Een aantal fans en recensenten hadden woensdag een exclusieve uitnodiging gekregen om Aphex Twin’s nieuwe album Syro te mogen luisteren in Ekko te Utrecht. Aphex Twin is op 22 september namelijk terug met nieuw studiomateriaal, na dertien jaar. En unieke gelegenheid voor de genodigden en de verwachtingen waren dan ook hoog gespannen.

Bij binnenkomst worden we uitgebreid gefouilleerd op telefoons of opnameapparatuur. Niet even vlug, nee uiterst secuur. “en nu je ondergoed”, grapte de bewaker. Dat ging me uiteraard wat te ver! Voor de sessie startte kregen we van een spreker nog nadrukkelijk op het hart gedrukt “wie nu nog betrapt wordt op opnameapparatuur wordt alsnog de zaal uitgetrapt”. Het was dus menens; meneer Richard D. James (Aphex Twin), wilde absoluut geen opnames of vroegtijdig lekken van het materiaal. Fysieke promo’s worden tot nu toe dan ook niet verstuurd.

Hij was er zelf niet, Richard. De luistersessie was sober. Een aantal fluorescerend groene posters met het Aphex Twin-logo waren op het podium geplaatst, voor de rest enkel de muziek. Simpel en doeltreffend toch? Blijkbaar niet. Een deel van het publiek moet eerst maar eens uitgelegd worden wat “luisteren” nu eigenlijk zou moeten betekenen. Er wordt naar hartenlust door de muziek heen gekletst. Alsof ze thuis zaten met een kop koffie en een koekje! Hierdoor gaat een groot deel van de sfeer verloren en is concentreren op de muziek een stuk lastiger. Zie dan maar eens een goede impressie te schrijven…

Goed, dat gezegd hebbende zal ik bespreken waar het in deze recensie eigenlijk om zou moeten gaan…..de muziek. “Hehe, eindelijk”, hoor ik je denken! Is Aphex Twin nog relevant? Is Syro relevant? Op die eerste vraag kan ik volmondig “ja” zeggen. Zelfs na dertien jaar afwezigheid is zijn stijl gelijk te herkennen en heeft het een zekere frisheid die boven het maaiveld uitsteekt. Is Syro relevant? Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, ik ben geneigd te zeggen; NEE!

Als instapper voor een nieuweling zou het misschien een goed album zijn. Afgezien van de met vreemde vocalen doorspekte openingstrack Minipops 67 [120.2][Source Field Mix] [Aka the Manchester Track] is het album namelijk vrij eenvormig en daardoor een makkelijke instapper. Er vallen veel funky grooves te horen, die doen terugdenken aan zijn project The Tuss.  Het gestotter en geratel doet dan weer denken aan zijn Drukqs album en de rustigere momenten gaan terug naar zijn Ambient Works. Waar de hersenkronkels van Richard op eerdere albums echter zeer bevreemdend en onnavolgbaar over kwamen, vervalt het op Syro veel meer in een goed uitgevoerd trucje. Een rateltje hier, een mooie synthlijn daar en af en toe een beat. We kennen het inmiddels. Zijn stijl is nog steeds bijzonder, het weet alleen niet meer te verassen, met een creepy sampletje of raar geluid. Verrast Syro dan nergens? Ja twee keer; op een track genaamd 180db_ wordt er een knalharde beat ingezet die zo simplistisch is dat je in eerste instantie niet zou geloven dat hij uit de hoge hoed van Richard komt. Een pianoballad komt ook nog even langs. Deze is leuk voor de afwisseling, maar is eigenlijk wat mak.

Zo zijn we waarschijnlijk te veel verwend met complexere Aphex Twin albums uit het verleden. Of is dit album dan toch lui en ongeïnspireerd? Een enkele luistersessie biedt geen uitsluitsel, maar ik neig naar het laatste………