Hun eind maart verschenen album Memento Mori gaf al aan dat Depeche Mode na ruim 40 (!!) jaar nog steeds grootse, meeslepende albums kan maken. En ondanks het onverwachte verlies van oerbandlid Andrew ‘Fletch’ Fletcher vorig jaar mei besloten zanger Dave Gahan en gitarist/toetsenman Martin Gore de albumrelease ook te laten vergezellen met een uitgebreide wereldtour. Daar mogen we heel blij om zijn.

Met een terugkeer naar de Amsterdamse Ziggo Dome voor twee avonden maakt Depeche Mode duidelijk dat het met de populariteit van de band wel goed zit in Nederland, het land dat de band in de glansjaren negentig toch wat in de kou liet staan. Waar elk land om ons heen de band met albums als Violator en Songs of Faith and Devotion, absolute meesterwerken, omarmde en de verkopen groots waren, bleef Nederland flink achter. Maar met terugwerkende kracht is het gelukkig toch nog goed gekomen.

De aftrap van de twee avonden Depeche Mode werd dinsdagavond gegeven met een klinkende set die tevens een mooi eerbetoon werd aan de vorig jaar zo plots overleden Fletcher. Het geweldige World in my Eyes, de overweldigende openingstrack van Violator, werd met prachtige foto’s van Fletch groot op de schermen aan hem opgedragen.

De man die de verbinding tussen de in het verleden vaak bakkeleiende Gore en Gahan was en zorgde dat de band de moeilijke verslavingsjaren van de twee mannen doorkwam, had de twee nu in vol respect tegenover elkaar op het podium zien staan, elkaar af en toe de armen over de schouders zien slaan en elkaar huggen, zich meer dan ooit bewust wat Fletch’ rol was en hoe ze nu op elkaar zijn aangewezen.

De band, met naast Gahan en Gore toetsenman Peter Gordeno en drummer Christian Eigner (beiden ook alweer sinds de late jaren negentig bij de liveband), begint de avond gelijk met een ijzersterk My Cosmos is Mine, de dwarse opener van hun laatste album, (net als op het album) gevolgd door Wagging Tongue. Als iets al aangeeft dat de band nog relevant is, zijn het deze twee tracks live gespeeld.

De band trekt vervolgens in twee uur door hun zo rijke oeuvre waarbij nieuwe songs worden afgewisseld met de klassiekers van hun vroegere albums en waarbij de band even terugtrapt om vervolgens weer heerlijk los te gaan. Met Walking in My Shoes, A Question of Lust, I Feel You, In Your Room (helaas in een minder (Zephyr mix) uitvoering want juist het origineel is zo geweldig). Sister of Night, naast nieuwe klassieker als Ghosts Again, en Enjoy the Silence als set-afsluiter kan het dan natuurlijk nooit fout gaan. Met een emotioneel World in My Eyes als hoogtepunt.

Het geluid is goed en lekker stevig (niet te hard) en als de band na luid kabaal uit de zaal terugkomt wordt de vriendschap tussen Gahan en Gore groots gevierd met de twee mannen naast elkaar frontaal voor op het podium, zonder dat Gore de onafscheidelijke grote witte gitaar om zijn nek heeft hangen, om een mooie ingetogen versie van Waiting for the Night te zingen. Gevolgd door het onvermijdelijke Just Can’t Get Enough, verrassend genoeg in de dikste uitvoering die ik live ooit van ze hoorde.

Met ijzersterke versies van  Never Let Me Down Again en Personal Jesus, wederom twee absolute crowdpleasers, als de echte afsluiters verlaat de, duidelijk tevreden, band vervolgens het podium, een zeer tevreden publiek achterlatend. Met een opvallend fris ogende en erg goed zingende Gahan, nog niets aan kracht in zijn stem verloren, en een mooi diverse setlist in een meeslepend concert gegoten kan deze band nog vele jaren mee.