Met de vroege woensdagavond start van de grote tweede ronde Brussels Jazz Festival nam de Amerikaanse altsaxofonist Immanuel Wilkins met zijn band met een grandioos concert alvast een straffe aanloop naar een zeer succesvol tweede weekend.

Zoals alle optredens deze 10 dagen was het concert van Wilkins en zijn band al ruim van tevoren uitverkocht. En dat was met het succes van zijn laatste album Blues Blood, de ambitieuze derde plaat van de nog steeds jonge saxofonist, te verwachten. En waar op dat album ook veel vocalen te horen zijn waren deze vanavond volledig afwezig.

Wilkins had puur zijn geweldige kwartet mee met Micah Thomas op piano, Rick Rosato op bas en Kweku Sumbry op drums. Een groep muzikanten die aan elkaar gewaagd zijn en in de muziek van Wilkins vergroeid zijn. De stukken die van het laatste album gespeeld werden waren nu dus ‘gewoon’ de instrumentale versies die erachter zitten en die klonken net zo imponerend.

Gelijk startend met de titeltrack werd duidelijk dat deze 4 muzikanten prima zonder de vocalen het stuk ambitieus kunnen neerzetten. Het volle geluid van de band (vooral drummer Sumbry en bassist Rosato zijn prominent aanwezig) maken een goed zaalgeluid nog even moeilijk maar gedurende die eerste langgerekte compositie trekt dit prima bij. Met het nieuwe Comp 2, het opvolgstuk, blijft de vaart er gelijk goed in.

Duidelijk is dat Wilkins een steeds betere saxofonist aan het worden is. Nog maar 27 jaar oud en dan al zo goed zijn blijft heel bijzonder. Zijn ambitie in muziek schrijven is al net zo ambitieus als het beter worden als saxofonist. En zoals altijd bewijst een saxofonist zich in rustiger passages altijd nog beter en valt alles met het fraaie Motion (van het laatste album) en Grace n mercy (van Omega) volledig op zijn plek.

Duidelijk is dan ook dat als de gehele band een stap in tempo terugdoet ze al even subtiel en sfeervol kunnen klinken. Met Wilkins daar ‘overheen’ als de zalvende emotiemaker. Prachtig. Daarna krijgt het concert weer wat meer vaart met stukken als het geweldige Warriors (de albumopener van Omega). Knap hoe deze jonge band zich blijft ontwikkelen en door blijft groeien.

De set die het kwartet muzikanten vanavond speelt gaat voorbij zonder dat je er erg in had. Indrukwekkend wat de muzikanten hier vanavond neerleggen. En de rol die Thomas in de band speelt mag in deze zeker niet onvermeld blijven. Zijn pianospel is prachtig en oplevend, zijn orgelklanken steeds precies passend en sfeerverrijkend aanvullend.

Je voelt aan alles dat deze muzikanten aan het uitproberen zijn waar ze hun sound nog rijker/beter kunnen maken. Natuurlijk zullen na dit eerste concert van een nieuwe anderhalve week durende Europese tour nog weer beter/anders klinken dan vanavond want er zit maar weinig rem op de groei van deze muzikanten. Mooi om daar vanavond een onderdeel in te zijn.