De tiende editie van Brussels Jazz Festival in Flagey opende gisteren met een optreden van jazzlegende/tenorsaxofonist Dave Murray en zijn kwartet. Het bleek het begin van een jubileumeditie die bol staat van ontdekkingen in de hedendaagse jazz die het zeer wel verdienen live ontdekt te gaan worden.

Starten met gelijk een uitverkocht huis is natuurlijk heel fijn, maar met een naam als Dave Murray moet dat ook eigenlijk gewoon lukken. De legende, die op 17 februari ook alweer 70 jaar wordt, heeft met vrijwel alle jazzgrootheden gespeeld voordat hij er zelf ook één werd. En met meer dan 70 albums op zijn naam heeft hij dat in de studio en live maar al te goed laten horen.

Het was alweer even terug dat ik hem live zag spelen maar bij het openingsoptreden van Brussels Jazz Festival werd meteen al duidelijk dat hij qua intensiteit en impact maar weinig verloren heeft. Zoals elke ouder wordende jazzmuzikant pakt hij zijn momenten en rust hij wat meer uit aan de zijlijn om de band ruimte te geven, maar als hij dan opkomt pakt hij met zijn spel de leiding weer moeiteloos over. Geweldig om te zien.

En hij heeft met Luke Stewart op contrabas, Russel Carter op drums en Marta Sanchez op piano een jonge en uitstekende band meegenomen. Het is de band waarmee hij de laatste jaren flink toerde en onder meer ook het fraaie album Francesca vorig jaar uitbracht. Verrassend was dan ook niet dat juist dat fraaie album vanavond flink wat aandacht kreeg in de set, waar naast Murray ook een mooie greep uit zijn rijke oeuvre liet horen.

Het was jammer dat het zaalgeluid nog wat rommelig was toen de band startte met Come and Go, één van de drukkere stukken van Francesca. Al helemaal bij zo’n stuk waar zowel bas als drums nogal hevig aanwezig zijn. De sax van Murray klonk geweldig, maar de piano van Sanchez was eerst nauwelijks te horen. Gelukkig trok het bij tijdens dat eerste lekker lang uitgerekte stuk, maar het was qua luisteren even flink doorzetten.

Zoals Francesca al liet horen heeft Murray momenteel één van de beste kwartetten binnen de jazz om zich heen. Carter is een prima drummer, maar soms wat te druk, mijn inziens, waar subtiliteit beter zou passen (vooral live), Sanchez een fijne en zeer talentvolle pianiste en Evans, natuurlijk ook de grote man achter het volgende week vrijdag hier spelende Irreversible Entanglements, een geweldige bassist. Wat mij aangaat: zelfs de beste muzikant binnen deze band.

Het geluid in de zaal en dan vooral bas en drums bleven gedurende het begin van de set wat ondoorzichtig waardoor de magie van het podium in de zaal wat uitbleef. Wat ook niet echt hielp was dat de opzet van de set wel heel erg van solo naar solo ging en dan in de wat voorspelbare vorm (solo -piano, solo-drums (er waren er wel drie), volgende stuk eerste solo-bas), maar het spel van Murray was intens en avontuurlijk zodat, toen het zaalgeluid ook verbeterde, het publiek steeds enthousiaster reageerde. En met stukken als Ninno heb je dan ook echt wat te melden natuurlijk.

Het kwartet speelde een duidelijk op een groot podium afgestemde set. Dynamiek en energie (lees: overrompeling) droegen het optreden, wat voor een startconcert van een festival best een fijn uitgangspunt is. En het was een heel fijn weerzien met Murray die nog steeds in de kracht van zijn leven lijkt te zijn.