Natuurlijk was het te verwachten dat na zanger Anthony Kiedis (Scar Tissue, 2004) ook Red Hot Chili Peppers bassist Flea, het meest in het oog schietende lid van de band, met een boek zou komen over zijn leven. Verrassend is echter wel dat dit geen RHCP-boek is geworden. Acid For The Children beslaat de periode van leven tot voor de echte start van de Red Hot Chili Peppers.

Wat gelijk duidelijk wordt met het lezen van de eerste pagina’s is dat Flea echt kan schrijven, over een eigen stijl beschikt. Die niet zoals Kiedis iemand nodig had (Larry Sloman) om zijn verhalen op te schrijven. Acid For The Children is zeer persoonlijk, af en toe zelfs ontluisterend eerlijk, heftig maar ook vol levensvreugde over muziek.

Flea groeit als Michael Balzary, samen met zijn zus op in Australië. Als zijn vader voor zijn werk naar Amerika vertrekt neemt hij zijn gezin mee. Terug naar Australië wil zijn moeder daarna niet meer. Ze start een andere relatie met een wilde jazzmuzikant en besluit van de ene op de andere dag haar man te verlaten en neemt de kinderen mee. Balzary’s vader gaat terug naar Australië.

Hij groeit op in de buitenwijken van New York maar zijn leven komt in een stroomversnelling als het ‘nieuwe’ gezin naar Los Angeles verhuist. De plek waar hij in zijn tienerjaren de vrienden van zijn leven ontmoet. De broederlijke vriendschap met Anthony Kiedis is daarvan de belangrijkste. Niet alleen weten de jongens elkaar met buitenissige gedragingen te verrassen daarnaast staat uitproberen van alles wat mogelijk is daarin centraal. Drugs in het bijzonder.

Ook de vriendschap met Hillel Slovak en Jack Irons, de jongens kennen elkaar allemaal van highschool, komt uit de periode halverwege hun tienerjaren. Mooi hoe Flea die jaren beschrijft en de vriendschap tussen hem en Kiedis tot haast Just Kids (Patti Smiths legendarische boek debuut) achtige proporties weet te verwoorden. Wat een wonderbaarlijke avonturen maken deze jonge mannen mee.

De woedebuien van zijn ‘stiefvader, tevens de man die hem de jazz intrekt, en het onvermogen van zijn moeder die woede te kanaliseren maakt hem als kind alleen. Muziek blijkt vanaf jonge leeftijd de uitlaatklep/invalshoek. Eerst op de trompet ontdekt hij een grote muzikale liefde, later in zijn tienerjaren de bas. Met vrienden spelen doet hij graag, vooral met Irons en Slovak, maar de vraag om toe te treden tot het, door hun debuut The Record (1982), heilig verklaarde FEAR doet de vriendschap geen goed. Met het vertrek uit die band en het opnieuw gaan spelen met Irons en Slovak (en dan ook met Kiedis) verandert dat. Dat is waar dit boek eindigt.

Het is een genot te lezen waardoor Flea geïnspireerd wordt voordat de Red Hot Chili Peppers als Tony Flow and the Majestic Masters of Mayhem Flea, Kiedis, Irons en Slovak) hun debuut maken. Van de jazz buitelend naar de punkrock, funk, postpunk (een van de meest legendarische optredens die Flea in zijn jonge jaren ziet is van Echo & The Bunnymen) en Afrikaans worden in geuren en kleuren verteld. Mooi om een muzikant in zulke persoonlijke ontboezemingen over zijn liefde van muziek, en uit zo’n breed genre perspectief, te horen praten. Flea is muziek.

Acid For The Children is een absolute page turner. Flea heeft een heerlijk open manier van schrijven en vanuit zijn jonge jaren meer dan genoeg te vertellen om zijn boek meer een roman dan een biografie te laten zijn. Niet vreemd dus die vergelijking met Just Kids van Patti Smith; de twee zijn dan ook dikke vrienden. Dat nog niets over de RHCP verteld wordt doet het boek goed. Op 2/3^de van het boek beginnen de drugs dan wel wat te overheersen,  je vraagt je al bijna af wat ze nog niet hebben uitgeprobeerd, maar Flea weer verveling daarin toch om te draaien. Dat alle leden van de band verslavingen krijgen en houden mag na dit boek geen wonder meer heten.

Erg mooi zijn ook de lijstjes achterin het boek waarin hij zijn favoriete films en boeken en belangrijkste concerten op een rij heeft gezet. Na het lezen va Acid For The Children verlang je ernaar de boeken te lezen en de films te zien die hem geïnspireerd hebben. En daarnaast ook de bands die hem qua concerten hebben aangezet hebben zelf muziek te maken, uit de platenlast te halen.