33 jaar na dato staat Peter Hook weer in Doornroosje. Toen met Joy Division, nu met zijn Lights. Zingen kon Peter Hook destijds niet, nu nog steeds niet, en het zal in de toekomst ook niet veel beter worden. Tegelijk bas spelen is blijkbaar voor hem ook een kunst op zich. Niet doen dus. Maar, wat een performance. Het leek er wel sterk op dat Joy Division op het podium stond. Zo tracht Peter Hook murmelend de stem van Ian Curtis te evenaren. Eigenlijk moet hij dat gewoon laten.

Live het volledige album Unknown Pleasures met zowaar toegiften van vier nummers van Closer en de twee grote hits van Substance volgen. De avond draait, zoals bekend, om Joy Division, maar eigenlijk vooral om Peter Hook. Zijn band staat echter nogal in de donkere schaduw die hij opwerpt. Hij wil en krijgt die aandacht. Blijkbaar vindt hij het toch noodzakelijk om bij Love Will Tear Us Apart het publiek eindelijk toe te spreken, al komt het nogal arrogant over. Wat was dat met die Ferrari van Ian Curtis??

Kwaliteit? Het originele Joy Division zal nooit meer zijn, maar dit kwam aardig in de buurt. Het mag gezegd worden dat dit bij vele mensen een andere vorm is van jeugdsentiment. Blijkbaar is het wel gerechtvaardigd als je blijft hangen in jeugdsentimentachtige zaken als wat men kwaliteitbands vind als Led Zeppelin of nog erger, The Doors. Nu hoor je steeds meer bands die hun inspiratie hebben opgedaan bij postpunk bands als Joy Division. Duidelijk te horen waar bands als The Editors en aanverwante bands inspiratie vandaan hebben gehaald. En dan nog durven te beweren dat de muziek eind jaren 70 tot eind tachtig morsdood was? No Way. Joy Division rules. En Peter Hook and the Lights werken daar graag aan mee.

Wie heeft trouwens dat kleffe zweterige T-shirt opgevangen?