Het was een spannend jaar voor het vanuit Oost-Londen opererende Maisha. Eerst was daar, begin van het jaar, die opvallende track Inside The Acorn op We Out Here, het dubbelalbum waarop Gilles Peterson en zijn Brownswood Recordings de frisse jonge jazzgarde uit Engeland (eigenlijk natuurlijk vooral Oost-Londen) presenteerden. En dan was er vlak voor het jaar een einde vond, ook het officiële Maisha debuutalbum There Is A Place dat door pers en publiek erg goed ontvangen werd. Met een druk tourschema in 2019 op komst is het mooi dat we bandleider en drummer Jake Long van Maisha nog even kunnen spreken voordat het jaar verstreken is.

We spreken Long als hij terug in Londen is van een week lange tour door Amerika met gitarist/zanger Oscar Jerome, ook al zo’n nieuwe held aan het jazzfront. ‘De Britse jazz gaat de oceaan over’, vertelt Long enthousiast. ‘En we toeren nu met elkaar de wereld over om dat optimaal te beleven. Het is nogal kostbaar om de oceaan over te steken, met alle papieren om als muzikant het land in te komen, dus als er een iets langere tour gepland staat waar aan het einde nog wat geld overblijft doen we dat natuurlijk. En natuurlijk blijven we zo veel mogelijk met elkaar spelen. Dat doen we al jaren en nu het succes daar is willen we dat ook samen beleven. Dat betekent soms wel dat je maar weinig thuis, en dus in Londen, bent, maar het spelen voor vaak volle zalen geeft zoveel energie dat je vaak spontaan de moeheid van het reizen verliest’.

Maisha is een band die al flink wat jaren bestaat maar besloot het rustig aan op te bouwen. ‘We waren met elkaar al snel een hecht muzikaal gezelschap. Hoewel we allemaal onze eigen muzikale inbreng hebben was het muzikaal plan voor de band duidelijk: Een ideale vorm waarin spiritual jazz en Afrobeat samenkomen. Dus zeg maar een muzikale wereld waarin de muziek van John en Alice Coltrane, Pharaoh Sanders mixt met die van Fela Kuti. Een sound dus die alles met groove en sfeer te maken heeft. We wilden vooral geen technische muziek maken, waarin de sfeer van de composities door solo’s wordt bepaald. We wilden een gelijkheid in ieders rol en een sound die leunt op gemeenschappelijkheid. Natuurlijk moet je dan gaan kijken hoe je dat gaat doen. Hoe je composities opbouwt en hoe je een optimale spanning behoudt maar dat is met het opduwen van ritmes natuurlijk al een fijn gegeven. Vooral omdat ik daar als drummer de spil in ben. Maisha is een band die net zo goed niet op tijd let. Als we een compositie spelen voelen we aan hoelang we die interessant kunnen houden, meestal in een jam-achtige vorm’.

‘In een scene waarin iedereen ook zijn geld wil verdienen en dus meerdere bands tegelijk aanhoudt om de huur te kunnen betalen is het soms moeilijk te plannen om te oefenen, spelen of zelfs op te nemen’, vertelt Long verder. ‘Voor ieder bandlid geldt dat de band waarmee ze het meest succes hebben en waarmee ze dus vaker kunnen spelen, voorrang krijgt. In deze voor muzikanten moeilijke verdientijden (opbrengsten van het verkopen van platen zijn nog redelijk maar de streamingwereld levert maar bar weinig op) wel zo slim ook natuurlijk. Daarom duurde het ook wat langer voordat we There Is A Place konden opnemen. Gelukkig bleken Gilles en natuurlijk de andere belangrijke mensen binnen Brownswood super enthousiast over wat we aan het maken waren en was een deal zo beklonken. En met hun support weet je dat je dan wereldwijd veel aandacht gaat krijgen’.

Met het in ogenschouw nemen dat Engeland nu niet bepaald staat als jazzland blijft de grote opkomst van de Britse jazz een wonder. ‘Daar heb je helemaal gelijk in. Wij hebben hier in de Engeland maar weinig grote jazzvoorbeelden zoals ze die in Amerika, het jazzland bij uitstek, wel hebben. Maar zoals de Amerikaanse rockmuzikanten volop van ons ‘leenden’ doen wij dat met veel jazz nu andersom (lacht). De Britse jazz speelt zich ook maar in een paar plekken in Engeland af. Natuurlijk is Londen, zoals voor zoveel muziek, de hoofdplek maar ook Manchester en Leeds zijn belangrijk. Daar komen dan ook de belangrijkste labels vandaan en daar zijn de beste plekken om te spelen. Voor ons als in het oostelijk Londen gevestigde band was een aantal plekken zeer belangrijk. Natuurlijk de Jazz Re:freshed avonden en de organisatie die daar achter zit en ook een platenlabel hebben. Zij zijn voor heel veel bands de prachtige push om zich bekend te maken. Ook voor ons omdat ze onze eerste EP uitbrachten. Daarnaast was er voor ons ook de The Royal Albert, een jazzclub op New Cross Road die zeer belangrijk was. Een club die wat vergeten wordt in het verhaal dat we nu over de opkomst van de Britse jazz horen. Het is zo’n club waar je eigenlijk altijd wel kunt spelen, al helemaal als je veel eigen publiek meeneemt. Al moet je je natuurlijk als muzikant en band wel waarmaken. Maar veel van de basis van de nieuwe jazzgolf ligt ook zeker daar. En natuurlijk was de definitieve club The Total Refreshment Centre in Dalston. De club die de gemeente ondertussen alweer heeft gesloten, de sukkels. Dat was echt de juist club op het juiste moment én heeft de Britse jazz de juiste klap omhoog gegeven. Altijd geweldig om daar te spelen. Geweldige sound, geweldig enthousiast publiek. Heel vreemd dus dat zo’n prachtig visitekaartje van de stad in een buurt die helemaal in opkomst is door de gemeente, met allerlei vreemdsoortige verordeningen, gesloten is. Er had nog zoveel mooie en nieuws vandaan kunnen komen’.

‘De muziek die we met Maisha maken zit diep in ons geworteld’, vertelt Long verder. ‘De titel van het album verwijst naar de opmaak naar het album: de plek waar ik naar toe ga als ik mijn hoofd wil leegmaken maar ook de plekken in Londen waar we oefenden, huizen van vrienden en de intieme zalen waar we onze sound uitkristalliseerden. En dat geldt zeker niet alleen voor mij maar ook voor iedereen in de band (saxofoniste Nubya Garcia, gitariste Shirley Tetteh, toetsenman Amané Suganami , contrabassist Twm Dylan en percussionisten Tim Doyle en Yahael Camara-Onono). Samen hebben we de sound van Maisha geschapen, om het zo maar te zeggen. Vooral door heel veel samen te spelen en op te treden en niet alleen te voelen hoe de composities zich lieten vormen maar ook op de manier waarop het publiek reageerde. Muziek in hoe wij die maken heeft overduidelijk met publieksparticipatie te maken. Niet dat we van climax naar climax bouwen om het publiek gemakzuchtig te behagen maar juist zo in lagen de composities opbouwen dat je het publiek als het ware in een trance brengt. Spiritual jazz is bedoeld je naar een andere beleving en gevoelswereld te tillen. Je even te onttrekken aan alles wat er normaliter in deze drukke, alle energie opslurpende wereld en direct om je heen gebeurt.

We namen de songs gedurende de zomer van 2018 op, dus pakweg zo’n 5 maanden nadat met We Out Here echt alle aandacht op de Britse jazzscene kwam te staan. Maar ondanks die druk voelde het in de studio geweldig en legden we de composities in de juiste vorm (zoals wij het dus wilden) binnen drie dagen vast. De titels van de composities verwijzen naar verschillende facetten van ons leven. Zowel onze belevingswereld als interesse. Osiris is zwaar beïnvloed door de boeken over Egyptische mythologie die ik in het huis van mijn grootouders vond. Eaglehurst Place heeft dan weer een heel persoonlijke referentie, het is namelijk het huis dat ik met Joe Armin-Jones, Femi Koleoso en Rosie Turton deel. Drie ontzettend getalenteerde muzikanten waarmee ik dan ook weer veel speel en die binnen andere bands veel indruk maken. Het is fijn om juist die persoonlijke elementen te verwerken in de songs die een basis hebben in de spiritual jazz en afrobeat. Met onze jazzachtergrond voelden we allen al snel dat die combinatie ons samen het best ligt en over de jaren is deze door onze aderen gaan stromen. Ik zie There Is A Place dan ook echt als ons echte begin, ons startpunt. Met de overweldigende ontvangst van het album, door pers en publiek en de vele uitnodigingen om wereldwijd concerten te komen geven zal onze sound snel gaan doorgroeien naar nog diverser en interessanter, zo verwacht ik’.