×

Concert

07 juli 2019

Jazz Montréal 2019

IJzersterke Peter Frampton emotioneert en overdondert

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: A&M

Setlist

  1. Setlist Peter Frampton Montreal Jazz 2019:
  2. Baby (Somethin’ Happening)
  3. Signed Sealed Delivered
  4. Lines On My Face
  5. Show Me The Way
  6. Fig Tree Bay
  7. Georgia On My Mind
  8. Me And My Guitar
  9. Same Old Blues
  10. All I Wanna Be (Is By Your Side)
  11. Penny For Your Thoughts
  12. Breaking All The Rules
  13. Black Hole Sun
  14. (I’ll Give You) Money
  15. Baby I Love Your Way
  16. Do You Feel Ike We Do
  17. Four Day Creep
  18. I Don’t Need No Doctor
  19. While My Guitar Gently Weeps

Dat Peter Frampton op afscheidstour is kan geen muziekliefhebber ontgaan zijn de afgelopen maanden. De man die met zijn album Frampton Comes Alive (1976) een van de allerbeste en meest verkochte livealbums in de muziekgeschiedenis maakte, kampt met een progressieve spierziekte en hij en zijn dokters voorzien dat hij al snel niet meer zo te kunnen spelen als hij zou willen. De afscheidstour heeft dus een verdrietige ondertoon.

frampton

Laat ik maar gelijk duidelijk zijn: Frampton Comes Alive was een van mijn allereerste grote muziekliefdes. Een livealbum waar de vonken zo vanaf springen en het spelplezier en talent van Frampton (en zeker ook zijn bandleden) zo vanaf spatten dat ik er vanaf het allereerste moment volledig aan verslaafd was. Natuurlijk was het ook die majestueuze uitklaphoes die optimaal aantrok maar nog meer waren het die ongelooflijke songs die het hem deden.

En het waren zeker niet de singles Show Me The Way en Baby, I Love Your Way die mij het album introkken maar juist songs als Lines On My Face (I’ll Give You) Money, Baby (Somethin’s Happening), Doobie Wah, het instrumentale Penny For Your Thoughts en natuurlijk de fenomenale concertafsluiter Do You Feel Like We Do (die dan ook nog in een verkorte versie als derde single werd uitgebracht). Nog steeds kan ik het album opzetten en volledig weggeblazen worden door de kracht die van de liveopnamen uitgaan. En van de klasse van de songs.

Het blijft een bijzonder verhaal. De geboren Londenaar Frampton werd op jonge leeftijd ontdekt door Bill Wyman (Rolling Stones) en op nog maar 16-jarige leeftijd startte zijn muzikale carrière als gitarist/zanger in The Herd waarmee hij een aantal hits scoorde. Groter succes kwam met zijn toetreden tot Humble Pie, de legendarische band die hij samen met Steve Marriot (Small Faces) zo’n twee jaar later, op dus nog maar 18-jarige leeftijd, startte.

Nadat hij de band had verlaten verhuisde hij naar Amerika om daar solo aan de slag te gaan. Hij scoorde een platendeal met A&M records en nam de albums Wind of Change (1972), Frampton Camel (1973), Something’s Happening (1974) en Frampton (1975) op. Albums die genoeg opvielen en ook steeds beter verkochten maar het waren de concerten, Frampton speelde met zijn band die jaren vrijwel aaneensluitend, die hem een grote reputatie gaven.

Peter FramptonToen in 1976 Frampton Comes Alive, het lang gehoopte album dat zijn live-reputatie zou bevestigen, uitkwam bleek het de grote doorbraak die Frampton verdiende. Een dubbelalbum waarop de songs van de vier voorgaande soloalbums in volle glorie en in een perfect opgebouwde setlist op het publiek werden los gelaten. Natuurlijk was daar ook de wel heel aanstekelijke eerste single Show Me The Way, waarop hij ook de talk box gebruikte en waarmee hij later, veel te gemakzuchtig, steeds weer mee geassocieerd zou worden. Frampton was altijd veel meer dan juist die talk box. Het album werd vervolgens en miljoenensucces waarvan er alleen in Amerika al 7 tot 8 miljoen over de toonbank gingen, wereldwijd rond de 15 miljoen.

Natuurlijk maakte Frampton na het nog zeer succesvolle opvolgalbum I’m In You (een van de weinige albums die destijds gelijk op de eerste plek binnenkwam in de Amerikaanse albumlijsten) nog een flink aantal platen en bleef hij, vooral ook in zijn nieuwe thuisland, onverminderd populair.

Voor de buitenwereld, de wereld die alleen naar de hitlijsten kijkt en de radio als leidraad ziet, leek hij wat verdwenen. Maar natuurlijk is hij niet vergeten zoals vanavond blijkt. Nou ja, eigenlijk flink daarvoor al natuurlijk. Het concert dat hij op Montreal Jazz zal gaan geven is een van de eerste die volledig is uitverkocht.

Mijn grote liefde voor Frampton Comes Alive heeft me er nooit toe kunnen zetten om Frampton live te gaan zien. Ik dacht dat Frampton Comes Alive veel te dik geproduceerd was, het allemaal wel heel erg goed klonk, en dat hij dit live nooit echt waar zou kunnen maken. En ik wilde vooral de magie niet verliezen die het album me gaf. Dat heb ik dus voor altijd vastgehouden totdat ik zag dat hij zijn afscheidstour aan het doen was. En ik dus in Montreal was/ben

Wat heerst er een geweldige sfeer in de prachtige Salle Wilfrid-Pelletier zaal voor het optreden. Iedereen is er helemaal klaar voor om zichzelf en zeker ook Frampton nog een avond te geven die het geheugen in kan als een van de allermooiste muzikale herinneringen. En wat gaat het dak er gelijk af als Frampton en de openingstonen van Baby (Somethin’s Happening) inzet. Iedereen is gelijk uit de stoelen en ontvangt de song met zoveel enthousiasme dat het concert vanaf dat moment al niet meer stuk kan. Daarbij is het geluid overweldigend goed en spat het gitaarwerk van Frampton van het podium. Dit overtreft gelijk al mijn stoutste verwachtingen.

En wat een geweldige opening trits songs speelt hij gelijk: Na Baby (Somethin’s Happening) gelijk ook maar zijn erg fijne versie van Signed, Sealed Delivered, een gloedvolle Lines on My Face en Show Me The Way. Wta een overheerlijke overdaad. En wat blijft de sfeer erin als hij daarna het wat onbekender Fig Tree Bay (van zijn solodebuut Wind Of Change) en daarna ook twee songs van zijn net verschenen blues album All Blues speelt. Maar ja, als je instrumentale versies van Georgia On My Mind (natuurlijk wereld bekend geworden door Ray Charles), Me And My Guitar (Freddie King) en Same Old Blues zo geweldig speelt kan dat ook niet anders natuurlijk.

Met tranentrekkend mooie versies van All I Wanna Be (Is By Your Side) en het instrumentale (ja hij speelt hem gelukkig ook nog) Penny For Your Thoughts maakt Frampton ook nog maar weer eens duidelijk dat hij ook akoestisch nog een koning is. Met een lekker stevig Breaking The Rules zet hij de set voort om daar met een instrumentale versie van Soundgarden’s Black Hole Sun (met een foto van Chris Cornell op de schermen erachter) en een mooi verhaal over zijn vriendschap met Cornell daarbij verder te gaan. Met verpletterend goede versies van (I’ll Give You) Money, Baby I Love Your Way (door zovele verkracht maar in zijn versie nog steeds prachtig) en een heerlijk lang uitgesponnen en magistrale Do You Feel Iike We Do beëindigt Frampton met zijn geweldige band de reguliere set.

Natuurlijk komt hij terug om met Four Day Creep van Humble Pie, I Don’t Need No Doctor (alweer zo’n fijne Ray Charles kraker) en een geweldig While My Guitar Gently Weeps krijgt het bijna 3 uur (!!) durende concert uiteindelijk een geweldig einde.

Als Frampton vervolgens nog even alleen het podium opkomt en nogmaals het applaus in ontvangst neemt lijkt hij zich ineens bewust van wat hij achter aan het laten is. Hij schiet vol en verlaat het podium. Het is een zo ontroerend moment dat ik spontaan ook zelf volschiet. En iedereen met me…. Alsof je, je nog meer bewust bent hoe je de songs van Frampton al je hele leven met je meedraagt.

Peter Frampton

Wat ben ik ongelooflijk blij dat ik Peter Frampton nog live gezien heb. Het concert op Montreal Jazz was een voor mij absoluut legendarische, een om nooit te vergeten. Bemerkte dat ik bij het horen van de openingstonen van sommige songs al helemaal volschoot. Hoe blij ik was om ze live zo ontzettend goed te horen en de klasse van de songs weer eens heel goed tot me door te laten dringen.

Frampton is nog in absolute bloedvorm en hij heeft daarbij ook nog eens een formidabele band bij zich die de swing die Frampton’s van rhythm & blues en soul doortrokken rocksongs optimaal aanvoelen. Muzikanten die ook puur, zonder bullshit, de songs tegemoet treden, de klasse voelen, en in dienst van Frampton en de songs spelen.

Frampton is de legende die met zijn songs en zijn geweldige gitaarspel nog steeds zoveel indruk maakt als hij in zijn gloriedagen met Frampton Comes Alive deed. Hoe ongelooflijk om dat te zeggen na 43 jaar…..pfffff. Dan spreken we echt over muzikale grootsheid.

Foto’s: Victor Diaz Lamich

Setlist

  1. Setlist Peter Frampton Montreal Jazz 2019:
  2. Baby (Somethin’ Happening)
  3. Signed Sealed Delivered
  4. Lines On My Face
  5. Show Me The Way
  6. Fig Tree Bay
  7. Georgia On My Mind
  8. Me And My Guitar
  9. Same Old Blues
  10. All I Wanna Be (Is By Your Side)
  11. Penny For Your Thoughts
  12. Breaking All The Rules
  13. Black Hole Sun
  14. (I’ll Give You) Money
  15. Baby I Love Your Way
  16. Do You Feel Ike We Do
  17. Four Day Creep
  18. I Don’t Need No Doctor
  19. While My Guitar Gently Weeps