Wat lezen de boeken van popjournalist Wiebren Rijkeboer toch heerlijk weg. Met de zomer in aankomst is ook Power in the darkness – Britse postpunk en new wave een aanrader, welke een mooi plekje in de reiskoffer opeist. De kracht van de schrijver ligt hem in de compactheid van de verhalen, veelal in neutrale recensievorm geschreven. Na Americana outlaws – 50 singer-songwriters uit de seventies, De psychedelische sixties – 56 Amerikaanse bandjes, Rootsrock – 53 singer-songwriters in de periode 1980 – 2000 die rocken, nu een Britse postpunk en new wave bundel. Meer dan tachtig invloedrijke bands komen voorbij. Een feest der herkenning, welke in 1978 aftrapt en in 1993 eindigt.

Eigenlijk staat de aftakeling van Sex Pistols symbool voor de overgangsfase van punk naar postpunk, al komt een band als Public Image Ltd niet in het overzicht voor. Ik mis The Stranglers en Killing Joke, en The Skids passen prima als voorwoord bij Big Country. Zo begrijp ik het onderscheid tussen Matt Johnson en The The ook niet helemaal. Die vraagtekens heb ik tevens bij XTC en The Dukes Of Stratosphear, deze zijn gemakkelijk aan elkaar te koppelen. Het zijn keuzes, waar iedereen weer een andere kijk op heeft. De aparte Joy Division / New Order en Sisters Of Mercy / The Mission hoofdstukken zijn voor mij echter volstrekt logisch. Wiebren Rijkeboer kiest juist bewust niet voor de synthpop, je moet ergens een grens trekken. Die substroming levert in ieder geval genoeg materiaal voor een prachtige voortzetting van zijn muzikale encyclopedie op. Stiekem hoop ik hier wel op, er zijn genoeg bands die hiervoor in aanmerking komen.

Maar wat een genot, en wat fijn dat een vergeten postpunk parel als Modern Eon hier een plek opeist. Ook de voor mij totaal onbekende, maar oh zo boeiende namen als The Records, Random Hold en Any Trouble komen voorbij. Door het grote aanbod aan bandalbums blijft het lastig om een juist instapmoment te kiezen. De invloed van The Fall is gigantisch op de hedendaagse postpunkbeweging, welke plaat is nou essentieel en welke doorstap sluit hier het beste op aan? Blijkbaar kan je het beste gewoon bij het Live At The Witch Trials debuut beginnen, aanraders als Grotesque (After the Gramme), Hex Enduction Hour, Perverted by Language en This Nation’s Saving Grace staan als overige relevante discografie vermeld. En zo komt elke postpunk band aan bod, The Fall is maar een voorbeeld, welke de werkwijze van de samensteller duidelijk weergeeft.

Dat is nou precies het leuke aan Power in the Darkness – Britse Postpunk en New Wave. Ideaal om tijdens de vakantie in de zon liggend door te bladeren, maar net zo vermakelijk in die eindeloze lange koude wintermaanden. De purist grijpt vervolgens thuis de albums uit de platenkast. Voor de gemiddelde nieuwsgierige luisteraar is Wiebren Rijkeboer de ideale sociale media gids. Al is het natuurlijk geweldig om de gekoesterde albums daadwerkelijk in huis te hebben. De muziekbeschrijver begint vrijwel elk hoofdstuk met een beknopte, duidelijke band kennismaking, een stukje carrièreverloop en sluit met overige albumtips af.

De kracht zit hem in die persoonlijke passie. Nergens krijgt een band een sneer uit de pan, geen laatdunkend gezeur, maar ook geen onnodige ophemeling. Het is de kunst om zo objectief mogelijk een boeiend verhaal te vertellen, en daar slaagt Wiebren Rijkeboer optimaal in. Ook al heb je niks met new wave, dan nog leest het heerlijk weg. In principe gaat dat voor alle boeken van Wiebren Rijkeboer op. Meer naslagwerken zijn meer dan welkom, die boekenkast is nog lang niet vol.