Met de zeer snel uitverkochte concerten in Zwolle (7 november), Utrecht (8 november) en Haarlem (9 november) op stapel is het goed om terug te blikken op de meest roerige periode in het leven van Sharon Jones. Het onderstaande interview vond plaats begin december vorig jaar. Dit is het eerste deel in een tweeluik:

Het laatste album van Sharon Jones & The Dap-Kings had reeds voor de zomer van 2013 moeten uitkomen. Met de zeer aansprekende, niets aan de verbeelding overlatende titel Give The People What They Want. Bij eerste beluistering werd al snel duidelijk dat dit het album is waarmee de band definitief bewijst dat zij het zijn die de allerbeste soul brengen die er momenteel te horen is. Maar met de aankondiging van het album besloot het lot anders. Bij Sharon, die al een tijd lang gezondheidsklachten had maar deze niet echt serieus nam, werd bij een doktersbezoek kanker geconstateerd. De release van het album werd natuurlijk gelijk uitgesteld en al helemaal toen bleek dat het in eerste instantie vastgestelde ‘op tijd erbij zijn’ toch flink wat anders uitpakte. Voor Sharon brak een periode aan van lange en zware ziekenhuisbezoeken en hoewel de kanker met een geslaagde operatie uit haar lichaam werd gehaald raadde de dokter toch aan er een serie chemo behandelingen aan vast te plakken. Het werd voor Sharon een enorme aanslag op haar lichaam die haar volledig uitputte. Al met al werd pas in november vastgesteld dat het nieuwe album nu in januari 2014 zou gaan uitkomen. Hoe vreemd het ook mag klinken moesten er natuurlijk ook interviews over het nieuwe album gaan plaatsvinden. Maar met een nog een laatste serie chemo behandelingen eind van december in het verschiet bijna onmogelijk. Omdat er reeds voor de zomer afspraken waren om een lang verhaal in Jazzism te plaatsen en ze tevens van de plan waren om Sharon voor de eerste keer op de cover te plaatsen en zowel Sharon als de Dap-Kings Nederland een zeer warm hart toedragen kon ik als een van de weinigen dan toch het vliegtuig pakken om Sharon te spreken.

Tammytown, New York (vrijdag 6 december 2013)

Het voorgaande verhaal krijgt natuurlijk een bijzondere lading als je dan uiteindelijk dik een half jaar later dan gepland naar New York vertrekt. Wat kun je in zo’n geval wel en niet aan haar vragen? En hoe zal de sfeer zijn tijdens het interview? Al helemaal als je ook op het laatste moment hoort dat ze bezig zijn om een al heel lang geplande documentaire over Sharon te maken en die dus precies in deze periode van haar leven valt. Doordat Sharon momenteel in Upstate New York bij haar vriendin Megan Holken in Sharon Town verblijft om de laatste chemo te ondergaan en vervolgens volledig te herstellen moet een reis naar het daarbij dichtbij liggende plaatsje Tarrytown worden ondernomen. Een reis die het gemakkelijkst gemaakt kan worden met de trein vanuit Manhattan langs de Hudson naar het noorden. Bij aankomst bij het hotel waar het interview gaat plaatsvinden is het toch wel even schrikken als Sharon, met een volledig kaal hoofd op de bank zit. Maar zij is de eerste die de druk wegneemt. ‘Ik ga toch geen pruik dragen? Daar heb ik absoluut geen zin in. Dit is zoals ik nu ben en we hebben twee weken terug zelfs een fotoshoot (voor de New Yorkse Village Voice) en een nieuwe clip zo geschoten’ klinkt ze resoluut. Al snel in het interview blijkt dat Sharon niets van haar power verloren heeft, al zegt ze zelf dat dit maar schijn kan zijn. ’Die klote ziekte heeft me de afgelopen maanden behoorlijk onzeker gemaakt. Je weet nooit hoe een operatie of een chemo uitpakt in energieverbruik. Helemaal de eerste maanden was ik volledig uitgeput, iets wat ik eigenlijk helemaal niet ken. Al die jaren achter elkaar op tour en albums opnemen hadden me eigenlijk alleen maar energie gegeven. Nu was ik volledig aan de ziekte overgeleverd en kon ik er even helemaal niets anders bij hebben. Zelfs geen muziek, wat voor mij als muziekmens best bijzonder was natuurlijk’.

Sharon verteld uitgebreid en zeer open over het ontstaan van haar ziekte en het hele proces van de afgelopen maanden. Terwijl de camera’s voor de documentaire draaien verteld ze verder. ‘Eigenlijk wist ik al veel langer dat er iets met me aan de hand was maar ik ontkende het gewoon. Deed alsof het aan het ouder worden lag. Als ik iets bovenin het rek van de bus moest leggen als we op tour waren deed dat eigenlijk al tijden zeer. Alsof je, je steeds verrekt. Heel veel mensen hebben het nu over een concert wat we in april vorig jaar in Idaho gaven en waarbij ik het podium af moest omdat ik teveel pijn had. Dat moment was dan wel de druppel, de oorzaak was al veel eerder duidelijk. Ik verzette me er alleen heel erg tegen’. Hoeveel erger het uiteindelijk was werd bij de operatie duidelijk. ‘Het moet een behoorlijk tegenslag zijn geweest toen de dokter bij de eerste operatie veel meer kanker tegenkwam als hij gedacht had. Maar ze hebben tijdens die operatie in een keer doorgepakt toen ze me toch open hadden en alles eruit gehaald wat er niet goed uitzag’. Ze staat op trekt haar trui wat omhoog en laat het litteken zien. ‘Na die operatie kon ik een lange tijd niets meer. Ik was echt volledig uitgeput en er erg slecht aan toe. Mijn Dap-Kings familie kwamen natuurlijk veel langs en hoewel ze stoer oogden als ze bij me waren weet ik dat ze in de gang van het ziekenhuis stonden te huilen. Dat geeft wel aan dat zij het toen ook niet meer wisten. Het had zomaar het einde van onze band, waar we 20 jaar geleden mee begonnen en zo’n ontzettend veel plezier mee hebben, kunnen zijn. Ik ben altijd heel erg bang gewest om jong te sterven en zag dat nu gaan gebeuren. Daarbij komt dan ook nog eens dat ik 3 jaar geleden mijn moeder aan kanker ben verloren en ik nu het idee kreeg aan de beurt te zijn. Raar om er nu zo op terug te zien maar het was echt zo slecht. Pas de laatste maanden ben ik weer op de goede weg, ben ik weer meer energie aan het verzamelen. Dat voelt goed maar ik weet even niet of die laatste chemo er nog gaat inhakken of niet. Omdat er in januari al optredens gepland staan en heel erg veel heel belangrijke tv (Jimmy Kimmel, Conan O’Brien en Ellen deGeneres) weet ik even niet hoe dat gaat verlopen. Misschien dat het juist heel goede energie gaat opleveren. Ik heb er namelijk ontzettend veel zin in en ik weet ook dat de band het kan opvangen als ik even voor een break het podium af moet’.