Dat het jonge Britse jazzkwartet Dinosaur met Together, as One één van de sterkste en opvallende jazzdebuten van de laatste jaren heeft gemaakt hebben we al eerder duidelijk gemaakt. De ultieme test is dan natuurlijk of ze het live ook waarmaken. Een uitverkochte Kings Place in Londen was de plek om dat te checken. En gelukkig bleek de band live net zo spannend als op de plaat.

Kings Place is voor het altijd in november plaatsvindende London Jazz Festival het absolute middelpunt. Niet alleen omdat de immense plek twee belangrijke zalen heeft maar ook omdat het een enorme lobby, goede eet en drinkplekken heeft en een aantal flinke conferentiezalen. In de twee zalen worden immer interessante concerten gegeven. Max Richter die zijn 8 uur lang durende epos Sleep daar een hele nacht uitvoert bijvoorbeeld. Er is in Kings Place altijd wat spannends aan de hand.

In de grootste zaal is vanavond een opera, in zaal 2 staat het jonge Dinosaur dat nog maar een paar maanden geleden hun debuut uitbracht. Een verbluffend album dat weer heel erg duidelijk maakt hoe sterk de Britse jazz blijft doorgroeien. Hoewel de muzikanten in de band al jaren met elkaar spelen, vooral als de band van trompettiste Laura Jurd, besloten ze om het deze keer anders te doen. Het starten van Dinosaur was een prima stap. Want de band is veel meer dan de band van Laura Jurd geworden. Bassist Conor Chaplin, toetsenman Elliot Galvin en drummer Corrie Dick hebben de afgelopen jaren hun sporen net zo hard binnen andere projecten verdiend. Dinosaur is, hoe raar dat ook mag klinken, nu eigenlijk dus een jonge jazz superband.

Dat ze aan deze status nog even moeten wennen wordt op het podium van het volledig uitverkochte Kings Place in het begin wel duidelijk. Zelf zullen ze later zeggen dat Londen altijd spannend is omdat er zoveel familie, vrienden en bekenden wonen en de journalist van The Guardian, die hun debuut zowaar 5 sterren gaf, er ook is. Begrijpelijk verhaal dus. Maar het komt al snel goed met de band. Het is vooral toetsenman Elliot Galvin die met zijn lekker weirde toetsengeluiden de toon zet voor een set die alle composities van hun debuut naar een nieuwe dimensie tilt. Het voortreffelijke ritmetandem Chaplin/Dick en de immer indrukwekkende Jurd sluiten daar naadloos op aan.

Dat de muzikanten de afgelopen jaren veel ervaring hebben opgedaan is duidelijk te horen vooral als de band na een aantal composities gespeeld te hebben even wat aanzet. Juist in het extra aanzetten wordt de sound van de band nog prikkelender en indrukwekkender. Composities als Underdog, Robin, Primordial en het fabuleuze Living, Breathing schreeuwen daar natuurlijk ook om. Wat een topcomposities zijn dat toch. Als juist in Awakenings de ruimte wordt gezocht klopt dat ook weer helemaal. Dinosaur klinkt soms nog wat afwachtend en de podiumpresentatie is nog wat statisch, alsof ze de grote klasse van hun eigen composities of de reacties daarop nog niet helemaal tot zich door hebben laten dringen. Maar juist bij het wat dikker aanzetten of improviseren wordt wel heel erg duidelijk dat deze band alles in zich heeft om heel groot te gaan worden. Reken maar dat als deze band in het voorjaar op de Nederlandse en Vlaamse podia staat alle schroom weg is en ze het publiek optimaal gaan vervoeren of wegblazen. Beide is goed!