×

Concert

18 januari 2025

Brussels Jazz Festival 2025

De Beren! De Beren!! De Beren Gieren!!

Geschreven door:

• fotografie door Patrick Van Vlerken

Label: Sdban Ultra Records

De Belgen heersen, ook op deze tiende editie van Brussels Jazz Festival. En als grote traktatie op de één na laatste dag van het festival waren daar ineens de mannen van De Beren Gieren die met een daverend optreden alle andere optredens daarna overbodig maakten.

De Beren Gieren is altijd al een uitermate opvallend trio geweest binnen het Europese muzieklandschap. Het grote muzikant schap van Fulco Ottervanger (toetsen), Simon Segers (drums) en Lieven Van Pee (bas) en het grote avontuur in hun muziek hebben de muzikanten steeds weer op de mooiste plekken, zowel vermaarde zalen als festivals, gebracht.

What Eludes Us, hun laatste plaat van vorig jaar, liet de constante muzikale groei wederom duidelijk horen. Nog net zo avontuurlijk als voorheen en gemaakt met een muzikale precisie en daadkracht die net weer wat verder gaat als alles wat ze voorheen gedaan hebben. Tot onze grote schrik ontdekten we vanavond dat we What Eludes Us in onze jaarlijst van 2024 vergeten zijn dus er mocht wel wat herschikking tot stand komen.

Het optreden van de tweede vrijdagavond van Brussels Jazz Festival begon met De Beren even nadrukkelijk als onvergetelijk. Opgehangen aan hun laatste album, speelde het trio een ronduit magnifieke set die alles wat hun composities en spel zo goed maakt optimaal naar voren bracht.

Ottervanger is strakker gaan spelen, met iets minder frivoliteit, zonder ook maar iets van zijn avontuurlijke spel te verliezen, en dat is reuzeknap. Op de piano was hij vandaag heer en meester met voortreffelijk spel. Segers en Van Pee zijn al net zo fantastisch met hun immer verrassende en uitdagende spel. Deze drie muzikanten bij elkaar gaven vanavond maar weer eens aan hoe bijzonder en geweldig ze als collectief zijn.

De spanningsboog die deze muzikanten in hun immer verrassende stukken opzetten was van een grote schoonheid. Even onnavolgbaar als intrigerend. Tijdens het optreden ontdekte ik dat ik de band nog nooit zo goed gehoord had. En ik heb ze over de afgelopen jaren echt veel gezien. Natuurlijk ligt dat ook aan het fantastische geluid daar in Studio 1 maar juist ook op de manier waarop de mannen speelden.

Dit was een concert met muziek op zo’n uitermate hoog niveau dat je voelde dat dit trio de volgende keer zomaar de grote Studio 4 zou kunnen uitverkopen en ook daar een verpletterende set zou kunnen spelen. Want dat was wat dit was: een verpletterend goed concert van een trio muzikanten die niet alleen op de toppen van hun kunnen spelen maar tevens tot de buitencategorie binnen de muziek behoren. Dit was echt grandioos.

Al snel bij het concert wat daarna volgde, dat van het door de jazzcritici groots omarmde Amerikaanse Irriversable Entanglements, merkte ik dat De Beren Gieren er nogal ingehakt hadden.

Irriversable Entanglements is typisch zo’n band waarbij je in de vibe moet geraken die hun muziek live creëert. Ze zijn superinteressant in wat ze muzikaal en politiek activistisch doen en ik koester hun platen. Ook hun laatste plaat Protect Your Light is weer een bijzonder geslaagde muzikale exercitie. De aandacht van het concert vanavond ligt op die laatste plaat.

Vanavond echter lukt het me niet in hun sferen te geraken. De eerste twee stukken klonken druk en warrig zonder echt melodische lijnen te kunnen ontdekken en dan klinken de voorgedragen stukken poëzie van frontvrouw Moor Mother ineens ook wat minder imposant. Na die eerste twee stukken werd het geluid iets breder en diverser maar ze pakten me gewoonweg niet in, hun muziek raakte me gewoonweg niet.

Dan kan ook te maken hebben met het gegeven dat hun muziek in één lange flow wordt gespeeld en juist erg op inleving drijft. Geen opvallende solo’s of echt anders klinkende stukken, maar vooral op sfeer en drive aangedreven. En daar moet je dus invallen, in geraken. Jezelf voor open stellen, en dat lukt het ene moment dus beter dan het andere.

Toen bij het laatste gedeelte van het concert op publieksparticipatie werd ingezet kwam de zaal in beweging, werden de reacties op hun muziek ook in dansen omgezet. Bij een gedeelte van het publiek. Het andere gedeelte bleef zich afvragen waar dit muzikaal nu precies om ging. Je kunt de band dan geniaal gaan noemen of een concert fenomenaal, maar ik heb toch het idee dat er dan een welluidender grotere herkenning binnen het publiek zou moeten zijn.