×

Artikel

29 juni 2017

Thievery Corporation al meer dan twintig jaar grootmeesters

Geschreven door: Dick Hovenga

Niemand had kunnen vermoeden dat het tweetal Rob Garza en Eric Hilton, het duo dat schuilgaat achter Thievery Corporation vanuit Washington de wereld met hun muziek twintig jaar lang in hun macht zouden houden. ‘De tijd is echt voorbij gevlogen en we hebben nog steeds niet alles gedaan wat we muzikaal willen’ zegt Garza daarover als we de mannen spreken vlak voordat ze in het Amsterdamse Paradiso het podium op zullen gaan. ‘En het succes van dit moment verrast ook ons zelf volledig’ verteld hij verder. ‘Naast vanavond hier in Paradiso waren alle zalen in de belangrijkste steden al maanden van tevoren uitverkocht en dan hebben we het echt over grote, legendarische zalen’.

Thievery Corporation

Thievery Corporation startte in 1995 en maakte gelijk met hun eerste album Sounds From The Thievery Hi-fi (1996) grote indruk. Twee mannen die hun liefde voor jazz, dub, bossa-nova versmelten tot een smakelijke eenheid en daar met coole, lome beats de massa mee aan het bewegen kregen. Met de albums die volgden werden ze door veel te gemakzuchtige journalisten (en daardoor ook door een groot deel van het publiek) als lounge, rond het jaar 2000 een verschrikkelijke muzikale hype versleten. De al snel tot cool gemaakte maar toch ook zeker aan supermarkt/lift herinnerende muziekstroming was juist iets dat de muziek van Thievery Corporation wel heel erg tekort deed. Met hun lome beats en wereldse muzikale visies maar zeker ook door hun invloeden uit de hiphop waren Garza en Hilton vanaf het begin al met hun muziek juist veel beter in de veel coolere triphop scene in te delen. Hun manier van songs schrijven en op en uitbouwen, in sfeer en klankkleur, is van een muzikaal zeer intelligent niveau en heeft veel meer diepgang dan wat slecht luisterenden waarschijnlijk horen. De muziek die de mannen maken is al net zo tijdloos als de bronnen waar ze uit putten.

Terug naar Paradiso. Voor Garza en Hilton is het heel verrassend dat de tour ook zoveel jong publiek trekt. ‘Het is heel fijn om te zien dat we nu ook door een jong publiek worden ontdekt. Die hebben de afgelopen twintig jaar heel wat in muziek gemist en beoordelen ons op wat ze nu horen. Vaak blijkt als we ze vragen, ze zeer goed op de hoogte zijn van waaruit we putten in onze muziek. Oude Braziliaanse of reggaehelden die ze gewoon kennen. Noem het de Spotify generatie’ verteld Garza. ‘Eric en ik moesten vroeger echt goed zoeken om al die mooie oude albums te vinden, deze jonge generatie vindt gewoonweg alles op Spotify. Het grappige is wel dat ze door Spotify als echte liefhebbers het dan ook op vinyl willen hebben. Die voorheen moeilijk te verkrijgen albums komen nu ineens als re-issue in de mooiste verpakkingen uit’.

Thievery Corporation

Twintig jaar Thievery Corporation klinkt als wel heel erg veel jaren muziek maken. ‘Het is allemaal mooie geleidelijk gegaan. We maakten onze allereerste plaat gewoonweg in de bar waar Eric mede eigenaar van was, de Eighteen Street Lounge in Washington, de plek waar we later ook ons eigen platenlabel naar vernoemd hebben. Ons eigen platenlabel beginnen was vanaf het begin een doel, we wilden onze eigen dingen doen, geen inmenging van anderen. Het is de beste beslissing die we ooit genomen hebben en het heeft ons de financiën geleverd om met de grote groep mensen die we rond ons heen verzameld hebben (anno 2017 zijn dat er 20!) ook op tour te gaan’ verteld Garza verder. ‘Eigenlijk werden we met ons eerste album gelijk in Europa opgepakt en vanaf dat moment bleven we albums maken, compilaties samenstellen en kregen we aanbiedingen om voor de grootse artiesten remixen te maken’ vult Hilton aan. ‘Die eerste tien jaar vlogen sowieso aan ons voorbij. En we maakten niet alleen de albums die we wilden maar tourden ook door de landen waar we dolgraag naartoe wilden. Van Engeland naar Italië en Spanje en van Zuid Amerika naar Australië. De laatste jaren lijken wat overzichtelijker, we nemen gewoonweg van meer rust tussen touren en albums maken. Het meest opvallende van deze periode met de band is dat we nadat we eerst in Europa ontdekt werden we pas veel later ook in Amerika succesvol werden, juist ook omdat ze hier hoorden dat we bij jullie zo goed gingen. Europa wordt vaak gedreven door wat trendy is, dus toen wij na een aantal jaren wat minder gingen in Europa, pakte het in Amerika op. Nu gaan we in deze gelijk op en dat is te gek om te zien’.

‘Hoewel onze album vol invloeden zitten van muziek uit de hele wereld namen we deze eigenlijk altijd op in onze eigen studio’ verteld Hilton verder. (De imposante studio waar de mannen werken staat prachtig gefotografeerd in de binnenhoes van de verzamelaar It Takes A Thief, al geven de mannen al snel toe dat de foto doet vermoeden dat de studio veel minder groot is. Achter het podium van Paradiso geven ze met hun handen de maten van hun studio aan, dat is eerder een ruimte van 4 bij 5). We hebben genoeg inspiratie om de diverse ideeën over onze muziek gewoon in Washington vorm te geven. Pas voor ons laatste album The Temple Of I & I besloten we een week naar Jamaica te gaan om daar de basis voor het album te leggen. Maar uiteindelijk hebben we in Washington het meest werk daarna moeten doen. We konden natuurlijk ook moeilijk de hele band naar Jamaica invliegen. Dat zou logistiek te moeilijk en financieel te onaantrekkelijk zijn geweest’.

Natuurlijk blijft hun platencollectie de basis in alles wat ze maken. ‘We hebben vanaf jonge leeftijd altijd zoveel muziek gekocht en beluisterd dat dit altijd van invloed van onze muziek zal blijven’ verteld Garza. ‘Nog steeds vinden we albums, ook weer als we op Jamaica zitten, waar we nog nooit van gehoord hadden en die inspiratie geven. Of we ontmoeten mensen die daarna spontaan de studio inkomen om hun bijdragen te leveren. Op Jamaica was dat echt wel geweldig. Racquel Jones, is een zangeres waarvan we gehoord hadden voordat we onze laatste plaat opnamen en zij bleek vervolgens een zeer belangrijke schakel in de totstandkoming van het album. Ze is geweldig. Niet alleen geweldig in stem, ze zingt en ze toast, maar ze is heel gracieus in haar kleding en podium performance. Een absolute aanwinst voor onze live band ook. Daarnaast putten we nog steeds uit alles wat de Braziliaanse muziek heeft voorgebracht, dat blijft een ongelooflijke schatkamer. We hebben het idee dat we onze hele leven nog Braziliaanse albums zullen vinden die we nog nooit eerder hebben gezien en die ons muzikale leven zullen beïnvloeden. We hebben alweer zoveel inspiratie dat we na dit meer reggae en dub beïnvloede album zo weer een vervolg op Saudade (hun vorige, Braziliaans georiënteerde album) kunnen maken’.

Dat Hilton en Garza duidelijk over politiek zijn weten we ook. Hun politieke statement stuiteren soms van de album af. Nooit belerend maar immer verpakt in colle beats en songs en daardoor vaak nog doeltreffender.’Wat er momenteel gebeurt over de wereld verontrust. Wij hebben altijd het ideologische idee gehad dat muziek verbroederd en gelukkig zien we dat tijdens deze tour weer optimaal. Hoewel ons nieuwe album wat minder politiek is, het album werd gemaakt voordat we een nieuwe president hadden, blijven we wel duidelijk in wat we vinden’ verteld Graza. ‘Met alle wereldse muzikale invloeden die we binnen onze muziek verwerken en met de grote diversiteit in culturen waar we mee samenwerken kunnen we onze ogen gewoonweg niet sluiten. Dat een land bestuurd door een man als Trump, die natuurlijk, afkomstig uit een rijk milieu, absoluut niet weet hoe het land echt functioneert er slecht aan toe gaat raken mag alom duidelijk zijn. Dat het voor de kunst, dus alles wat wij doen, slecht is mag ook duidelijk zijn. Hij heeft nu al heel veel geld terug gehaald wat voor de kunst bedoelt was en dat gaat nog veel meer worden, daar kun je van op aan. Het bekende gegeven van populistische politiek, iets dat Trump natuurlijk ook voorstaat, is dat ze bang zijn voor kritiek en dat de kunstmakers daar de grootste bijdrage aan leveren. Wegsaneren dus, vindt hij. Maar de grote vrouwendemonstratie vlak na de inauguratie gaf al aan dat mensen zich niet zomaar opzij zullen laten duwen. Ik heb de hoop dat alles uiteindelijk toch goed komt, maar het zal even duren’.

Direct na het interview haasten de twee mannen zich naar de kleedkamer om daar hun laatste voorbereidingen te treffen. Garza komt echter al snel terug om wat namen en titels op te schrijven van nieuwe Braziliaanse albums waar we over spraken. Het optreden is vervolgens ijzersterk. Een mooi gevarieerde set list met uitdagende rustige tracks al vroeg in de set en uitbouwend naar een ultieme climax. Dat de mannen met bassist Ashish Vyas, drummer Jeff Franca en percussionist Frank Orrall een geweldige ritmische drie-eenheid hebben mag op plaat al decennia duidelijk zijn, live trekken ze het bandgeluid verrukkelijk door. Garza op toetsen en gitaar en Hilton achter de desks trekken het geluid nog flink wat breder op. Met tal van vocalisten (Mr. Lif, Natalia Clavier, Racquel Jones, Notch) gaat de zaal uiteindelijk helemaal los en je vraagt je tegelijkertijd af waarom alle van de zichzelf respecterende grote festivals Thievery Corporation nooit als avondafsluiter hebben geboekt. Een groter feest kun je namelijk niet krijgen.