Dood In Venetië: Tod In Venedig, Morte A Venezia, Death In Venice. Een boek van Thomas Mann, een film van Luchino Visconti en een opera van Benjamin Britten. Deze review gaat natuurlijk over het laatste kunstwerk. Death In Venice is de laatste opera van het seizoen 2012/2013 van de Nederlandse Opera. Maandag 3 juli was de première en de voorstelling vindt nog plaats op donderdag 5 en zaterdag 7 juli.

Het werk staat of valt bij de hoofdrol Gustav von Aschenbach en John Graham-Hall draagt deze opera waardig en geeft op een overtuigende manier inhoud aan zijn personage. Gustav is mij totaal onsympathiek; ik kan niets met zijn defaitistische levenshouding en zijn ziekelijke obsessieve hang naar drama. Het declamerende karakter van de zanglijnen in Death In Venice weten mij absoluut niet te raken, maar ik herken wel dat John Graham-Hall een topzanger en topacteur is. Hij laat mij niet onbewogen en zorgt ervoor dat ik walg van het personage. Een uitmuntende prestatie!

Ook Andrew Shore levert een overweldigende prestatie in zijn vele rollen. Britten creeërt met deze taktiek een vervreemdende surrealistische atmosfeer, die bijdraagt aan het verwarrende in het karakter van Gustav von Aschenbach. Shore zingt prachtig en geeft zijn rollen een karakteristiek tintje, waardoor hij in iedere rol anders en toch herkenbaar is.

Met zijn muziek schildert Benjamin Britten een portret van een stad die op sterven na dood is. Donker, dreigend en beklemmend tegelijk. Zelfs de schoonheid van Tadzio kan het noodlot niet afwenden. En dat alles is duidelijk te horen in de muziek. Verder is het decorontwerp prachtig; mooie suggestieve plaatjes van het strand, Venetië en zijn kanalen. Met een paar rekwisieten en een verandering van kleur wordt het toneel veranderd. Toch heeft het ontwerp veel homogeniteit, waardoor ze een beperkende factor wordt. De laatste scene is prachtig en een passend einde voor zowel de opera als het seizoen.