Fijne John Grant in de Melkweg

Een avond John Grant live is altijd fijn, vooral als het album waarvoor hij op tour gaat zo goed is als The Art of the Lie. Halverwege zijn uitgebreide Europese tour deed hij de Amsterdamse Melkweg aan.

Natuurlijk ligt de nadruk vanavond op zijn laatste album, maar met onderhand zes albums op zijn naam (en nog een aantal mooie met zijn vorige band The Czars) kan hij met gemak teruggrijpen naar ouder werk. Het is dus wederom een rijke setlist die heerlijk alle kanten opschiet.

Wat gelijk weer opvalt als Grant begint te zingen is hoe bijzonder zijn stem toch is. En met hoeveel gemak hij elke song draagt. En dan zeker niet alleen de rustige passages maar juist ook in zijn door elektronica gedreven werk. De start is met All That School for Nothing en Black Belt gelijk uitbundig, waarna hij dan ook gelijk met Marz en It Doesn’t Matter To Him de andere kant opduikt.

En eigenlijk verloopt het optreden steeds lekker prikkelend heen en weer stuiterend. Verrassend is het dat Grant al vrij vroeg in de set alleen achter de piano gaat zitten en daar vijf songs op eigen kracht brengt. Prachtige versies van Zeitgeist, Daddy (een verrassend kale), It’s Easier, Glacier en You Don’t Have To om vervolgens diep de elektronica in te duiken om met een start te geven aan het machtige Pale Green Ghosts, waarna de andere muzikanten weer aansluiten.

Met fraaie versies van Boy from Michigan, The Rusty Bull, Father, een aanstekelijke Meek AF, Child Catcher en setafsluiter Chicken Bones kruipt het concert naar een einde. Maar Grant komt nog terug voor een mooie Laura Lou en het altijd aanstekelijke GMF.

Zo divers als zijn oeuvre is, zo divers zijn de optredens die Grant doet. Zijn laatste plaat nam hij op in Londen met een groep gelouterde en geweldige muzikanten (gitarist Dave Okumu, bassist Robin Mullarkey en drummer Seb Roachford) en dat gaf al zijn songs op The Art of  the Lie een bijzonder extra mee. De band die Grant vanavond mee heeft dat extra net niet. Het zijn prima muzikanten maar ze hebben niet die speciale drive waardoor de songs echt gelift worden. Grant pakt (daardoor?) veel meer het voortouw om ook solo zijn songs voor het voetlicht te brengen. En aangezien die allen uitstekend zijn is dat net zo fijn. Maar het gevoel blijft hoe dit, overigens prima, concert was geweest als die studioband hier achter hem had gestaan.

Foto’s: Erik Verzijl