Eels hard en zielig in het Concertgebouw
“While we’re still here, let’s skip the whole encore charade and play some more songs.” Mark Oliver Everett, beter bekend als E van Eels houdt niet van toneelstukjes en slaat tijdens de eerste van twee shows in het Amsterdamse Concertgebouw het laten klappen van het publiek aanvankelijk gewoon over. Al kan dat ook gewoon een toneelstukje zijn natuurlijk. Want de ware E, dan wel Everett krijg je op het podium toch nooit te zien.
Alleen al de laatste tournees op een rijtje zettend kan je oordelen dat zijn podiumcarrière een groot toneelstuk is. In 2010 schuifelde hij in Paradiso als een soort combi tussen een Hell’s Angel en een ijsverkoper het podium op en maakte hij met zijn band garagerock. Een jaar later was Eels wederom in Amsterdam, ditmaal versterkt met twee blazers gingen ze tekeer als een professionele reizende en hard werkende soulrevueband uit de jaren zestig. In 2013 twee rondjes Nederland, nu weer als een ronkende band die volledig in identieke Adidas trainingspakken was gehuld.
Dat was toen. Anno 2014 tourt de band in het kielzog van het album The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett en is het een avond vol – zoals ze het zelf omschrijven – ‘bummer rock’. Hard en zielig dus, kort door de bocht. Maar dat brengt in het Concertgebouw wel het mooiste aan deze band naar voren. Toegegeven, de sfeervolle zaal met de kraakheldere akoestiek helpt natuurlijk mee. Maar muzikaal is het ook enorm genieten. Vooral als blijkt dat in deze concertzaalsetting de op het album soms dood slaande liedjes wél goed werken. Sterker nog, in alle treurigheid sprankelen ze en weten ze soms zelfs tot een klein traantje te roeren.
Het zwaartepunt van dit optreden ligt dan ook op het jongste album en het zijn opvallend genoeg ook die tracks, plus enkele goed gekozen covers, die het meeste indruk maken. Meteen in het begin al met de tandem Where I’m At, een instrumentaaltje van het jongste album, en When You Wish Upon A Star, de in Pinocchio door Japie Krekel gezongen Disney-evergreen. Daarna volgt nog een achttal tracks van het nieuwe album (Parallels, The Morning), of enkele meer recente Eels-albums ( het machtige A Line in The Dirt) en welgeteld één oudje in de vorm van It’s A Motherfucker. Terwijl concertpromotor Willem Venema eigenhandig achter het Concertgebouw-podium de zwaar fluwelen gordijnen aan het ordenen is zodat de nooduitgangbordjes geen smet meer werpen op de sfeer, kan je in de ademloos luisterende zaal een speld horen vallen. Steevast gevolgd door een oorverdovend applaus als de laatste tonen van een liedje wegzweven.
Het valt op dat het sinds 1996 immer van bezetting wisselende Eels in de huidige incarnatie als vijfmansformatie, een band die zich sinds 2005 langzaamaan heeft gevormd, wellicht de definitieve vorm gevonden heeft. Een groep mannen die goed op elkaar is ingespeeld, meerdere instrumenten bespeelt en uit echte karakters bestaat. Al is dat laatste alleen maar omdat ze allemaal onder een bijnaam opereren. The Chet op gitaar, blaasharmonica en steel guitar (‘the sad machine’) en pauk, de immer van naam wisselende bassist Al (na Big Al, Crazy Al en Honest Al nu als Upright Al vanwege de staande bas) en gitarist/trompettist P-Boo hebben het in het Concertgebouw relatief rustig. Drummer Knuckles werkt zich echter enorm in het zweet en loopt van drums naar glockenspiel, naar buizenxylofoon en diverse ritmische instrumenten. Al is het soms maar voor enkele aanslagen voor hij weer naar een ander instrument overstapt.
Het tweede deel van de set is iets minder ingetogen met fanfavorieten als Grace Kelly Blues, My Beloved Monster en I Like Birds zelf een beetje (béétje) uitbundig, maar ook hier overtuigt nieuw werk het meest. Tijdens de instrumentale finale van het melancholische Mistakes Of My Youth groeit de band heel eventjes boven zichzelf uit, wat een absoluut hoogtepunt van de reguliere set oplevert. Daarna komt het afgeblazen toegiftspelletje en zit het venijn in de échte toegiften waar de band wel vrolijk steeds de trappen uit de coulissen in neemt en onder luid gejuich weer terugkomt. Drie covers, te beginnen met Elvis’ Can’t Help Falling In Love, gevolgd door een aangrijpend Turn On Your Radio (origineel van Harry Nilson) en als uitsmijter een fraaie versie van Journey’s Don’t Stop Believin’.
Na drie tournees waarin rock, lol en luide gitaren de boventoon voerden, is het meer ingetogen domein, zo bewijst het optreden in het Concertgebouw, de plek waar deze band echt het allerbest floreert. Bitterzoete liedjes, gebracht met her en der een met een grimlach gebrachte grap en boven alles een oog (oor) voor detail. Want de arrangementen zaten vernuftig in elkaar en maakten dat er muzikaal, zelfs al schoot de band af en toe in automatische pilootmodus, echt heel veel te genieten viel.
Eels speelt vanavond wederom in het Concertgebouw, morgen (27 juni) in De Doelen in Rotterdam, zaterdag (28 juni) in het muziekgebouw in Eindhoven en volgende week (5 juli) in de Stadsschouwburg in Groningen.
Setlist Eels 25 juni 2014, Concertgebouw Amsterdam
- Where I’m At
- When You Wish Upon a Star (Leigh Harline)
- The Morning
- Parallels
- Mansions of Los Feliz
- My Timing Is Off
- A Line in the Dirt
- Where I’m From
- It’s a Motherfucker
- Lockdown Hurricane
- A Daisy Through Concrete
- Grace Kelly Blues
- Fresh Feeling
- I Like Birds
- My Beloved Monster
- Gentlemen’s Choice
- Mistakes of My Youth
- Where I’m Going
========================
- I Like the Way This Is Going
- Blinking Lights (For Me)
- Last Stop: This Town
========================
- Can’t Help Falling in Love (Elvis Presley)
- Turn On Your Radio (Harry Nilsson)
========================
- Don’t Stop Believin’ (Journey)