×

Concert

01 oktober 2013

Geoliede So machine spettert niet

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Virgin

De lange tour die Peter Gabriel doet ter ere van het 25-jarig jubileum van zijn hitalbum So heeft vanaf dit weekend ook Europa bereikt. Afgelopen maandag deed de tour het geheel uitverkochte Ziggo Dome aan.

Het concert begon een beetje vervreemdend met de zaallichten nog aan en met Gabriel achter de piano voorlezend over wat er die avond zou gaan gebeuren. Al snel vergezeld door bassist Tony Levin en even later ook de andere muzikanten speelde Gabriel in het volle zaallicht oude songs waarbij vooral opviel hoe geweldig Family And The Fishing Net nog steeds klinkt. Ook songs als Digging In The Dirt en vooral ook Solsbury Hill (waarop het wat stugge, afwachtende publiek eindelijk opveerde) kregen mooie uitvoeringen mee. Ondertussen was het zaallicht uitgegaan en zagen we wat voor een indrukwekkende podiumshow er was opgebouwd. Camera’s en lichten als octopusarmen over het podium verspreid, die in een soort van takelwagens over het podium steeds weer vreemde inzichten in de podiumprestaties lieten zien. Indrukwekkend!

Met een back to back uitvoering van So als tweede grote gedeelte van de show was het afwachten hoe het wat stug op gang gekomen concert echt op gang zou komen. Na een fraaie (albumopener) Red Rain kwam Sledgehammer toch wat stram uit de speakers. Bizar dat zo’n song door de band, met daarin puur topmuzikanten (naast Levin, Manu Katche op drums, David Rhodes op gitaar en David Sanchez op toetsen) zo op de automatische piloot werd gespeeld. Ook het daarop volgende Don’t Give Up lukte maar half. Natuurlijk wordt een Kate Bush in zo’n song gemist. Ook een wat vlakke We Do What We’re Told kon, ook door prachtig lichtwerk, niet optimaal boeien. Een Gabriel op podium liggend, door camera’s en licht beschenen Mercy Street zingend was spannend gevonden. Hoogtepunten binnen de So-set kwamen met This Is The Picture (Excellent Birds) (alleen al dat gitaarintro van Rhodes is fenomenaal) en een mooie uitvoering van In Your Eyes.

Toch bleef er wat missen. Iets van inspiratie of plezier op de gezichten van de muzikanten. 25 Jaar geleden was dit tenslotte het album dat hetzelfde gezelschap in vreugde op het podium deed staan vanwege het onverwachte megasucces. Nu leken de danspasjes stram en oubollig en weinig spontaan. En sommige theatrale effecten leken alleen bedoeld voor de opnamen die gemaakt werden (zoals het volledig onduidelijke gedoe met dobbelstenen of een Gabriel die ineens met een koffer over een soort van brug achter de muzikanten loopt terwijl een van de achtergrondzangeressen de duopart in Don’t Give Up zingt). Soms is het echt waardeloos als je ongelooflijk zin in een concert hebt en je niet wordt geraakt met de songs die je al lang zo mooi vindt. Bizar dat met zulke geweldige muzikanten de vonk niet overspringt. Gabriel moet toch gemerkt hebben dat het publiek er naarmate het concert vorderde echt zin in kreeg? Zelfs de uitvoering van Biko als slotsong kon daar geen verandering meer in aanbrengen. So – Back to Back was een goed concert maar spetterde niet.