiende Lisa Gerrard gezamenlijk met het gepassioneerde Severance van The Serpent’s Egg passend de avond af. Het gordijn sluit zich, de lichten gaan weer aan. Hoe mooi weerklinkt zijn stem in het gevulde TivoliVredenburg, aan ons de taak om die serene rust mee naar huis te nemen. Gedempt in stilte, nagenietend.