Terugkomen met een knal, dat is wat de mensen van Flagey dachten toen er twee jaar geen festival door kon gaan en dit jaar gelukkig wel weer. Dat is dus duidelijk en erg goed gelukt.

We hadden al heel veel moois gehad toen daar zaterdagavond ineens Noorse saxofonist/kunstenaar Bendik Giske op het podium stond. Een optreden als een performance met alleen hem op het podium met de draadloze saxofoon om de nek. Geen apparatuur op het podium puur heel mooie verlichting die op en vanuit de hekken op de randen van het podium schenen en Giske steeds vol in het licht zetten.

De muzikant Giske is een zeer bijzondere. Hij speelt zijn spel, laat de melodielijnen loopen via de mengtafel, en trekt daar weer nieuwe overheen, en daar weer overheen. Het geeft een zeer apart one-man-band gevoel waarbij de aanslag op de toetsen van de sax een soort van hartslag in de sound scheppen. Zijn aanwezigheid op het podium is al net zo bijzonder. Een grote, fraai geklede man met kort geknipt blond haar die zich sierlijk met de sax over het podium beweegt ondertussen brute muziek maakt die even spannend als opvallend is tegelijkertijd optimaal raakt, je moet het maar kunnen flikken.

Het tweede optreden van de avond was tevens het tweede van Artist in Residence Nabou Claerhout. Het was het optreden waar op voorhand het meest naar werd uitgekeken want het ging over het Trombone Ensemble met in totaal zes trombonespelers waaronder Claerhout en speciale gast, jazzlegende Robin Eubanks die speciaal voor dit optreden vanuit Amerika was overgevlogen.

Het was een mooie bevlogen set waarbij de muziek alles bood waarop je hoopte. De trombones, met muzikanten uit heel Europa geplukt zo lijkt het, werden ondersteund door een geweldig trio (contrabassist Cyrille Obermuller, gitarist Gijs Idema en drummer Daniel Jonkers) die de composities steeds weer een heerlijke push en drive gaven. De composities, allen geschreven door Claerhout, hadden steeds weer genoeg body en verandering in zich om er een heel fijne set van te maken. Met natuurlijk Eubanks in een mooie gastrol als grootmeester van de trombone die aan het einde van de set in een duo-solo met Claerhout net zo onwerkelijk voor Claerhout moet hebben geleken als ze nooit had kunnen dromen.

Snel afdalen naar Studio 1 waar Black Flower een set zal gaan spelen met geheel verse muziek getiteld NanoKosmos. De hekken die bij Giske al op het podium al stonden blijken ook voor dit optreden een ideale en fotogenieke aangelegenheid. De band speelt vrijwel in het donker en imponeert weer even hard als bij al hun optredens op dit festival. Black Flower is dan ook een originele en magnifieke band. De sound die Nathan Dames (fluit, sax), Jon Birdsong (trompet), Simon Segers (drums), Filip Vandebril (gitaar, bas) en Karel Cuelenaere (toetsen, elektronica) met Black Flower te pakken hebben is even exotisch als psychedelisch, als dat het jazz en afrobeat is en wat al niet meer. Als je ze eenmaal hebt gehoord weet je dat je verslaafd zal raken.

NanoKosmos is wederom een origineel en avontuurlijke belevenis. Ontstaan in een rush van inspiratie om alles wat met de nanokosmos te maken heeft en op het podium voorzien van beelden uit diezelfde hoek. Mooi om de band wederom nieuwe muzikale wegen te horen bewandelen zonder hun dansbaarheid te vergeten. Wat abstracter en atmosferischer dan we van ze  gewend zijn maar even intrigerend. Speciaal voor dit festival uitgevoerd en het is nog onzeker of dit wel of niet of anders op plaat zal worden gezet (ik zeg ZEKER DOEN).

De avond wordt op het grote podium van Studio 4 afgesloten door de Britse Alabaster DePlume. Een heerlijk enfant terrible dat het afgelopen jaar met Gold (Go Forward in the Courage of Your Love) zijn eerste album voor het vermaarde, hippe, uit Chicago afkomstige International Anthem label uitbracht. Voor vele jazzliefhebbers een wat vreemde keuze omdat DePlume een haast anarchistische manier van spelen en doen heeft. Maar aangezien echt iedereen in de Britse jazzscene met hem wil spelen en Gold door Gilles Peterson werd uitgeroepen als zijn plaat van het jaar is er echt wel wat aan de hand natuurlijk.

Zijn set is een mix van verrassende jazz die met een punk attitude en ontzettend grappige verhalen dan weer rake wijsheden het publiek volledig inpakt. De warmte in performance en teksten maken zijn optredens echt speciaal. Dat hij goed sax en gitaar kan spelen staat buiten kijf maar wordt door zijn performance soms wat ondergeschikt. Maar dan komen Ruth Goller op bas/zang en Donna Thompson op drums/zang elke weer keer weer volledig ‘to the rescue‘. Zij zijn de absoluut ideale muzikanten om DePlume de juiste muzikale richting op te duwen.

De muzikanten verzorgen allebei de ‘voices’ en vaak aanstekelijk, soulful en goed. Met de uitsponnen composities zit het ook helemaal goed. Hoe ontzettend grappig hoe DePlume zich tijdens het optreden afvraagt waarom hij op een fucking jazz festival staat, een fucking arty festival. Hoe hem dat gelukt is. Eindelijk eens een muzikant/artiest die het niet al te serieus neemt en gewoon ook ontzettend veel lol op het podium wil beleven.

Na een weldadige set (en wat is jazz in deze….) neemt hij vervolgens afscheid met een song op gitaar met de hilarisch tekst ‘I was gonna fight fascism. But I was just a bit tired. I was gonna fight fascism. But honestly I had so much on. You’re literally wouldn’t believe it’. Een ronduit fantastische song die hij twee jaar geleden samen met Soccer69 (2/3^de van The Comet is Coming) uitbracht. Wat een lekker onvoorspelbare held deze man en wat een geweldig ritmesectie om deze fantastische en lekker onvoorspelbare avond mee af te sluiten. Alabaster DePlume (met Goller en Thompson) forever!

Foto’s: Olivier Lestoquoit
Foto Claerhout: Patrick van Vlerken