Briljante DeWolff niet voor mensen met haast
Vandaag spelen er twee keer twee broers in twee bands: (last minute toegevoegd) Paceshifters (gitarist Seb en bassist Paul Dokman) opent voor DeWolff (met drummer Luka en gitarist Pablo van de Poel). Paceshifters had anderhalve maand geleden al de eer om te openen voor de rocklegendes van Deep Purple in Heineken Music Hall. Toevallig één van de inspiratiebronnen van DeWolff. Gigant verwelkomt vanavond dan ook een zeer gemengd publiek: van twintig tot vijftig plus, alle leeftijden zijn vertegenwoordigd. Misschien is er wel een meerderheid van – veelal al grijzende en kalende – mannen. Daarvan zijn ook enkelen uitgedost in bandshirt en dus duidelijk al langer fan.
Paceshifters
Om stipt negen uur barsten de broertjes Dokman en drummer Koen Klarenbeek los. Hun vuige bak rockherrie klink in de tamelijk kleine zaal oorverdovend en oordopjes zijn dan ook niet overbodig. Toch is de muziek niet mis en komen de rechtdoorzee liedjes in Gigant beter over dan in de reusachtige HMH. Dat het trio rock ’n roll maakt, staat buiten kijf. Toch mist in de band een Hammondorgel en een paar lekkere gitaarsolo’s of jams. Dat waar DeWolff succesvol mee is, doet deze jonge band niet. De meeste ‘oude’ bands tegenwoordig trouwens ook niet meer. Het is gewoon coupletje – refreintje – coupletje – refreintje – misschien nogmaals refreintje – klaar. Dat is niet hoe DeWolff het aanpakt. Gelukkig is het om half tien al gedaan.
DeWolff
De meeste bands spelen tegenwoordig geen jams meer omdat ze denken dat mensen er tegenwoordig geen geduld meer voor hebben. Het waren zelfs de letterlijke woorden van Joakim Nilsson, zanger van Zweedse rockband Graveyard. Voor de goede orde: de leeftijd van de bandleden van Graveyard ligt toch ietsjes hoger dan die van DeWolff (twintig). DeWolff heeft maling aan haastige mensen.
De band speelt van alle platen ongeveer evenveel: zowel van de (overigens steengoede) eerste EP als van de albums. Een schot in de roos. Mensen headbangen op Crumbling Heart, swingen op The Pistol, genieten van Medicine en zijn in opperbeste stemming. Jammer is dat de ‘rockopera’ A Mind’s Slip, oftewel kant B van DeWolff IV, vrijwel geheel mist. Gelukkig maken de andere nummers veel – wat zeg ik – alles goed. Gitarist Van de Poel – “uw entertainer voor vanavond” – sekst regelmatig op de vloer met zijn gitaar en het publiek houdt ervan. Ook gooit hij een schoen. Geen belediging als je weet dat het een heuse DeWolff gymp is, de gelukkige vanger mocht het tweede exemplaar na het optreden ophalen. Hoe aardig.
