Gillian Welch & David Rawlings live in The Capitol Theatre, Port Chester, New York

Het ronduit saaie Port Chester ligt op een krap uur met de trein ten noorden van Manhattan, nog net in de staat New York. Er is weinig reden om er heen te gaan tenzij het legendarische Capitol Theatre een onweerstaanbaar affiche heeft. En die kans is groot, ondere andere de Stones, Dylan, Bowie en the Ramones gaven er acte de presence. Volgens voormalig Grateful Dead opperhoofd Jerry Garcia zijn er slechts twee theaters die er echt toe doen. Dat zijn the Fillmore in Silver Spring, Maryland en The Capitol Theatre in Port Chester.

Het typisch Amerikaanse café van de zaal hangt dan ook vol met Grateful Dead memorabilia. Oh ja, het verhaal gaat dat Janis Joplin haar Mercedes Benz hier schreef op de stoep van het theater… Gezien de voorkeur van de programmeur van the Capitol voor classic rock en americana is het niet zo gek dat Gillian Welch en Dave Rawlings dit podium uitzochten in New York dat oogt als een ietwat kitscherige versie van Carré.

Amerikaans folk duo Welch en haar partner Rawlings zijn op een extensieve wereldtournee. Voorlopig vooral in thuisland Amerika maar een uitstapje naar Australië is ook al gemaakt. Hun laatste album Woodland is een pareltje en belandde moeiteloos in de top 10 van onze jaarlijst van het afgelopen jaar.

Voor een bomvolle en enthousiaste zaal trapten ze af met Wrecking Ball van Soul Journey, een ijkpunt in het oeuvre van Welch. Het voelde vanaf het begin als vertrouwd; Welch die geconcentreerd zingt en gitaar speelt en Rawlings die achteloos maar met chirurgische precisie de gaten vult met hemels gitaar werk. Zo nu en dan worden ze bijgestaan door Paul Kowert op contrabas, die wat meer variatie brengt. Het blijft bewonderenswaardig om te horen hoe het duo met minimale middelen en maximale toewijding zoveel impact weet te creëren.

De symbiose is uniek en het heeft geleid tot een eigen muzikale taal die het genre ontstijgt. En dat is goed te horen in Empty Trainload of Sky, opener van Woodland die enthousiast begroet wordt. Op het podium nemen ze om beurten de lead alhoewel het leeuwendeel door Welch wordt gezongen. De eerste set wordt afgesloten met het luchtige The Way it Goes van het meesterwerk The Harrow & the Harvest. En daarmee moesten we het doen wat betreft deze klassieker. Dus geen Dark Turn of Mind om maar eens persoonlijke favoriet te noemen. En als je je dat kan veroorloven als artiesten, dan behoor je tot de groten.

In de tweede set lag de nadruk wat meer op Woodland, zoals het bedrieglijk lieflijke Lawman, het melancholische What We Had en het activistische The Day The Mississippi Died. Verder meanderden ze achteloos door hun uitgebreide oeuvre. En ja, het was bij tijd en wijle lichtvoetig en vrolijk en dan heb je al snel het Amerikaanse publiek aan je zijde. Er volgend dan ook maar liefst twee uitgebreide toegiften waarbij het charmant onhandig was hoe ze nog aan het steggelen waren over welke liedjes te spelen. Volgens de dames van de merchandise zal het duo in het najaar ook Europa aandoen. Hou het in de gaten!