×

Concert

04 december 2022

Het Zeitgeist festival, een veelbelovende aanwinst voor Doornroosje

Geschreven door: Leon Pouwels

Setlist

  1. 18.30 – 19.15 Eerie Wanda
  2. 19.15 – 20.15 Tramhaus
  3. 20.15 – 20.45 O.
  4. 20.45 – 21.45 Black Country, New Road
  5. 21.45 – 22.30 Heartworms
  6. 22.30 – 23.45 Squid
  7. 23.45 – 00.30 Iguana Death Cult

Amsterdam heeft zijn London Calling, Utrecht Le Guess Who?, en mag Nijmegen hier in de nabije toekomst Zeitgeist aan toevoegen? Dat zou natuurlijk geweldig zijn. Uiteraard heeft Doornroosje al jaren een grote vinger in de pap bij het Valkhof Affaire festival, maar dat is in principe een onderdeel van De Vierdaagse feesten. Hoe bijzonder is het om op een avond Black Country, New Road en Squid live te ervaren. En natuurlijk vraag je jezelf af hoe Black Country, New Road zonder het ego Isaac Wood klinkt? Het blijft een groot gemis maar begrijpelijk dat hij rond de Ants From Up There release voor zijn mentale gezondheid kiest. Het saxofoon postpunk duo O. heeft als voorprogramma van black midi de nodige podiumervaring opgebouwd, en is net als het duistere Heartworms alias van Jojo Orme een act die nog heerlijk in de kinderschoenen staat. Deze artiest vervangt de al eerder afgehaakte rebelse Ierse punker Sinead O’Brien.

Heartworms

Ook het door corona gevelde Franse Unschooling is er helaas vanavond niet bij, maar dit heeft de Doornroosje organisatie perfect opgelost door daar nog op het laatste moment het Rotterdamse psychedelische garagerock gezelschap Iguana Death Cult aan toe te voegen. De stevige Tramhaus postpunk komt tevens uit Rotterdam, en voor de Nijmeegse zangeres Marina Tadic van de veelbelovende openingsact Eerie Wanda is het daadwerkelijk een thuiswedstrijd. Een mooi zevental dus, bestaande uit enkel alleen maar Britse en Nederlandse artiesten. Het is gemakkelijk heen en weer pendelen tussen de twee podiums, al zit het speelschema zo strak in elkaar, dat het wel een haastklus is om alles te ervaren en te beleven. Mijn muziekbeminnende contacten zijn bijna allemaal op deze spraakmakende avond aanwezig, wat eigenlijk meer dan genoeg zegt.

Eerie Wanda

De kwetsbaarheid van de fragiele Marina Tadic aka Eerie Wanda versterkt zich doordat ze lichtelijk aangeschoten op het podium verschijnt. Ik ben een beetje tipsie, giechelt ze, ik lijk Amy Winehouse wel. Het is ook bijzonder om je voor het thuispubliek te presenteren en een beetje indrinken tegen de spanningen hoort daar schijnbaar bij, al wetende dat grootgewichten als Black Country, New Road en Squid later de avond naar zich toe trekken. Eerie Wanda staat symbool voor het onbevangen speelse Zeitgeist karakter. Momenten vangen, samen delen en naderhand glimlachend op terug kijken. Het is allemaal heel gemoedelijk, en daar past haar dromerige Twin Peaks sound perfect bij. Voor de oudere bezoeker is het een feest van herkenningen. Haar donkere gitaarwerk memoreert aan het vroegere The Cure werk, zeker als de aangeschoven toetsenist daar vervolgens de nodige sfeercollages aan toevoegt.

Tramhaus

Haastig snel ik mij naar de grote rode zaal, waar een snoeihard bezwerend rockende Tramhaus probleemloos het heen en weer golvende pogo publiek opeist. De Rotterdammers stellen zich als een ware hoofdact op, en dat siert ze. Energiebom Lukas Jansen stuitert over het podium, gromt, schreeuwt, zingt, en als een ware hondsdolle entertainer vermaakt hij het publiek en de overige bandleden. Het is verbazend knap hoe strak de set in elkaar steekt, je vergeet dat Tramhaus nog maar aan het prille begin van hun carrière staat en pas een handvol aan tracks heeft uitgebracht. Terecht een van de grote beloftes voor de nabije toekomst, die in staat moeten zijn om een geweldige debuutplaat op de markt te brengen. Rotterdam Make It Happen, die verwachting is er zeker wel. Groeit Rotterdam tot het rockmekka van Nederland uit, of is dit de zoveelste bevestiging dat het daar allemaal al lang plaatsvindt.

O.

In de kleine paarse zaal speelt ondertussen de instrumentale jazzjungle formatie O. De overenthousiaste charmante drummachine Tash Keary slaat zich in hoog ritmisch tempo door de tracks heen en pikt alle beschikbare ruimte in, waardoor het ongelofelijk is dat de luie bariton saxofoon van Joe Henwood zich al piepend en schurend staande houdt. Een soort van Morphine on speed. Speeluren maken, daar draait het om. Dat zaaltje zal later ook het podium voor het jonge rebelse Heartworms vormen. Het sensuele jeugdig ogende boegbeeld Jojo Orme heeft een goed geoliede band rondom haar persoonlijkheid gevormd. De militant geklede frontvrouw zet een indrukkende set neer, haar duistere gothic rock krijgt live een meer klantvriendelijk popgericht randje mee. Streng spioneert een boosaardig opgefokte Jojo Orme het aanwezige publiek. Een groot contrast met dezelfde goedlachse zangeres die vervolgens bij de merchandise ruim de tijd voor haar fans neemt en deze volop te woord staat.

Black Country, New Road

Maar toch gaat de aandacht vanavond vooral naar het meesterlijke onovertroffen Black Country, New Road uit. Hoge verwachtingen, met een wisselend ontvangst. Het nerveuse zingende boegbeeld Isaac Wood heeft met zijn onverwachte onaangekondigde vertrek ook alle broeierige spelspanningen meegenomen. Er staat nu een ontspannen, zeer sterk op elkaar ingespeelde eenheid die met de rustige door Tyler Hyde gezongen passages een prachtige traditionele folkrock gloed over de nummers drapeert. Ze is hoe dan ook een indrukwekkende verschijning, die haar basgitaar dan weer lief koestert, om vervolgens deze hard met een strijkstok te mishandelen. Al snel concludeer ik tevreden dat ze een prima vervanger van Isaac Wood is.

Black Country, New Road

Ho, wacht eens even, May Kershaw zit dan wel veilig achter haar keyboard, maar bezit dus ook diezelfde zangkwaliteiten. Halverwege het optreden gaan de overige bandleden gebroederlijk op de grond zitten, en geven ze haar samen met het muisstille publiek alle ruimte om die aandacht op te eisen. Toch lijkt het erop dat gitarist Luke Mark ook nu de touwtjes losjes in handen heeft. Hij is een performer pur sang, die tijdens zijn theatrale voordracht zich amusant met Tyler Hyde vermaakt en zijn musicalvoorliefde breed uitlevend met het publiek deelt. De beste band van dit moment, totaal in topvorm, al deel ik die mening niet met iedereen. Isaac Wood drukt in het verleden toch weldegelijk de stempel op het geluid, maar in die samenstelling heb ik ze nooit gezien of gehoord, dus daar kan ik niet over oordelen.

Squid

Die andere grote naam is het oorverdovende hard spelende Squid. Bulldozers aan geluidsgolven terroriseren de zaal, hypnotiseren met krautrock drones en geven het met de bijtende aan LCD Soundsystem memorerende vocalen nog een extra schreeuwende lading mee. Dwars freakend basgitaren wisselen zich met geblazen dubtrance af. De band kijkt torenhoog op een golvende pogoënde massa uit, waarbij gelukkig zelfs voor crowdsurfing ruimte is. Wat vroeger toch wel een essentieel onderdeel van de stevige rockbeleving was, maar door de veiligheidswetgevingen op festivals grotendeels verdwenen is. Fijn dat dit element weer helemaal terug is. Alleen uitkijken voor rondvliegende ledematen dus, maar dit hoort er nou eenmaal bij. Heeft Black Country, New Road nog de mogelijkheid om losjes te spelen, bij Squid is die strakke presentatie toch wel een vereiste. Doornroosje heeft het toch wel mooi klaar gekregen om een zeer geslaagde eerste editie van Zeitgeist te presenteren. Een avond met Black Country, New Road en Squid, dat is toch wel een godsgeschenk.

Squid

Door de onverwachte ongeplande programmeringswijzingen krijgt buiten Heartworms ook het Rotterdamse Iguana Death Cult de kans om zich in een normaal zo afgedankte afterparty rol te presenteren. Het publiek druppelt al langzaam naar buiten, maar de aanwezige achterblijvers genieten van een klein surfend rockabilly polkarock feestje. Blijkbaar maken ze zelfs laat in de avond nog de nodige energiechakra’s open. Het publiek is door het dolle heen, en daar midden tussen dat slachtveld staan de Tramhaus leden tevreden mee te genieten. Het ons kent ons gevoel, samen met de stadsgenoten, die trots voor eigen publiek en overige aanwezigen optreden. Er is genoeg animo om dit bijzondere gevoel te delen. Wat een avond, wat goed georganiseerd allemaal en wat verloopt het allemaal zo ontspannen en relaxt. Dit zegt vooral genoeg over de goede sfeer die er onderling bij het Doornroosje personeel heerst. Hopelijk is Nijmegen met Zeitgeist een festival rijker. Dit vraagt om een vervolg.

Rode Zaal:

19.15 – 20.15 Tramhaus
20.45 – 21.45 Black Country, New Road
22.30 – 23.45 Squid

Paarse Zaal:

18.30 – 19.15 Eerie Wanda
20.15 – 20.45 O.
21.45 – 22.30 Heartworms
23.45 – 00.30 Iguana Death Cult

Fotografie: Frank Verheijen

Setlist

  1. 18.30 – 19.15 Eerie Wanda
  2. 19.15 – 20.15 Tramhaus
  3. 20.15 – 20.45 O.
  4. 20.45 – 21.45 Black Country, New Road
  5. 21.45 – 22.30 Heartworms
  6. 22.30 – 23.45 Squid
  7. 23.45 – 00.30 Iguana Death Cult