Voor zijn eerste optreden als Artist in Residence op Brussels Jazz Festival had Bram De Looze een waar dreamteam opgetrommeld. Met Joey Baron op drums (waar De Looze natuurlijk ook al mee speelde in MiXMonk), Thomas Morgan op bas en Hank Roberts op cello had de band een even indrukwekkende en uitdagende uitstraling.

Zijn jaren in New York brachten Bram De Looze een fijn internationaal netwerk wat al tot tal van geweldige projecten leidde. En dat alles zonder ook zijn Vlaamse achtergrond te vergeten. Het maakt hem tot één van de meest geliefde muzikanten en het was dan echt ook niet alleen om de Amerikaanse muzikanten die hij meebracht dat de grote zaal al maanden van tevoren was uitverkocht.

De Looze had voor dit eerste concert een flink aantal nieuwe stukken geschreven, speciaal met deze band in gedachten, waarbij de cello van Roberts een prominente positie qua klankkleur inneemt. De sfeer van de merendeels ingetogen stukken lag daardoor tussen kamerjazz, eigentijds en jazz in, een stijl die deze mannen als geen ander beheersen.

Het werd een concert als geen ander. Een concert zo prachtig in sfeer en balans dat je een speld kon horen vallen in de grote zaal. Magnifiek en intens gespeeld met vier muzikanten op de toppen van hun kunnen. Alsof de frisheid van de stukken er na twee dagen met elkaar spelen er nog volledig op lag. De grote klasse van De Looze, als componist en als pianist, liep vloeiend over in die van de andere muzikanten.

Dit was geen concert van de jonge opkomende muzikant van internationale allure De Looze, maar een samenwerking van muzikanten die elkaars gelijken zijn. Even comfortabel met elkaar spelend als in verwondering voor elkaars talenten. Hoe mooi om daar vanuit de zaal naar te kijken en hoe ontroerend mooi om naar te luisteren.

De stukken van De Looze hebben alles wat deze muzikanten de ruimte geeft te excelleren. En dat zonder te soleren maar juist in de sfeer van de composities precies datgene te doen wat de stukken nog rijker maakt. Pas bij de toegift, Trees van Roberts, komt de band wat losser in een groove, verrassend opgezet vanuit de cello van Roberts. Ook dat beheersen ze dan weer moeiteloos.

Met de personificatie van De Looze in de titels van de stukken tussendoor uitgesproken (met het eerste stuk Dduddu als verwijzing naar zijn 4-jarige dochter die voor het eerst een concert van haar vader bijwoonde) was het concert een grootse ode aan de vrijheid van de jazz. Jazz die geen grenzen kent maar puur verdieping en verbeelding. De eerste van Bram De Looze als Artist in Residence was ronduit magistraal en binnen 24 uur een nieuw groots hoogtepunt in tien jaar Brussels Jazz Festival.