Lambchop is inmiddels anderhalf jaar aan het touren met het nieuwe werkstuk Flotus. Gisteren was een Brugse Schouwburg getuige van een prachtconcert, deze avond was het de beurt aan een goed gevulde Roma.

Net iets rond de klok van achten doken songschrijver Kurt Wagner, Matt Swanson en Tony Crow uit de coulissen om er meteen een prachtig Writer tegenaan te gooien, een van de vele songs die de groep uit Flotus, het meest recente Lambchop album, zou presenteren. Het verhaal errond is stilaan bekend : frontman Kurt Wagner wilde een Lambchop plaat als een ode aan zijn lieftallige vrouw, een album dat ook in de dagen van streaming, smartphones en hiphopbeats overeind zou blijven. Dat leverde misschien wel het meest verrassende Lambchop album op totnogtoe.

Jarenlang stond het uit Nashville afkomstige Lambchop immers garant voor verstilde en een krop-in-de-keel bezorgende alt country, met stilistische en verfijnde meesterwerkjes als Is A Woman, Nixon, en het recentere Mr. M. Op het laatste Flotus draait de muzikale koers van Wagner en co vooral rond samplers, vocoders en spaarzame, minimale ambient electronics. Een aanzienlijke koerswijziging waarmee Lambchop uit een wel héél ander vaatje tapt. Maar het dient zeker gezegd, het nieuwe Lambchop materiaal bleef ook in de Roma goed overeind.

Op het podium zagen we net als eerder in de Brusselse Botanique een uitgedund, tot de essentie gestript Lambchop: frontman Kurt Wagner (gemanipuleerde vocals, gitaar, samplers, laptop), bassist Matt Swanson en pianist Tony Crow. Meer was eigenlijk ook niet nodig, zo bleek gauw. Géén drummer dus, maar wel Wagner die via zijn laptop in de weer was met allerhande krautrockerig aandoende samples en loops en zijn vocals zodanig manipuleerde dat je ze soms totaal niet meer herkende. Dat maakte ook dat dé spelbepalers naast Wagner de immer aanwezige, ondersteunende bas van Swanson en pianist Tony Crow waren, waarbij die laatste af en toe naast de occasionele (belegen) grap ook sprankeltjes magie uit zijn piano toverde.

Zo hoorden we dat de groep zichzelf net iets meer vrijheid gunde en wat los wilde komen van de promotionele druk rond dat nieuwe album. Dat merkte je onder meer aan de manier waarop de groep gaandeweg een handvol parels uit ouder werk opdiepte, zoals onder meer The Decline Of Country And Western Civilization (uit: Damaged) of het knappe tweeluik Gone Tomorrow en 2B2 (uit: Mr. M).

Daarmee gaf Lambchop aan dat ze in die uitgedunde bezetting nog steeds dat oudere materiaal in de vingers had En zo kreeg je een heel afwisselende en best gevarieerde set te horen, dat aandacht had voor het recente Flotus sound vol digitale beeps, clicks, sonische ritmepulsen en de vocale manipulaties van Kurt Wagner tijdens songs als Old Masters, Harbour Country of JFK, maar ook voor ander werk uit de aanzienlijke Lambchop catalogus (zoals krop-in-de-keelmoment My Blue Wave dat slechts als één van de vele hoogtepunten gerekend mocht worden). De vocale manipulaties maakten het soms knap lastig om die beeldende, maar vaak ook cryptische teksten van Wagner te verstaan. “yeah, I talk too much”, zo liet de introverte Wagner zich bijvoorbeeld tijdens JFK ontvallen. Daarmee suggereerde hij op poëtische wijze dat hij het moeilijk heeft met de information overload die onze huidige tijd kenmerkt. Iets verderop: “we must spread a culture of understanding”.

Daartegenover stond dat de groep nog steeds op zoek was naar poëtische schoonheid (de feelgood van Gone Tomorrow) en dat vorm gaf via aangrijpende countrysoul met een toefje hitsige R&B (de lichte funkfeel tijdens Give It). Tijdens sommige songs leek het wel alsof Wagner & co de concurrentie wilden aangaan met D’Angelo en publiekelijk wilden laten horen dat ook zij aangegrepen werden door het immens grote verlies van Prince (When You Were Mine). Zodoende kreeg je hier een muzikale mix van zowel herfstige warmte als doorleefde nachtclubblues gepresenteerd.

Daarmee bewezen ze dat ze ondanks de muzikale koerswijziging blijven doen wat ze altijd al gedaan hadden: Wagner croonde als vanouds, maar deze keer dan wel door vocoder en aangevuld met samplers en triphopbeats terwijl Swanson en Crow de ideale metgezellen vormden voor die minimalistische, uitgepuurde en spaarzame Lambchop sound die het ene moment poppy was om vervolgens heil te zoeken bij sluwe en uiterst verleidelijke dansbaarheid (“just do the Hustle”, zo klonk het zelfverzekerd tijdens een slim uitgepuurd The Hustle).

Lambchop hield het echter allemaal evenwichtig en beknopt, zeker tijdens door moderne technologie en escapisme gedomineerde songs als In Care Of 8675309 (waarbij Wagner handig gebruik maakte van een aan elkaar geplakt, lijvig tekstvel) of The Hustle (dat op Flotus tot dik achttien minuten duurt). Tijdens die songs viel sterk de grote openheid en vrijheid op, waardoor het eigenlijk alle richtingen op kon gaan.

Het nu als trio opererende Lambchop liet in De Roma vooral een zeer evenwichtige indruk na en illustreerde dat het nieuwe Flotus naadloos in het oeuvre van de band past, naast de oudere songs waaraan je je als verstokte fan tegoed kon doen. Flotus of For Love Often Turns Us Still. Dat was meteen ook de rode draad van dit concert : de verstillende, maar evenzeer ook helende kracht van de liefde, die als het er écht op aan komt, altijd wint.

Heel fijn concert dus van Lambchop, die zoals we in de Roma zelf konden vaststellen garant blijft voor evenwicht, subtiele verfijning en genuanceerde klasse.