Stevige derde Zeitgeist editie in Doornroosje

Vanaf de start drie jaar geleden is het Zeitgeist festival in Doornroosje een geslaagd evenement waar ik reikhalzend naar uitkijk. De programmering richt zich vooral op het ontdekken van nieuwe artiesten, met uiteraard een aantal grotere alternatieve publiekstrekkers. Elke ruimte wordt volledig benut, zelfs het café gedeelte wordt omgedoopt tot de blauwe zaal, en voegt zich bij de rode hoofdzaal en de kleinere paarse zaal. Het is onmogelijk om alles te zien, het is dus namen schrappen en keuzes maken. Zelf ben ik vooral nieuwsgierig naar Porridge Radio, die met het recent verschenen Clouds in the Sky They Will Always Be There for Me de lijn van Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky voortzet. Ook eindlijst toppers als het Ierse SPRINTS en de seventies glamour van Geordie Greep vragen mijn aandacht. De nadruk ligt vandaag vooral op de wat stevigere postpunk variant, wat het vooral bij het moshende aandeel van het publiek goed zal doen. Genoeg variatie verder, en ik heb de moeite genomen om er een aantal spraakmakende acts en grote beloftes uit te pikken.

Na een paar geweldige indrukwekkende gespierde openingsposes van Harry Wilkinson, duidelijke politieke statements en intensief contact met het publiek raakt de frontman van het uit Manchester afkomstige Maruja vooral in conflict met zichzelf. Er gaat veel tijd verloren door de Houdini worsteling van de in de knoop geraakte gitaarsnoer. Het is de toesnellende rol van saxofonist Joe Carroll die hem redt en de eindjes aan elkaar knoopt. Dit zegt genoeg over hoe intensief de band op elkaar ingespeeld is, al leidt die aandacht van het materiaalgeklooi wel af. Zonde, want het gezelschap bouwt een energieke set op, en verdient de volste aandacht. Het is dreigend, donker en vooral erg hard. Mooi hoe ze de rode zaal al zo snel in beweging zetten, de Zeitgeist aftrap editie 2024 is begonnen.

Dan introduceert Real Farmer zich stukken sympathieker. Uit de kluiten gewassen Groningse nuchterheid. Jeroen Klootsema stelt zich bescheiden op, maar wat heeft hij toch een lekker stemgeluid. Tussendoor vermorzelt hij nog een vol bierblikje en loopt wat dolend rond. De nodige lessen aan podiumpresentatie zouden hem goed doen, maar het heeft ook wel zijn charme. Drummer Leon Harms is tevens actief in een van de beste Nederlandse bands van dit moment, Personal Trainer. Daar houdt hij zich netjes in, bij Real Farmer gaat het heftig om zich heen meppende drumbeest volledig los. Leuke charmante do it yourself garagepunk met een hoog aaibaarheidsgehalte.

Snel even genieten bij de inspelende band van Geordie Greep. Wat is het fijn om voor aanvang van dat concert even getuige van een freakende jamsessie te zijn. Gewoon niks aan de hand muziek die flink afwijkt van de complexiteit van de voormalige Black Midi frontman. Het gezelschap heeft er overduidelijk zin in, en dat stralen ze ook wel uit. Gentleman Geordie Greep maakt een voortreffelijke doorstart en het is niet voor niets dat zijn The New Sound in onze Written In Music jaarlijst piekt.

Geordie Greep brengt een doorrookte vintage Prijs Je Rijk theatershow. Deze unieke showbizz ervaring brengt langzaam de exotische swing in de zaal terug en laat de jaren zeventig herleven. Een hoog casanova gehalte met een zanger die zijn croonende voordracht met de nodige gitaarsolo’s afwisselt. Live is het net wat relaxter dan op de plaat, en dat siert Geordie Greep. Al is het nog voornamelijk op het podium een feestje, de toeschouwers waarderen de gewaagde doorstart van deze ras entertainer wel. De eindeloze zomer krijgt hier binnen in de volgelopen zaal nog een aangenaam staartje. Er komt geen einde aan de nummers, en als dat dan toch gebeurt ontwaakt het publiek uit een aangename roes. Dus de Black Midi gekte ontbreekt? Zeker niet, halverwege de set grijpen ze terug naar die manische sound, al is het net wat gecontroleerder.

En Geordie Greep? Die spreekt met een hand in zijn zak het publiek toe, dan berustend, dan weer spookachtig gemeen. Nog meer heeft hij zich tot beeldende verhalenverteller ontwikkeld, nog meer staat hier een heuse frontman. Men smeekt om de Holy, Holy single en daar wordt gehoor aan gegeven. De songlengte van de tracks is op de plaat al problematisch, live worden daar gemakkelijk de nodige minuten bij gesprokkeld. Het is net wat te lang, waardoor het publiek afgeleid raakt en de confrontatie vermijdt door onderling gesprekken te gaan voeren. Toch valt het mij op, dat de hele dag de aandacht vooral op de verschillende podiums gericht is. Daarbij staat het geluid best hard afgesteld, waardoor dat vrijwel onmogelijk gemaakt wordt, gelukkig maar.

Ik heb geen directe herinneringen aan het feit dat Porridge Radio de vorige keer in Merleyn problemen met het licht had. Dana Margolin benoemt deze irritatie wel, al kan ze er nu om lachen. Na een grapje van de lichttechnici door doodleuk het licht te doven, leveren ze een overtuigende set af. Dana Margolin is gegroeid in haar voordracht en staat zelfverzekerd op het podium. Dat kan je niet zeggen van de nerveuze ingehuurde toetsenist, die zo in het diepe gegooid wordt omdat Georgie Stott vanwege omstandigheden ontbreekt. Natuurlijk heeft Dana Margolin nog steeds dat breekbare fragiele in haar stem. Het blijven over het algemeen deprimerende break up songs, al heb je nu niet het gevoel dat ze de pijn herbeleeft, die zenuwachtige overspannenheid heeft ze ondertussen overwonnen. Ze houdt de voel draaiende en neemt de tijd voor keyboardspeelster Rosemary die wat hulpeloos op het podium staat. Dana Margolin is de strakke eenheid en kan wel tegen een stootje, fijn dat er zoveel stabiliteit staat. Deze vrouw staat volledig in haar kracht en dat straalt ze vanavond ook absoluut uit.

Vanwege een ingelaste noodstop bij een aangrenzende voedselketen mis ik de emotionele beladenheid van Ebbb. Jammer, want de new wave klanken uit de kleine zaal klinken veelbelovend. Het blijft een dag aan keuzes maken. Wel gabber ik even mee met de plaatselijke volksheld Kaboutertje Putlucht, die vanwege de afzegging van Library Card in de paarse zaal en niet het café mag optreden. Snapped Ankles komt wat stroef op gang, en als ze pas na een half uur eindelijk een ander nummer aankondigen, haak ik af. Verscholen achter groene lampjes die de elektronica verlichten bouwen ze laag na laag een set op. Doordat de leden zich in donkere schaduwen verschuilen, krijg je amper mee wat er op het podium afspeelt. De trippende krautrock invloeden passen beter op het Sonic Whip festival. Door de verklede voordracht presenteren ze zich al als buitenbeentje op Zeitgeist en die glansrol zit ze gegoten. Voor mij dus minder geslaagd, de zaal loopt echter helemaal vol, dus schijnbaar heb ik weinig medestanders die dit delen.

De freakende noisepunk van University ligt in het verlengde van de presentatie Van Real Farmer. Twee bands die net geen vuist maken, en gelukkig dan ook weer niet de middelvinger opsteken. Ze maken de beginnersfout dat het in de studio allemaal wel werkt, maar dat het podium toch wel een stap verder is. Niks mis mee, een act moet zich ontplooien en vooral heel veel uren aan speelplezier draaien. University komt er wel, de band van Zak Bowker werkt nog aan een debuutplaat, en dan zal alles op de juiste plek vallen.

Hierdoor krijg ik wel de mogelijkheid om University op tijd te verlaten en vooraan bij SPRINTS te staan. SPRINTS komt en overwint. Het is de zelfverzekerde attitude die ze op alle fronten uitstralen. Het gezelschap rond Karla Chubb maakt de belofte volledig waar. Je vergeet bijna dat debuutalbum Letter to Self bijna een jaar oud is. Karla Chubb geeft het duidelijk aan, na het vele touren ontbreekt soms de behoefte en zin om telkens weer dezelfde liedjes te spelen. Dus trakteren ze het publiek op een aantal hapklare nieuwe stukken. Het is net een tikkeltje duisterder en de zangeres laat haar gitaar rusten om met een elektrisch orgeltje sfeer te scheppen. Het is allemaal net wat doordachter en ernstiger. SPRINTS bezit groeipotentie en met die tweede plaat zal het vast wel goed komen. Ierland heerst en dat is zeker ook vanavond het geval. Ze mogen zich verdienstelijk in het rijtje tussen Fontaines D.C., The Murder Capital en Gilla Band scharen.

Van intimiteit en bescheidenheid is er bij DITZ geen sprake. Het podium is te klein en de speelruimte wordt dus al gelijk ruimschoots uitgebreid. De androgene Cal Francis wordt gelijk al door de aanwezigen gedragen en blijft gedurende de speeltijd het publiek opzoeken. Zo hoort het ook, midden tussen de toeschouwers, zo direct mogelijk. DITZ is rauw, en hard. De vorige keer in Doornroosje was Cal Francis spraakzaam, nu beperkt ze het woordgebruik tot korte noodzakelijke verplichtingen. Een brok aan energie, welke ze bij het Zeitgeist festival overduidelijk tot het einde bewaard hebben, daar kom ik later nog op terug. De moshpit is een kolkende mensenmassa met Cal Francis als dirigerend objectiel. Balen dat die nieuwe plaat er nog niet is, daarvoor moeten we echt een paar weken geduld hebben. Wat een indrukwekkende persoonlijkheid is Cal Francis toch. De ogen van het boegbeeld kijken je rechtstreeks aan, al hangt er ook een soort van geheimzinnige wazigheid overheen.

Enola Gay wakkert het vuurtje verder aan en zet de boel in lichterlaaie. Ook hier heel veel politiek. Fionn Reilly weet als geen ander het publiek op te hitsen, en al boos prekend spreekt hij het publiek toe. Toch is hij wat voorzichtig. Het publiek nodigt hem uit om de zaal in te komen, en aarzelend waagt hij zich aan het einde van de set heel voorzichtig dicht bij het podium tussen de menigte. Verder heerst vooral de dreiging. De energiebom wordt niet van een afstand onschadelijk gemaakt, maar komt in de zaal tot ontploffing. Als een wervelwind rent de menigte razend tegen elkaar botsend rond, de beloning voor een dag aan intens genot. Ook nu weer een geslaagde Zeitgeist editie, waar de nadruk dus vooral op het stevigere postpunk werk ligt.