De Amerikaanse band Tortoise wordt door velen gezien als een grondlegger binnen het post-rock genre. Dat is natuurlijk een leuk hokje, maar eigenlijk is de band niet in een genre te duwen. De compleet eigenzinnige mix van stijlen zoals onder andere rock, jazz, electronic, dub en lounge maakt van Tortoise al jaren een band met een zeer onvergelijkbaar, eigen geluid. Dat geluid ontwikkelt zich per album altijd organisch, op zoek naar nieuwe geluiden en melodieën,  maar altijd weer echt Tortoise. Hun muziek klinkt vaak zo onderkoeld en bescheiden, dat je bijna zou vergeten dat de band stiekem een aantal meesterwerken op zijn naam heeft. Per ongeluk zou je haast zeggen, maar dat is niet waar. De instrumentale band bestaat gewoon uit geweldige muzikanten, waarbij de ritmesectie vaak het voortouw neemt. Tenslotte staat de band bekend om zijn tovenarij in de studio, waardoor instrumenten of zelfs passages in een nummer altijd weer van geluid veranderen.

Maar kunnen we al spreken van “de vloek van het Tortoise meesterwerk”? Aangezien aan aantal albums – zoals Millions Now Living Will Never Die en TNT – zulke grensoverschrijdende-,  vernieuwende- en vooral verrassende meesterwerken waren moet de band volgens fans en critici altijd voldoen aan die hoog gelegde , haast onbereikbare lat.  De band trekt zich daar gelukkig weinig van aan en gaat simpelweg stug door met goeie, eigenzinnige muziek maken. Toch begint hun eigen gecreëerde genre op momenten zo vertrouwd te klinken dat de verassing er een beetje af is. Misschien ligt dit niet aan de band, maar zijn wij als luisteraar gewoon te verwend? Met vertrouwd is echter niets mis, zolang het de luisteraar pakt en de kwaliteit hoog blijft.

Ook over de kwaliteit op dit nieuwe album valt technische gezien niets aan te merken. Het drum- en percussiewerk klinkt vloeiend en speels als altijd en de nummers bevatten een aantal heerlijk zware baslijnen. Op recentere albums is er een grotere hoofdrol weg gelegd voor retro synthesizers en dat is hier niet anders. Daar ligt ook de valkuil hier, want juist die synths klinken hier vaak saai en voorspelbaar. Op andere momenten is er gelukkig een saxofoon, of een ritme wat lekker in je hoofd blijft hangen. Maar misschien is dat het probleem wel op dit album: het klinkt sterk en er wordt knap gemusiceerd, maar hangt aan elkaar van leuke momenten die opvallen, zonder dat een compositie overtuigd als geheel.

Het is veelzeggend dat de echte verassingen komen in de vorm van twee popliedjes, waar Todd Rittmann (U.S. Maple) meedoet op een cover van David Essex Rock On en Georgia Hubley Yonder Blue van slaperige vocalen voorziet. Twee nummers die eigenlijk uit de toon vallen bij de rest van het album, maar juist daardoor wel opvallen.

Nogmaals, de luisteraar is teveel verwend door het voorgaande werk van de band. Dit is echt geen slecht album, maar het houdt de aandacht niet vast. Van Tortoise zijn we vooral spannender gewend.