Fijne Britse jazz afsluitzaterdag van Brussels Jazz Festival

De tiende editie van Brussels Jazz Festival vond een feestelijk einde met een volledig Britse jazzavond georganiseerd in samenwerking met het Londense collectief Jazz Re:freshed. Een wederom volledig uitverkochte avond vol nieuwe jazz met jonge veelbelovende Britse jazzmuzikanten en een knallende DJ-set van de mannen achter Jazz Re:freshed als heerlijke toet.
In het programma/flyer stond een geheel andere lijst aan muzikanten dan die er vanavond op het podium staan. Vanwege onverwachte afzeggingen van bassist Daniel Casimir en drumster Jas Kayser werden door de organisatie zowel Ashley Henry als een ‘upcoming talent’ band, met DoomCannon als bandleider, voor de afsluitavond vastgelegd.
Van avondopener Ashley Henry mochten we wat verwachten. Zijn prima debuut Beautiful Vinyl Hunter was vijf jaar terug één van de hoogtepunten binnen het aanbod van nieuwe Britse jazz dat jaar. Afgelopen oktober verscheen dan eindelijk opvolger Who We Are, een mooie, meer ingetogen plaat die weer nieuwe muzikale kanten van zijn talent laat horen.
Op het grote podium van Studio 4 werd hij vanavond begeleid door drummer Tiss Patrick Jorge Rodriquez en bassist David Mudiaga Mrakpor, merkbaar een samengestelde band. Vooropgesteld: Mrakpor is een prima bassist die heel goed bij de stukken van Henry past, Rodriquez daarentegen is een meer naar rock toe duwende drummer (zijn drumstel is ook zo opgezet) en voor de subtiele stukken van Henry werkt dat vooral niet. We noemen dat in goed Nederlands een dichtplamuurder, iemand die elke ruimte die er in een song ontstaat vol drumt.
De soulfulle songs van Henry past dat dus niet voelde ik al snel. Daarbij kwam ook dat Henry niet de beste zanger is en zijn stem in deze liveomgeving ook niet beter geraakte. Behalve toen zangeres Vasundhara Mathur het podium opkwam en ook Henry’s stem opveerde. Het fijnste waren dus de livestukken, maar aangezien zijn nieuwe plaat, waar vanavond duidelijk de nadruk op lag, ook geen nieuwe Cranes (In The Sky), het hoogtepunt van zijn debuut, kent, bleef het allemaal een beetje in dezelfde sfeer hangen.
Niet dat het optreden helemaal niets was, dat zeker niet, maar Henry verdient gewoonweg beter. Een drummer die in dienst van de songs speelt, die evengoed veel hiphopfeel en energie heeft en samen met de bassist de songs oplift. Nu bleef het in een lekker vibe hangen maar steeg het niet echt op.
Verrassend genoeg deed het dat wel met het daarop volgende optreden met die soort van ‘all star band aan opkomende talent’ die na een pauze het podium opkwam. Al snel werd namelijk duidelijk dat het met deze muzikanten wel goed gaat komen en we de komende jaren mooie dingen kunnen gaan verwachten. Met DoomCannon als bandleider (hij bracht in 2022 een eigen album uit op Gilles Peterson’s Brownswood Recordings) had hij in drummer Benji Appiah (hij had de songs van Henry al veel beter opgepakt), bassiste Isobella Burnham en saxofonisten Allexa Nava en Kaidi Akinibi een mooie bak talent bij elkaar.
Eigenlijk was dit niet zozeer een echt concert als meer een jam waarin iedereen een idee kon aangeven zonder dat dat nu zo gezegd werd. Er werden ook stukken gespeeld maar de improvisaties daarop waren belangrijker. Het gaf de muzikanten de mogelijkheid zichzelf even goed in het zoeklicht te spelen.
Wie gelijk goed opviel was saxofoniste Nava die met uitstekend en overtuigend spel de show stal. Van haar verschijnt in maart een eerste plaat, via de mannen van Jazz Re:freshed (check hun catalogus eens en zie welke muzikanten zij gelanceerd hebben…) en haar spel blaakt van zelfvertrouwen. Ook drummer Appiah viel gelijk op, hoe heerlijk zijn drummen doortrokken is van hiphop, jazz en ook broken beats en drum ’n bass. Die zien we graag heel vaak meer.
Akanibi is de opvallende saxofonist die momenteel het meeste in het verschiet heeft liggen. Bij de presentatie van de band door één van Jazz Re:freshed main men Adam Moses kunnen we dit jaar wel werk van hem op 8 platen verwachten. Dat beloofd wat dus. En van de lekker dik spelende Burnham (die met haar gigantische afro een heerlijk opvallende verschijning is) gaan we zeker ook meer horen.
Met het tweede concert van de avond klonk alles wat vetter en dynamischer. Aanstelijker. En ondanks het feit dat er niet gedanst werd, iets waar van te voren wel op aangeduwd werd omdat bij vrijwel alle Jazz Re;freshed avonden publiek staan aanwezig is en we in de grote zaal van Flagey allemaal zaten, was het publiek weer heel enthousiast en overduidelijk blij met datgene wat ze meemaakten.
De fantastische afsluiter van het festival was trouwens voor de mannen achter Jazz Re;freshed zelf. Hun DJ-set was de allerbeste die we ooit op BJF hebben gehad. Adam Moses en Justin MacKenzie uit de altijd al zo broeierige London scene hoef je echt niet uit te leggen waar je de lekkerste tracks vandaan haalt om de dansvloer te vullen. We vliegen dus van lekker veel klaterende latin jazz naar verrukkelijke samba meets bossa en Cuban zo door naar Afrobeat en alle coole shit die ze daar nog tussendoor en achteraan konden gooien. Het was een wonderlijk goede afsluiting van een prachtige tiende editie.