Een optreden van De Kift blijft altijd bijzonder, zeker als het de aftrap van een nieuwe tournee betreft. Inmiddels is de band aanbeland bij de dertiende studioplaat, maar vanavond in de grote zaal van het Patronaat in Haarlem is iedereen weer in opperste staat van blijde verwachting. Wie wil er nu geen muzikaal feest vol saamhorigheid in deze hete herfst?

Het podium staat weer ouderwets vol met instrumenten, al speelt de band deze tour zonder toetsenist Frank van den Bos. Om half negen is het zover: de band betreedt het podium. Kalm, en dat heeft alles te maken met de opener vanavond: Niemandsland. Ferry Heijne, begeleid door minimale muziek, waaronder een stekelige banjo: ‘Ik ben een onheilsprofeet, een slechtnieuwsgesprek’. Indrukwekkend.

Net als op de plaat schakelt de band tussen intiem en stemmig en uitbundig en opzwepend. Dageraad, voor een groot deel gezongen door saxofoniste Roos Janssens, brengt de eerste vlam in de pan. Hierna heet Ferry Heijne het publiek welkom. We gaan de hele plaat horen en na dat uur van ‘contemplatie’ zal de band nog oude favorieten de zaal in slingeren.

Wat al snel duidelijk wordt, is dat de toch al indringende plaat live aan kracht wint, zodat ieder nummer een ware belevenis wordt. Dat komt natuurlijk door blazers Roos Janssens, Patrick Votrian en Ferry Heijne zelf, maar vooral ook door de drums/percussie (inclusief fijne steeldrum) van Marco Heijne en Wim ter Weele en de lekkere robuuste, effectieve baspartijen van Mathijs Houwink. Hoe mooi ook om Pim Heijne’s gevarieerde gitaar- en banjowerk voorbij te horen trekken. Extra gitaar komt daarbij van Ferry Heijne, die vooral uit de versterkte akoestische gitaar enorme slagkracht haalt.

Het album Niemandsland wordt vanavond dan ook naar een nog hoger plan getild. Aangezien op de plaat een donateurskoor – de plaat kwam mede met crowdfunding tot stand – te horen is, mag vanavond het publiek die rol spelen. Zo wordt Mooi een ode aan het landschap uit honderden kelen. Ook het weerbarstige Wereld (‘Ik kwam hier om te zingen en dat jullie meezingen met mij’), met teksten ontleend aan Boris Vian en Pablo Neruda, wordt bij momenten een samenzang: ‘Wereld, wereld, nee, liever niet creperen!’. Een van de singles, het miniatuurtje Witte Vlinder, gezongen door Janssens, krijgt de zaal juist weer muisstil.

Ansicht mag ook vanavond, net als op de plaat, afsluiten. De banjo voert weer terug naar het stemmige begin van het concert. De song komt echter fraai los, waarbij de scherpe hi-hat, de steeldrumaccenten en de mooie melodieën uit het koper het nummer nóg mooier maken. We zijn nog geen uur onderweg maar het voelt al als het dubbele.

Het tweede deel van de avond doet de band een greep uit ouder werk maar dat levert ook nog relatief recente songs op als Bal, een van De Kifts grootste feestnummers, en Ik ken van de vorige plaat. Het eveneens van Hoogriet afkomstige Regen (‘Geef me een poot en laat ons vrienden zijn’) blijkt een publieksfavoriet. Witte haring, van het album Bidonville uit 2014, zorgt ook voor euforie.

Het album Hoofdkaas uit 2008 is de leverancier van het slotakkoord vanavond. De titelsong, ingetogen en melancholiek, is prachtig en de zaal is een en al oor. Wim ter Weele’s ‘blikken’ percussie fascineert, Heijne’s woordloze zang emotioneert. Een bedwelmend einde. De tour is net begonnen maar De Kift deelt vanavond al een liefdevolle klap uit. Het was een hoogstaand, bevlogen concert.

Foto’s: Anne-Isabelle Cador, Edwin Hofman