×

Concert

06 juni 2014

Fortarock 2014

Geschreven door: Carl Puhl

Fortarock lijkt uit zijn voegen te groeien; het onvermijdelijke lot van ieder succesvol festival. Met momenteel de grootste en meest populaire heavy metalband als headliner is het eigenlijk zou het wel eens de laatste keer zijn dat het festival in zijn huidige vorm plaats vind. Progressie is belangrijk binnen de commercie en hoe kan dat nog gerealiseerd worden? Uitbreiding naar een meerdaags festival? Het is juist zo fijn dat Fortarock 1 dag duurt! Dat is juist wat dit festival zo aantrekkelijk maakt en dat het nog gewoon om de muziek gaat.

Het Amsterdamse The Charm The Fury verzorgde het eerste optreden op de Monster Energy Stage en de band deed de naam van het podium eer aan. De energieke muziek en ditto bandpresentatie zorgden voor een hyper-optreden. In de tent konden we genieten van de retro-rock inclusief dwarsfluit van Blood Ceremony. Beide bands genoten van een prima geluid en redelijk veel aandacht. Het terrein was namelijk al vroeg goed gevuld en dat is best bijzonder. Zou het door het prachtige weer komen?

Op de Main Stage begonnen de Moonkings om half twaalf met hun zelfs voor rock te saaie optreden. Begrijp me niet verkeerd: Adje Vandenberg is een goede gitarist, maar de muziek die we vandaag te horen kregen blonk niet uit in originaliteit. Een nummer dat zoveel op Kashmir van Led Zeppelin leek dat ik het slechts met plaatsvervangende schaamte aan kon horen. This Burning Heart en een nummer van Whitesnake? Welke band staat hier nou eigenlijk?

De tent bleek al snel bomvol voor het optreden van Ghost. De hype rond deze band is larger than life en dat is niet zo vreemd. Ghost speelt heerlijke retro metal en de band heeft een leuke podium act. Jammer is alleen dat de band zich door deze act juist beperkt ziet in de mogelijkheden tot variatie. Als je 1 optreden van Ghost gezien hebt, dan heb je ze allemaal gezien. Dat doet niets af aan het feit dat de band lekker muziek speelt en dat het publiek hier duidelijk van geniet.

Ook de Duitse jongelingen van Caliban deden de Monster Energy Stage eer aan met hun optreden. Hun muziek spreekt mij niet zo aan, maar de band zorgt wel voor een geanimeerd optreden. Jammer alleen dat het meer om het geklets van de frontman lijkt te draaien dan om de muziek. Iets minder ouwehoeren en wat meer spelen zou fijn zijn. En dat geldt overigens niet alleen voor Caliban!

De agressieve mix van black en death metal die Behemoth live laat horen in combinatie met de theatrale elementen in hun podium act staat garant voor een overdonderend live optreden. Overdonderend was het ditmaal niet, maar de band gaf zeker een sterk optreden. Was het podium te groot voor de persoonlijkheden van Nergal, Inferno, Orion en Seth? Was er te weinig show? Of was het geluid gewoon wat minder goed? Of was ik de enige die niet onder de indruk raakte? Hoe het ook zij, de kolkende mensenmassa vlak voor het podium trok zich er niets van aan, maar genoot intens van de snoeiharde metalritmes en de zinderende riffs.

Op de Main Stage was het de beurt aan Trivium. Ik heb niet veel aandacht kunnen besteden aan het optreden van deze band, aangezien ik Behemoth niet wilde missen. Door de beperkte ruimte in de tent moet je er als de kippen bij zijn wil je een beetje goed plekje hebben. Ook het optreden van Skillet ging daardoor grotendeels aan mij verloren, hoewel ik moet bekennen dat ik daar niet al te rauwig om was. Het kleine stukje dat ik nog meegekregen heb gaf me niet de indruk dat ik iets gemist had.

Even uitrusten en op adem komen bij Sabaton. De party metal van deze Zweden is nog flauwer dan die van Finntroll. Sabaton speelt oubollige drinkliederen met een hoog dronkenschapgehalte; brallende en lallende Zweden. Hun muziek gaat compleet aan mij voorbij. Voor een festival als Fortarock zorgt de band echter voor een vrolijke noot en leuke afwisseling. Tijd om weer de tent in te gaan.

De Tent Stage wordt leeggehaald met de enorme hoeveelheid rekwisieten van Behemoth en wat overblijft is een schrale leegte. Hierop doet Gojira zijn ding. En wat voor ding?! Deze Fransen leveren een keihard optreden. De band is enorm enthousiast en speelt zeer overtuigend. Het publiek is aan het einde van het optreden zo enorm afgemat dat het niet meer mee kan met de band. De laatste twee songs worden apathisch aangehoord en de band kan tevreden zijn: ze hebben de Hollanders afgemaakt. Wat een slachting! Tsja, en dan is Deafheaven het slachtoffer geworden van dit klasse optreden.

Met de redelijk tamme muziek van Alter Bridge op de achtergrond is het tijd om wat degelijks binnen te krijgen. De catering is uitmuntend! Ik stam uit de tijd dat er alleen friet en andere vette hap te verkrijgen was tijdens een festival. De tijd heeft niet stil gestaan en ook het voedsel is diverser geworden. Van pizza tot mexicaans, van hamburgers tot australian pie? Ook Bruce Dickinson verbaast zich hierover, maar het schijnen kleine hartige taartjes te zijn. Variatie alom en voor ieder wat wils.

Carcass gaf op de Tent Stage een oninspirerend optreden. Het geluid was goed, maar de band leek er geen zin in te hebben. Met wat sarcastische opmerkingen en wat ongeplaatste muzikale grapjes werd de set redelijk automatisch afgewerkt en dat heeft het publiek van Fortarock niet helemaal verdiend. Graveyard deed het beter. Hoewel de muziek me niet zo zeer aanspreekt, was hun podiumpresentatie een stuk frisser en enthousiaster.

Slayer doet niet aan soundcheck, dat stellen ze wel bij tijdens het eerste nummer. World Painted Blood wordt over het publiek geslingerd en het rammelt aan alle kanten. Er wordt hoorbaar gesleuteld aan het geluid, maar dat kan het optreden maar gedeeltelijk redden. Het rommelt en het rammelt en de band staat te wankelen als een oude man. Tom Araya is weer high en tot twee keer toe te laat terug bij zijn microfoon voor zijn zanglijnen, omdat hij zo nodig over het podium moet zwerven. De man ziet er door zijn onverzorgde baard uit als een kruising tussen de kerstman en een zwerver. Zijn onzinnige geschreeuw komt onprofessioneel over en raakt kant nog wal. Paul Bostaph is zeker geen slechte drummer, maar hij is natuurlijk geen Dave Lombardo. Jeff is dan wel dood, maar Dave leeft nog. En zonder Dave is Slayer hopeloos verloren. De ritmes zijn strak en snel, maar ze missen die swing, de pauzes op de onverwachte momenten, de stabiliteit zonder gemis aan ritme. Het zijn juist die subtiele verschillen die Slayer maken tot wat ze zijn… of eigenlijk waren. Want is dit Slayer nog wel? Hoe lang valt dit nog vol te houden? Slayer wordt oud. Het is tijd dat ze de handdoek in de ring gooien. Het succes van het in 2015 te verschijnen album hangt enkel en alleen af van hoeveel nummers van Hannemann de band nog heeft liggen.

Dimmu Borgir in de tent zorgt voor een gelikt optreden. Alles klopt eraan: het geluid is goed, de lichtshow is prima, de band staat lekker te spelen en ze zien er allemaal goed verzorgd uit. Het enige wat niet klopt is de show: ze raakt me niet. Shagrath was meer bezig met zijn haar en zijn uiterlijk dan met zijn zang- en frontmanprestaties. De band is ondertussen toch al een aardig allegaartje en heeft geen stabiele bezetting. Deze headliner op de Tent Stage verzorgt een middelmatig optreden en dat is jammer, want dat hebben de bezoekers van de tent niet verdient.

Buiten op de Monster Energy Stage zorgt headliner Anthrax voor een klein thrash feestje. Het optreden maakt duidelijk waarom deze band de kleinste van de Big Four is: het is kinderthrash. Niets ten nadele van kinderen (ik heb er zelf twee) en we mogen allemaal het kind in ons best eens wat meer aandacht geven.

En dan is het tijd voor de headliner: Iron Maiden. Deze metalgiganten brengen hun Maiden England show uit 1988/89 naar het Goffertpark in Nijmegen. Deze show was eind juni 2013 al in de Ziggo Dome te zien. De band is met deze show in de tussenliggende periode de hele wereld overgereisd. Iron Maiden zorgt live altijd voor een spektakel waarbij de muziek centraal staat en het visuele aspect nooit vergeten wordt. De songs zijn sterk genoeg en worden met de opzwepende prestaties op het podium visueel ondersteund. Het geluid heeft wat te lijden van de wind, maar dat mag de pret niet drukken. Het lijkt wel of de koude ervoor zorgt dat de fans wat dichter bij elkaar gaan staan. Het wordt een gemoedelijk optreden van deze heren op leeftijd. Nummers als The Prisoner of The Phantom Of The Opera bewijzen dat ze oud worden, want het tempo ligt beduidend lager dan een paar jaar geleden en de felheid van vroeger is verdwenen. Muzikaal steekt alles erg degelijk in elkaar, maar het wordt toch allemaal wel erg gezapig. Net als bij Slayer stel ik mezelf de vraag: hoe lang gaan deze mannen nog door met hun kunstje? Voorlopig zorgt Iron Maiden nog voor een nieuwe generatie metalfans. Alleen hoop ik dat zij de jongere bands een kans geven, zodat de oudere bands zich met een gerust hart te ruste kunnen leggen.