Imelda May bewijst in Brussel geen meisje van 16 meer te zijn
Hooguit een handjevol mensen was er getuige van, het eerste optreden van Imelda May in Brussel. “Vijftien jaar geleden was ik hier voor het eerst. Het tentje heette Route 66. Zou het nog bestaan?”
Hoe anders is het op de laatste oktoberdinsdag van 2014 in Ancienne Belgique. Of er ook mensen zijn die dat Brusselse debuut van Imelda May hebben gezien, wordt niet duidelijk. Maar de zaal is wel afgeladen. En iedereen wil vooraan staan, lijkt het.
“Okee mensen, ik weet dat het dinsdagavond is,” zegt Imelda als een meezingactie bij het nummer It’s Good To Be Alive niet helemaal uit de verf komt. “Het is toch dinsdag? Hoe dan ook, we voelen ons allemaal weleens rot, we hebben allemaal weleens iemand verloren. Is mij tijdens deze tour ook gebeurd. Maar wij leven nog!”
I know one thing for sure is that I’ll die
But today, yeah it’s good to be alive
Met twee handen vragend omhoog ‘dwingt’ Imelda Ancienne Belgique tot meezingen. Het publiek wil uiteindelijk ook wel. En anders heeft May nog wel een paar trucjes die het altijd goed doen. Dat Amsterdam (of Utrecht, of Groningen, of Den Haag) het beste publiek heeft waar ze ooit voor hebben opgetreden, is een cliché dat geen artiest meer van stal durft te halen. Maar de in Dublin geboren Imelda Clabby (zo stond het in 1974 op haar geboortekaartje) heeft voor elke stad een verhaaltje op maat klaar liggen, zo lijkt het. In Brussel kan ze niet alleen vertellen dat ze er vijftien jaar eerder al heeft opgetreden, de club in Dublin waar Imelda als 16-jarige het vak leerde, heette ook Bruxelles. Zo’n ontboezeming doet het natuurlijk goed in Brussel. Fluisterend: “En mensen, dat is al 24 jaar geleden.”
De 16-jarige Imelda, die als kind van de door synthesizers gedomineerde jaren tachtig al een voorkeur had voor blues, rock ‘n roll en andere rootsmuziek, trok toen veel op met oudere muzikanten. “Goeie stem, maar die mag nog wel wat ruiger worden,” kreeg bakvisje Imelda te horen. Toen ging het uit met haar vriendje. Huilend zat Imelda bij haar pa in de auto op weg naar een optreden in Club Bruxelles. “Is je hart nu gebroken?”, vroeg vader Clabby. Zijn dochter knikte. “Dan kun je nu de blues zingen.”
Dat kan de tegenwoordig in Engeland wonende Imelda zeker. Haar meest recente album Tribal (het eerste in vier jaar) laat een iets minder ‘rootsy’ geluid horen dan de drie voorgangers. Je hoort meer dan op de voorgangers dat dit rockabilly in de 21ste eeuw is. Maar op het podium is het vooral ‘old school’ rockabilly wat de klok slaat. Veel door Imelda zelfgeschreven nummers, bekend van haar platen, en een instantklassieker van haar nieuwe album, Hellfire Club, die zich afspeelt in Imelda’s geboortestad Dublin: “A song about Women,” kondigt Imelda aan. Yeah!, schreeuwt Brussel. “About drinkin’!” (Yeah!) “And gamblin’!” ( Yeah!) “This sounds like church gone wrong.”
There’s a place by the woods, up on the hill
Looking over at the Liffey
It’s hidden away, a secret den just outside Dublin City
A house of sin and debauchery
For many a year gone by
Women, drinkin’, gamblin’ or anything you might try
Oh welcome to the Hellfire Club, the Hellfire Club
Maar er is ook een cover als Spoonful. “Geschreven door misschien wel de beste componist ooit, Willy Dixon, en gezongen door de misschien wel beste zanger, Howlin Wolf.” De 40-jarige May laat een versie horen waar flink wat levenservaring in zit. Dit is niet meer dat Meisje Van Zestien. Wel was het leuk geweest als ze even had gerefereerd aan Jack Bruce. De vorige week overleden drummer van Cream speelde in 1968 ook Spoonful. De band met Eric Clapton en Ginger Baker bestond tóen uit jonge muzikanten die de blues wilden overbrengen op volgende generaties.
Al heeft Imelda May nog maar een handvol albums, daar staan zoveel hits op dat ze makkelijk van hoogtepunt naar hoogtepunt kan zwieren: doorbraakhit Big Bad Handsome Man zit relatief vroeg in de set. Round The Bend van haar laatste album is dan weer zo’n beetje de uitsmijter, vlak voor haar grootste hit Johnny’s Got A Boom Boom (2009).
Die zit wel vóór de toegift, een akoestisch tweeluik van het echtpaar Highham (zoals gitarist Darrel en zangeres Imelda sinds 2002 door het leven gaan), die achtereenvolgens Bang Bang (My Baby Shot Me Down) van Cher en Dreamin’ van Blondie in kampvuurversie op AB loslaten.
In een dampende show van bijna twee uur laat Imelda May, exact een week na de Amsterdamse Melkweg, ook in Brussel horen dat rockabilly niet alleen muziek van vroeger is. Al valt het wel op dat er in het publiek veel ‘Imelda’s ‘ van alle leeftijden tussen de zestien en zestig rondlopen. Daar zit het ‘origineel’ met haar veertig jaren dan mooi tussenin.