Afrikaanse invloeden en energie, vooral veel energie. Zo stormde Vampire Weekend in 2008 de alternatieve cafeetjes binnen met A-Punk van hun debuut Vampire Weekend. Leuk op de achtergrond met een biertje in de hand, maar het viertal uit – hoe kan het ook anders – Brooklyn fungeert niet alleen als decor in onze stamkroeg. Stiekem zitten die vrolijke liedjes toch wel erg goed in elkaar. En zo ook bij de derde plaat, Modern Vampires Of The City.

De combinatie indiepop, Afrikaanse ritmes en een moordend tempo bedachten de vier studenten natuurlijk niet zelf. Talking Heads was een duidelijke invloed: snelle slaggitaartjes en drumpartijen waarbij je het liefst als David Byrne rondjes over het podium rent. Het debuut Vampire Weekend en  opvolger Contra uit 2010 waren zeker niet slecht maar hadden iets kinderlijks over zich, iets onschuldigs. Dat is veranderd op Modern Vampires Of The City. Een klavecimbel wordt ingezet om de licht klassieke invloeden te onderstrepen. Onderwerpen als eenzaamheid en godsdienst komen uitgebreid aan bod, en de plaat is een ode aan New York. Vampire Weekend heeft opvallend nagedacht over de moderne vampiers.

En dat is een kant die we niet eerder van de vier New Yorkers hoorden. Voorheen was het lang leven de lol, maar dat veilige kleedje is afgeschud. De nieuwe plaat is gestructureerd en heeft een prachtige opbouw. Hudson, aan het eind van de plaat te vinden, is het meest donkere nummer dat de band ooit heeft geschreven. Tikkende klokken, echo-achtergrondzang, diepe bassen en koperblazers die wat barok in het nummer toeteren. Ook in afsluiter Young Lion komen de spookachtige achtergrondzangeressen weer terug. De statige maar wat krakkemikkige piano laat horen dat Vampire Weekend ons met dat volwassen gevoel wil achterlaten.

Ondanks de volwassen houding en de volgroeide toon van de band weet Vampire Weekend nog altijd nummers te schrijven met die speelse ongeremde klank. Diane Young is hard en hysterisch en op Unbelievers kunnen we weer rondjes door de stad rennen. New York kan trots zijn.