Een avond als aankondiging van het einde van een tijdperk: Midnight Oil in TivoliVredenburg als onderdeel van hun Europese afscheidstour op zaterdagavond 2 juli 2022. Het werd een prachtig, krachtig en ontroerend mooi afscheid in een dikke tweeënhalf uur durende set.

Natuurlijk is het zonde dat we het voortaan zonder de Australische band zullen moeten doen. Als er één band was die sinds 1972 (als Farm)/1976 (als Midnight Oil) duidelijke politieke teksten en rock wist te vermengen waren het The Oils wel. Melodieus met veel rockpower brachten gitaristen Jim Moginie en Martin Rotsey, bassist Bones Hillman (de opvolger van de net na de opnamen van hitalbum Diesel and Dust (1987) vertrokken Peter Gifford), drummer Rob Hirst en zanger Peter Garrett in totaal 13 zeer succesvolle albums uit en reisden ze vele malen de hele wereld over om met overdonderende concerten de zalen en festivals te veroveren.

Drummer Hirst vertelde ons in een interview met hem vlak voor het verschijnen van hun laatste (top) album Resist dat ze ermee gingen stoppen voordat ze aan kracht zouden verliezen op het podium en daarmee een slap aftreksel van zichzelf zouden worden. Een eigenlijk heel logisch verhaal wat veel meer bands zouden (en hadden) moeten opvolgen. Resist liet een band in bloedvorm horen en ook live bleek er, van wat er van de Australische lap van de tour te horen was, ook nog niets versleten.

Natuurlijk was er nog het overlijden van bassist Bones Hillman, niet alleen de bassist die magische baslijnen speelde en in de combinatie met Hirst (één van de meest krachtige drummers die er in de rock rondloopt) de perfecte rockritmetandem vormde maar tevens ook vocaal Garrett perfect aanvulde en ook op eigen kracht indruk maakte (ik heb nog steeds emotionele herinneringen aan de ontroerend mooie versie van One Country als toegift op, toen nog, Torhout/Werchter (1990) als onderdeel van slotoffensief Beds are Burning, One Country, Sometimes).

Hillman overleed in november 2020, een paar maanden na het opnemen van Resist. De band wilde eigenlijk niet zonder hem op tour, wilde er liever helemaal mee stoppen, maar besloot dat ze nog wel dolgraag de songs die ze met hem hadden opgenomen voor Resist live wilden brengen. Adam Ventoura werd gevraagd de optredens met de band voor de afscheidstour op zich te nemen, een uitstekende keus zoals blijkt. Er zijn ook nog twee zangeressen aan de band toegevoegd die de vocalen van Hillman ‘overnemen’ en soms wat extra gitaarpartijen.

In eerste instantie leek het er even helemaal niet op dat de band nog buiten Australië zou komen spelen maar gelukkig besloten ze dat nog wel te doen. Alleen een paar grote (hoofd)steden worden daarin aangedaan. Het door de band zo geliefde Paradiso was niet beschikbaar dus daarom werd deze keer uitgeweken naar de Ronda zaal van Vredenburg. Een prima keuze omdat de zaal een fijne intimiteit heeft, lekker dicht op de band zit. En ook omdat de zaal vol Oil fans zit die heel graag willen waardoor de warmte van de zaal gelijk bij de eerste song naar het podium doorkomt.

Ze spelen vanavond een lekker lange magnifieke set aan songs, een echte afscheidsset, met een overzicht van zo ongeveer alles wat ze gedaan hebben. Van de eerste dagen, met songs van doorbraakplaat 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 in het bijzonder tot veel van de nieuwe plaat. Opvallend hoe goed die nieuwe songs live alweer klinken trouwens. Hoe jammer dat we die nooit meer bij een concert zullen gaan horen ook denk je terwijl je ze hoort.

De band is in bloedvorm. Met Hirst als fantastische aanjager (wat een energie heeft die vent toch) en de gitaartandem Moginie en Rotsey (één van de meest markante en briljant op elkaar in spelende gitaarkoppels binnen de rock) en nieuwe bassist Ventouri al geheel vertrouwd binnen het bandgeluid en erg goed spelend, heeft Garrett, bijzonder goed zingend, alle ruimte het publiek bij het concert te betrekken. Iets wat je prima aan hem kan overlaten.

Vanaf opener Resist, met een fantastisch zaalgeluid, wordt al snel duidelijk dat de band er ontzettend veel zin in heeft. Veel songs wil spelen. Dus ze gaan, zoals we van hen gewend zijn, als een malle, zonder storende bullshit pauzes, door hun songs heen. Precies dus zoals een rockband een zaal inpakt.

Echt alle klassiekers en livefavorieten komen voorbij voordat de band bij hun hits aankomt. Natuurlijk is het publiek dan al volledig omver geblazen en overrompeld door de energie van de band en de grootse kwaliteit en tijdloosheid van de songs. En het plezier waarmee de muzikanten spelen straalt ook optimaal af op het publiek.

En wat blijft het toch heerlijk om enerverende songs als Power and the Passion, US Forces, Redneck Wonderland, Sell My Soul, The Dead Heart, Sometimes, Forgotten Years, King of the Mountain toch weer live voorbij te horen komen. Op plaat klonk de band altijd al geweldig (al helemaal nadat producer Warne Livesey hun sound op Diesel and Dust en Blue Sky Mining definieerde) maar live is/was de band altijd onovertroffen.

Waar het concert in 2017 in Paradiso de terugkeer van de band markeerde (nadat de band in 2002 stilviel doordat zanger Garrett voor de Groenen de Australische politiek inging) is deze tweede terugkeer nadien dus gelijk het einde van een tijdperk, een leven lang in muziek. Voor veel mensen in het publiek zal dat net zo gelden…

Want hoe raar dat in de promotekst voor het concert alleen gesproken werd over ‘die band van Beds Are Burning’ Midnight Oil voor de fans natuurlijk veel en veel meer is. Met het meezingen van vrijwel alle teksten werd dat wel heel duidelijk. Er wordt met het verlaten van Midnight Oil van het muziekpodium een enorm gat geslagen. Noem één andere band die met zulke duidelijke politieke boodschappen en zo’n dikke rockdrive zoveel teweeg brengt? Precies…

Zaterdagavond 2 juli 2022 TivoliVredenburg kan de boeken dus in als een legendarische avond waarbij het publiek (waaronder mijzelf) een hoop emoties en fantastische herinneringen vrijkwamen. Zo mooi om deze band zo vaak te gezien te hebben.

Midnight Oil was, dat mogen we nu wel zo zeggen, een band als geen andere. Met hun geweldige drive (tot op het laatste moment) en duidelijke politieke boodschappen immer verpakt in geweldige melodieën, wisten ze altijd te overtuigen. Het genot om Garrett op het podium te zien, met zijn fantastische hoekige manier van dansen, de gitaartandem Moginie/Rotsey te horen rocken en die harde klappen en dat onstuimige ritmegedrag van Hirst te horen en voelen had ik voor geen goud willen missen. The Oils forever!!

Telefoonfoto’s: Joost Adams