Triveni Avishai Cohen: storm voor de storm

Voor afgelopen weekend gaf het KNMI een weeralarm uit: code geel. Zware windstoten, 120km/h. Het Bimhuis liep al een dag eerder bijna helemaal onder van de toestroom van publiek naar het concert van het trio van trompettist Avishai Cohen. Het huis zat nokvol met een rijk geschakeerd publiek niet gehinderd door rotweer buiten. Tour-organisator Good Music en Bimhuis waren uiteraard helemaal in hun nopjes ook al was deze buitengewone toestroom – ook bij andere podia – niet simpelweg verklaarbaar.

Er bleken ineens uiteenlopende soorten mensen op de hoogte te zijn, zich aangetrokken te voelen en nog in actie te zijn gekomen ook (ondanks het barre weer). Het oor te luister legend onder het publiek, bleek één factor van belang: mond op mond reclame, aanbevelingen van vrienden en kennissen – wat een hoog betrouwbaarheidsgehalte en mobiliseringseffect heeft. Maar dat leidt uiteraard naar de mystery-factor van de artiest in kwestie terug. Wat heeft hij, wat hebben de groepen waar hij mee speelt, dat het loopvuur dusdanig gaat en blijft branden? Written in Music heeft de afgelopen twee jaar het zijne gedaan om het flink aan te wakkeren door verslag te doen van zijn kwaliteiten.

Eigenlijk is het trio-formaat waarmee Cohen nu optrad, trompet, bas, drums, niet het meest gemakkelijke en soepel het oor instromende formaat. Maar blijkbaar slaagt Cohen met zijn mede-musici juist erin hier iets van te maken. Iets waarin vertrouwdheid en uitdaging, edginess en souplesse, herkenbaarheid en exotische kleur voor het publiek op een manier samengaan dat het blijvend geboeid raakt en zich graag mee laat nemen. Het opmerkelijke daarbij is dat Cohen geen luie, crowd-pleasing compromissen sluit. Het is eerder een bijzondere menging van diepe absorptie van de jazz-historie, inkleuring vanuit eigen roots, enorm speelplezier en scherp vakmanschap wat hier aan het werk is. Cohens medemusici, Nasheet Waits, een door de wol gewerfde slagwerker van topklasse en de nog onbekende jonge (Cubaanse) bassist Reinier Elizarde Ruano hadden een belangrijk aandeel hierin. Waits toonde zich niet allen een meester qua dynamica en verbinding. In zijn spel kon je op fraaie en heldere manier de grote drum-meesters terughoren. Wat zijn effect op verschillende soorten luisteraars niet mist! De keuze van Ruano leverde een extra troef op. Hij kon een geheel nieuw eigen klankprofiel inbrengen wat hij dan met een heerlijk gonzende toon ook zeer flexibel en muzikaal scherp deed, de ene keer fraai gitarristisch dan weer klassiek basistisch agerend. Kenmerkend voor dit trio was van begin af aan een bijzondere combinatie van open ruimte en (onopdringerige) hechtheid. Cohen slaagde er uitstekend in zijn op zich dominant instrument goed te doseren en toch behoorlijk veel highflights in te vlechten. Het drietal deed iets wat eigenlijk niet kan en deed dat opperbest. Even wonderlijk als plezierig. Zo verrassend als de opkomst was, kwaliteit en intensiteit van de muziek komen uiteraard niet uit de lucht vallen.