×

Concert

04 juli 2019

Südtirol Jazz 2019

Dromerig duo Claire Parsons & Eran Har Even op Südtirol Jazz

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Een speciale dag in het bijzondere programma van Südtirol Jazz. We reizen een stukje per bus vanuit Bolzano en nemen vervolgens de kabelbaan de berg op, naar 2046 meter hoogte: de Feltuner Hütte. Het is een prachtige wandeling naar deze evenzo indrukwekkende locatie.

Vanaf het zonnige terras van de Feltuner Hütte genieten we van de Dolomieten in het oosten en kunnen de Alpen zien in het westen. Met dit adembenemende uitzicht, waar we ook heen kijken, luisteren we vanuit een ligstoel of het gras naar de Luxemburgse zangeres, toetsenist en componist Claire Parsons en de Israëlische gitarist Eran Har Even, ons welbekend in Nederland waar hij studeerde aan het conservatorium van Amsterdam en nog altijd woont.

Opmerkelijk hoe prachtig het geluid is in deze open ruimte. Even is er dan een technisch probleempje, maar dat is snel opgelost. We laven ons aan de zachte stem van Claire Parsons. Ze vertelt ons hoe bijzonder dit voor haar is. ‘Dit moet wel de mooiste plek op aarde zijn’, zegt ze. En ik moet haar gelijk geven.

Eran Har Even kennen we. Wat ik niet wist is dat hij samen met Parsons dit jazzduo vormt. Hij zit dan ook niet stil en vorig jaar nog werd hij genomineerd voor een Edison. Voor zijn voeten, in het gras, liggen allerlei fx-pedalen en dito apparatuur. Hij zal ze ook gebruiken, maar alleen om de muziek te verrijken. Zijn solokwaliteiten staan buiten kijf; het lijken wel korte verhaaltjes.

Het duo voelt elkaar heel goed aan. Ze kijken elkaar nauwelijks aan, gewoonweg omdat dit niet nodig is. De lieflijke, poppy nummers, waaronder een prachtige cover van Norwegian Wood van de Beatles, betoveren het ontspannen publiek. Met haar engelachtige stem overtuigt Parsons mij van haar kunnen. Expressieve kamermuziek in deze zeer bijzondere alpine setting. Een droomlandschap.

Tegen het einde van de set wordt er iets avontuurlijker gespeeld en gezongen en komen de jazzkwaliteiten wat meer naar de voorgrond. Dat maakt de set voor mij direct wat interessanter. Claire Parsons zingt trouwens niet alleen; ze verzorgt ook de baslijnen, op subtiele en doordachte wijze, op o.a. haar moog. Analoog zou dit duo net zo goed zijn, trouwens, daar ben ik van overtuigd. Met dit mooie concert nog echoënd in onze oren, wandelen we tevreden weer de berg af.