Ruim tien jaar geleden zie ik Etan Huijs voor de eerste keer live bij een muziekquiz in Venray. Zijn bescheidenheid siert hem (nog steeds trouwens), en in de pauze speelt hij in cultureel centrum Het Podium een paar van zijn zelfgeschreven nummers. Onder de naam Etan heeft hij al wat eigen beheer tracks uitgebracht, maar het duurt nog een aantal jaren voordat zijn platen echt opgepakt worden. Later kom ik hem als organisator van popquizzen als muzikale kennisvreter nog verschillende malen tegen, maar ook regelmatig is hij hierbij niet aanwezig. Nee, Etan Huijs heeft het ondertussen druk met optreden, en dat gaat natuurlijk voor. Hoe mooi is het om van de zijkant getuige van deze ontwikkeling te zijn. Ook de Boxmeerse alleskunner BJ Baartmans is zeer gecharmeerd van deze unieke singer-songwriter en staat als producer aan de The Battle Of Everything basis. Die rol vervult hij ook op het latere werk.

Deze plaat zorgt mondjesmaat al voor meer bekendheid. Uiteraard krijgt ook Written In Music de Americana folk muzikant in het vizier. Edwin Hofman pakt het beloftevolle The Secret Us op, waarna Marcel Hartenberg het stokje van hem overneemt. Tijdens de lockdown stilte verschijnt het prachtige The Monochrome Veil, al gooit de pandemie roet in het eten en grijpt Etan bij kansen om de plaat te promoten regelmatig mis. Een zware periode, met veel onzekerheden, waarvan hijzelf in het zeer persoonlijke interview met Marcel Hartenberg verslag doet. Daarin plaatst Etan ook de nodige kanttekeningen bij de steun vanuit de overheid. Zeer openhartig, met een goed doorvragende interviewer, die de artiest alle ruimte geeft om zich aan zijn luisteraars te presenteren.

De Dreams In Multicolor EP ziet ondertussen ook het licht, en biedt Etan de mogelijkheid om zich in grotere zalen te etaleren. De From Monochrome To Multicolor Tour volgt, en Written In Music (Marcel en ondergetekende) is uitgenodigd om bij het laatste reeds meerdere malen uitgestelde concert aanwezig te zijn. Het wordt een bijzondere emotionele avond. Het einde van een hardwerkende reis, de kroon op jarenlang zwoegen. En Etan? Die heeft als getalenteerde muzikant waarschijnlijk in de nabije toekomst de nodige verrassingen in het verschiet. Maar vanavond eerst van deze afsluiting van de bijzondere concertreeks genieten.

En het is een bijzondere avond. Etan Huijs verschijnt onder luid applaus uiteraard als eerste het podium. Bij de aankondiging van de overige bandleden, Rens van Dijk op contrabas, Roel Trommelen (What’s in a name?) op drums, Koen Ruijs op gitaar en uiteraard Jori van Gemert op piano kijkt Etan net de verkeerde kant op als zijn collega’s achter het zijgordijn de zaal betreden. Die ontspannen sfeer blijft de hele avond aanwezig, zeker als Etan bewust of onbewust komisch uit de hoek komt. Hij benoemt het optreden bij Radio 2 waar hij zijn grote hit, nou ja hit, Little Bird speelt, en vertelt over het feit dat ze voor de Ghost Town videoclip zonder publiek wel gebruik van de grote schouwburgzaal in Cuijk maken, en dat ze nu met publiek in de kleine gele zaal staan. Waarop Jori doodleuk reageert dat Etan met een cabaretvoorstelling wel genoeg kaartjes voor dat hoofdpodium verkoopt. De folk troubadour vertelt openhartig over de totstandkoming van zijn songs, waarbij soms een enkel treinritje genoeg inspiratie oplevert. Jori remt plagend zijn enthousiasme af, waarschijnlijk heeft ze dit verhaal tig keer gehoord en ook hierbij is de interactie met het publiek prachtig. Het koffiezetapparaat geintje aan het einde van Josephine, het zijn de grappige momenten die de avond aangenaam breken.

Het is voor Jori van Gemert een aparte rare avond. Dit is haar laatste optreden met de band. In de regio maakt ze naam en ze staat over twee weken in de halve finale bij De Grote Prijs Van Nederland te Utrecht, iets waar de regionale kranten ook de nodige aandacht aan besteden. Het voelt voor Jori hierdoor waarschijnlijk wat ongemakkelijk. Het concert is hoe dan ook al drie keer eerder vanwege corona en stemproblemen uitgesteld, en vind eigenlijk al twee jaar eerder plaats. Etan Huijs verwoordt het na afloop ook zelf zo. Hij staat al verder in het muzikantenproces en ervaart deze avond als een terugblik op de afgelopen periode. Op de From Monochrome to Multicolor tour komt uiteraard zijn The Monochrome Veil en Dreams in Multicolor werk voorbij, aangevuld met het oudere The Secret Us.

Ondanks dat het concert op de rand van Brabant plaatsvindt voelt het als een Limburgse thuiswedstrijd aan. Op de eerste rij zit trouw in het midden de vaste vriendengroep, met aan de zijkant de naaste familie van de bandleden. De zaal is verder veelal met plaatsgenoten uit Venray en het Peelgebied gevuld, waar ook Horst en America aan grenzen. Heel eventjes dromen we chauvinistisch met het beeld weg dat de Americana stroming zijn oorsprong in de Limburgse Peel heeft, en Etan Huijs zich als spreekbuis presenteert. Het blijft jammer dat het Nederlandse popcircuit zich vooral op de grote steden in De Randstad richt, want wat loopt er in het zuiden van het land toch veel talent rond. Producer BJ Baartmans neemt deze veelal onder zijn hoede, en zoals Etan vanavond al aangeeft, staan ze gebroederlijk 10 juni op het Op De Tôffel festival in Vierlingsbeek. Zo groot is het kleine zuidelijke popmuzikanten wereldje.

De veelzijdige Rens van Dijk adoreert zijn contrabas en bespeelt het instrument zelfs eventjes met een strijkstok. Toch verlaat de muzikant eventjes zijn houten partner als hij met de mandoline vreemdgaat. Etan is daardoor genoodzaakt om de baspartijen in te studeren, wat hem verder probleemloos af gaat. Koen Ruijs is nog niet zo lang bij het gezelschap maar met hem heeft Etan al half uitgewerkte plannen om in de toekomst mee aan de slag te gaan. Een onmiskenbaar talent die hier met zijn subtiele gitaarakkoorden de grote sfeermaker is, al moet hierbij zeker niet Roel Trommelen onbenoemd blijven. Deze veelzijdige drummer legt een licht jazzy sfeertapijt over de folky rootssongs heen. Het blijft eeuwig zonde, maar ook begrijpelijk dat zangeres en pianist Jori van Gemert zich op een solocarrière richt. Deze naam wordt veelal in een adem samen met die van Etan Huijs genoemd, onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Zoals ik al eerder aangeef, het is vanavond meer dan de afsluiting van een concertreeks, het is tevens de afsluiting van een dierbare vruchtbare periode, die beide artiesten een heel stuk verder gebracht heeft.

De aftrap is er met Marigold Sun en The Lake van de vorig jaar verschenen Dreams In Multicolor. Bescheiden klein beginnen, en symboliseren het karakter van de zeer goed bij stem zijnde singer-songwriter. Zelfs de strijkers in Marigold Sun worden niet gemist, de song leent zich perfect voor deze intieme aanpak. Ook The Lake zit vanavond meer tegen de folk dan tegen de country aan. Een wezenlijk verschil met de albumuitvoering, maar wel het bewijs dat de nummers maar blijven doorgroeien. Er komt verrassend veel The Secret Us werk voorbij. Eerst het stoffig ritmische Isaac And The Fallen Temple, later door The Islander, Silhouette Dancer en The River’s Flow vervolgt, allemaal perfect in het eerste sfeervolle gedeelte van de avond passend, Blue Moon en het bekendere in de lijn van 16 Horsepower liggende Little Bird is voor later bewaard. In de eerste set sluiten Cautionary Tales en Arc van The Monochrome Veil hier schitterend op aan. Etan Huijs verdeelt in balans de aandacht tussen zijn platen.

Na de pauze opent de losstaande The Doldrums single uit 2020 de set. Daarna komen de donkere The Walkabouts achtige Wild Are The Waves en Veil Of Love voorbij, beide van The Monochrome Veil. Ook het eerder genoemde Ghost Town en de griezelige murder ballad atmosfeer in het Josephine duet met Jori van Gemert volgen. Die laatste komt hoe dan ook beter als tweeluik combinatie met Bobby van Dreams in Multicolor tot zijn recht. Zelfs het beklemmende The Bottom van The Battle of Everything wordt in zijn puurste vorm, bijna enkel door Etan gedragen niet vergeten. De tweede set is hoe dan ook duisterder dan het eerste gedeelte. Mijn eigen voorkeur gaat ook meer naar deze liedjes uit. Misschien geeft dit laatste nog wel het beste het onderscheid aan.

Ondanks dat Dreams In Multicolor tijdens de pandemie crisis tot stand komt, betreft het hier veelzijdige regenboogkleuren liedjes, en hangt er juist boven het oudere werk een dreigende onweerswolk. In het afsluitende The Passenger bezoekt Etan The House Of The Rising Sun, nadat hij net aan de verlokkingen van Hotel California ontsnapt is. Och, er had nog best een set met bekende covers mogen volgen. Een gemeende serieuze opmerking na afloop in de foyer, met alleen maar tevreden gestelde gezichten.