EELS in Paradiso
Als rockheld kun je alles maken. Zelfs zonder kont en met spillebeentjes. Ook Mark ‘E.’ Oliver Everett van EELS weet dat. Vorige tour beklom hij het podium in een witte overal, bandana en immense baard, nu staan hij en zijn band gehuld in een zwart glimmend Adidaspak. Het staat E. niet, laat dat duidelijk zijn. Maar wat hij laat horen op de planken van Paradiso is ouderwets goed.
Op zijn tiende album Wonderful Glorious klinkt E. strijdbaar. Hij kan het leven aan, zijn miserabele leven heeft hij op voorgaande platen van zich afgeschreven. In Paradiso laat hij zich dan ook van zijn lollige kant zien. Everett smijt met candybars – naar bandleden en publiek – en doet zich voor als een verwende rockster, zoals hij bijna elke tour wel een bepaald typetje neerzet. Nu wil hij meer applaus, meer gejuich en meer adoratie. Spraakzaam is E., in tegenstelling tot voorgaande tournees, waar hij geen zin had in slap geklets en juist zijn nummers liet communiceren. De band wordt op humoristische wijze geïntroduceerd. E. en gitarist The Chet spelen deze tour tien jaar samen en dat op het podium wordt vastgelegd als een huwelijk. Geen muziek maar theater.
In zijn autobiografie Things The Grandchildren Should Know uit 2008 geeft E. toe moeite te hebben met nummers om te vormen naar podiummateriaal. Ingetogen werk als Fresh Feeling leent zich niet voor een rockset, rag-nummer Dog Faced Boy past niet bij een rustig optreden. Iets wat E. nog steeds niet onder de knie heeft. Kleine liedjes weet hij niet goed om te vormen naar het grote geluid van deze tour. Uitzondering is The Turnaround – een van de mooiste nummers van Wonderful Glorious – dat hij op een gevoelige, krachtige manier weet te brengen. Ander, ouder materiaal past hem als een oude schoen. De mash-up van Mr. E’s Beautiful Blues en My Beloved Monster (een nummer dat letterlijk iedere show wordt gespeeld) is mooi gevonden.
Everett is een jochie in een (oude) mannenkostuum. Zijn baardje en ingevallen wangen verklappen dat hij vijftig is en al een tijdje meedraait. Maar E. blijf overeind, als een echte rockheld. Een terneergeslagen artiest produceert het beste werk. Een cliché dat zeker ook voor EELS geldt als het om albums gaat. Maar op het podium werkt E’s opgewekte maar zwartgallige humeur perfect.