Met zowel The Ex als Gruppo di Pawlowski op het programma stond het publiek in EKKO (Utrecht) een avondje stevige en avontuurlijk rock te wachten. Rest alleen de vraag: Wil dat publiek op Koningsdag niet liever ergens anders zijn?

Echt druk is het in eerste instantie niet, maar er zijn genoeg mensen om de zaal een beetje te vullen. Gruppo di Pawlowski mag de avond aftrappen. De “nieuwe” band van Mauro Pawlowski (dEUS, Evil Superstars) speelt noiserock zoals deze ook wel in de jaren ‘90 werd gemaakt, denk bijvoorbeeld aan The Jesus Lizard en Shellac, met een flinke scheut synthesizer en effectenpedalen om het af te maken.. Vorige maand was ik al zeer positief over hun zojuist verschenen album Neutral Village Massacre, dus de verwachtingen voor het concert lagen behoorlijk hoog. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; die verwachtingen maakt de band waar, met nog een schepje erbovenop. Mauro neemt de vocalen voor zijn rekening en soms schudt hij ritmisch met wat sambaballen. Belangrijker nog lijkt zijn rol als dirigent voor de rest van de band. Met simpele handgebaren geeft hij ieder bandlid kleine instructies. De nummers hebben zeker wel een liedjes-structuur, maar zo af en toe sluipt er ook improvisatie in de muziek. Het zorgt voor de nodige dynamiek, waar ieder instrument een momentje heeft om soms naar voren te komen Een regel bij deze band lijkt te zijn dat nummers niet mogen climaxen, met gevolg dat nummers heel lang gerekt worden of juist vroegtijdig worden afgekapt. Mauro houdt ook van een praatje, maar deze monologen zijn dikwijls even tegendraads en vervreemdend als de muziek. Op het moment dat er uit het publiek een luid “Spelen!” klinkt, praat hij gewoon nog even door. “Ha! Dat zal ze leren” moet hij gedacht hebben. Ook voorziet hij zijn eigen muziek van commentaar met kreten als “goed nummer!” of “vanaf hier gaat het alleen maar bergafwaarts” Een harde en strakke show vol energie, een intense sfeer, humor en stevige rock.

The Ex klinkt als…….The Ex. Zo dan zijn we daar ook weer vanaf, dat maakt deze recensie gelijk een stuk korter. Argh, helaas werkt dat zo niet. Toch is het wel waar. De rockband – die dit jaar groot feest vierde, omdat ze ruim 33 jaar bestaan – is geworteld in de punk, maar voegt daar invloeden van noise, freejazz, improvisatie en wereldmuziek aan toe. De ene keer staan ze te spelen met freejazz-iconen als Mats Gustafsson en Peter Brötzmann, de andere keer reizen ze heel Nederland door met een gezelschap uit Ethiopië. Vanavond is het “gewoon” The Ex. Drie gitaren spelen samen, langs- en door elkaar heen. De drums zorgen voor een opzwepend, soms speels ritme. Als laatste is daar dan de gejaagde zang van Arnold de Boer. Deze combinatie maakt de muziek fanatiek en gejaagd, maar anderzijds ook dansbaar en bezwerend. Het is een combinatie die werkt. Langzaamaan stromen er ook wat feestgangers binnen, die terugkomen van het Oranje-festijn in de stad. De kans is groot dat veel van de feestgangers gewoon op zoek waren naar het volgende feestje, nu de festiviteiten in de stad ten einde liepen. The Ex krijgt ook deze mensen aan het dansen. De toch stevig monotone rock klinkt op momenten erg venijnig, met flinke flarden noise. De band weet het echter klaar te spelen om het zo te brengen dat de nummers makkelijk in het gehoor liggen. In het midden van het podium staat een synthesizer/sampler waar de bandleden om en om op drukken. Deze synths nemen echter nooit de overhand. Ook drumster Katherina Bornefeld zingt een nummer en het feest is compleet.

Een avond dat eigenlijk helemaal niet als feest was bedoeld, maar de energie van beide bands sloeg over op het publiek. Het zorgde voor een perfecte sfeer. Een avond waar eigenlijk alles aan klopte; het geluid stond geweldig afgesteld, de bands speelden vol energie en het publiek had er zichtbaar zin in. Het binnendringen van de feestbeesten uit de stad was misschien een beetje vreemd, maar voelde nergens misplaatst, mede doordat de sfeer toch al zo goed was. De combinatie van deze bands is zeker voor herhaling vatbaar.