Doves in Birmingham: gehavend maar glansrijk

Het is een uitgelezen moment om Doves live te zien: het zesde, uitstekende, album Constellations of the Lonely is net uit en de Britse tournee is halverwege. Een tournee, zoals bekend, zonder frontman/bassist Jimi Goodwin. Goodwin, die wel te horen is op de plaat, zag vanwege mentale problemen af van deze optredens. De eerste lange concertreeks in vijftien jaar is daarmee een flinke uitdaging geworden. De band neemt dan ook drie gastmuzikanten mee op deze tournee.

In het sfeervolle, klassiek aandoende O2 Institute in Birmingham is gitarist/zanger Jez Williams de blikvanger. Het is natuurlijk een ander beeld, een ander geluid, maar de setlist is, zoals te verwachten viel, één lange rij memorabele prachtsongs en met de tweede gitarist (oude bekende Jake Evans), een bassist (Nathan Sudders) en toetsenist (Christian Madden) erbij komen die prachtige diepe Doves sferen weer mooi los. Bovendien stonden er op alle albums wel tracks die gezongen werden door Jez en/of Andy Williams, dus in sommige gevallen klinkt de bands vrijwel als vanouds. En Jimi is ‘in spirit with us tonight’, aldus Jez Williams.

Firesuite, de opener van de eerste plaat Lost Souls (2000) is ook vanavond de atmosferische, beloftevolle toonzetter, waarna Carousels, de single van het vorige, tourneeloze album The Universal Want, een welverdiende livevertolking krijgt. Words, uit 2005, is hierna de eerste song die uit vele kelen mee wordt gezongen.

Het gitaarwerk blijft net zo kleurrijk, weelderig en geestverruimend als gehoopt. Met Jake Evans aan zijn zijde kan Jez Williams zich uitleven als zanger/gitarist zonder dat er iets aan zeggingskracht verloren gaat. Andy Williams springt zo nu en dan achter de drumkit vandaan naar voren voor zang, percussie of harmonica. Effectieve video’s zorgen voor extra sfeer, zoals de clip van de melancholieke soultrein Black and White Town en de Wigan Casino dansers bij het altijd weer bezwerende Here It Comes.

De nieuwe plaat staat niet centraal tijdens deze tour, wellicht dat het meeste materiaal toch niet op tijd met de gehele band kon worden geoptimaliseerd. Gelukkig komen de indrukwekkende singles Renegade en Cold Dreaming wel voorbij, evenals Strange Weather en het fraai melodramatische Last Year’s Man, met de hoofdrol voor Andy Williams.

Aangevuld met songs van alle albums en 10-inch ep’s, met The Last Broadcast als hofleverancier, rijgt de band de hoogtepunten aaneen. Pounding, Caught by the River, Snowden en There Goes the Fear zijn nummers die enorm warm en enthousiast onthaald worden. De songs daaromheen zijn evenzo fraai en houden de sfeer er moeiteloos in, ook als het tempo of het volume wat omlaag gaat, zoals bijvoorbeeld bij de fraaie, deels drumloze versie van Kingdom of Rust. Het is dan ook een optimale samenkomst vanavond – en ongetwijfeld ook op de andere concertavonden: een hoogstaande discografie én een publiek dat de band al meer dan twintig jaar volgt en alles songs kent.

Catch the Sun, de opzwepende sleuteltrack uit 2000, ontbreekt helaas vanavond, maar het doet eigenlijk geen afbreuk aan dit weldadige concert. Doves’ voorloper Sub Sub wordt op het einde nog mooi gememoreerd via de club classic Space Face, de geliefde dancetrack die de optimistische, vrije sferen van begin jaren negentig terughaalt. Het was een mooie tijdreis vanavond, en gelukkig ook een tijdreis die tot in het heden reikt. Wat dat betreft staat Doves na een kwart eeuw nog fier overeind, ondanks de tegenslagen.

  Foto’s: Bas Jansen