Als je een muzikant vraagt om Artist in Residence op je festival te zijn hoop je op verrassende optredens. Baanbrekende optredens het liefst. Als alle drie de optredens van buitengewone klasse zijn is het ultieme doel natuurlijk bereikt.

Toen Flagey programmeur Maarten van Rousselt anderhalf jaar geleden drummer Antoine Pierre vroeg om Artist in Residence Brussels Jazz 2020 te worden had hij echter niet kunnen verwachten dat Pierre die taak zo fantastisch zou omarmen en met drie optredens kwam die allen zo verschillend zouden zijn en zoveel impact zouden hebben. Optredens die Pierre internationaal indrukwekkend op de kaart zouden zetten.

Na met het concert met Eric Legnini, Or Bareket en Joshua Redman al een van de allerbeste Brussels Jazz optredens ooit te hebben neergezet kwam daar vervolgens een vlammende set van St6cks, de coole samenwerking met mede-drummers Lander Gyselinck en Mark Schilders, nog eens overheen.

Het Artist in Residence slotakkoord vond op de tweede donderdag plaats in een wederom geheel uitverkochte Studio 4 met een concert dat in het teken stond van het Miles Davis album Bitches Brew. Of eigenlijk beter omschreven: door Pierre op die plaat geïnspireerde, door hem vers geschreven, composities.

Zijn eigen band Urbex in een XXL versie stond daarvoor op het podium en hoe indrukwekkend was dat. Naast Pierre: Jean-Paul Estievenart (trompet), Ben van Gelder (sax), Reinier Baas en Bert Cools (gitaren), Bram de Looze (piano), Jozef Dumoulin (keyboard), Félix Zurstrassen (bas) en Frédéric Malempré (percussie). De crème de la crème van de Lage Landen in jazz.

Dat Pierre voor zijn eerste optreden met Eric Legnini, Or Bareket en Joshua Redman allemaal nieuwe composities had geschreven was opvallend. Vooral omdat ze allen zo ijzersterk en mooi gevarieerd waren. St6cks is immer volle improvisatie dus daar is alleen inspiratie voor nodig en daar voeden de mannen elkaar altijd optimaal mee. Vooral door de volgestroomde lobbyplek waar ze deze keer speelden.

Dit laatste Bitches Brew project was weer afhankelijk van de composities die Pierre had geschreven en wat heeft hij zichzelf daar ook weer in overtroffen. Als muzikant en drummer volledig gevoed door dat Miles album en de seventies electronic vibe waarin ook rock door de jazz begon te stromen, moet het schrijven van deze nieuwe composities een waar feest zijn geweest.

Vanaf het allereerste moment bouwde de grote band de spanning steeds prachtig op om vervolgens met een geweldige Zurstrassen en Pierre als optimale groovefactor hun weg te vinden in de zo inspirerende jazzrock, die zoveel meer lagen kent dan het genrewoord aangeeft. Knap hoe gitaristen Cools en Baas hun spel in het geluid voegen, de een met allerlei effecten, de ander kaal stevig en dwars. Heerlijk om de tandem Estievenart en van Gelder ook weer aan het werk te zien. Wat zijn deze mannen aan elkaar gewaagd, wat klinken ze toch prachtig samen en wat halen ze het beste in elkaar boven.

De Looze blijft de held op de piano. Geef de man ruimte en zijn spel laat de gehele band nog beter klinken. Ook de rol van Dumoulin op Fender Rhodes is in de sound nadrukkelijk en verrukkelijk. Malempré is naast Pierre de percussieve aanvuller met immer inspirerende en verrassende bijklanken. Pierre is het baken in het hart van de band met verbluffend goed en fijn drumwerk. En tjonge…wat een geweldige solo speelt hij daar ook even tussendoor zeg!

Maar natuurlijk draait binnen dit concert, dat vanavond ook opgenomen wordt en later dit jaar als het derde Urbex album uitgebracht zal gaan worden, om de composities. Te beoordelen op deze eerste beluistering zijn die allen geweldig. Niet alleen in tijdsfeer en bezieling maar vooral ook op de fantastische manier hoe deze gespeeld worden. Als je een concert aankondigt als ‘Variations on Bitches Brew’ leg je de lat wel heel hoog. Bitches Brew is een absoluut jazzmeesterwerk en nog steeds een baanbrekende plaat. Als het je dan lukt die vibe zo fantastisch over te brengen heb je iets onmogelijks bereikt. De inspiratie rolde van het podium zo de zaal binnen.

Natuurlijk kwam de band terug om nog een maal te vlammen. Dit maal met de Joe Zawinul compositie Directions zoals deze met de Miles Davis band op het Isle of Wight in Engeland (29 augustus 1970) werd gespeeld. Fantastische uitvoering en mooi om aan het einde van het concert nog maar weer eens te horen waar Pierre zijn muzikale inspiratie voor dit project vandaan haalde. (Ik kan niet wachten tot de opnamen uitkomen.)

Het was vanavond wel heel erg duidelijk dat Antoine Pierre een droom Artist in Residence was. Niet eerder een muzikant een kans zo met twee handen zien aanpakken om daar echt iets heel speciaals van te maken. Elk optreden was raak en echt bijzonder. Deze Artist in Residence job duwt Pierre nu echt door naar de internationale jazztop. Niet alleen als muzikant maar zeer ook als componist. Terloops zet hij daarmee het Brussels Jazz in Flagey maar weer eens internationaal op de kaart als het meest interessante jazzfestival van Europa.

Live foto’s: Olivier Lestoquoit