Prachtige rust. Rust die soms ver te zoeken is in een wereld geheerst door een bebrilde Amerikaanse herriemaker. Ook op Lowlands stond deze lawaaiproducent, waarbij de Alphatent nog meer volgepropt stond met zwetende lijven dan bij de Foo Fighters. Zo is het tegenwoordig gesteld: klanken die een kleuter ook achter elkaar kan zetten, vallen ook onder de noemer muziek. Hoe groot is dan het contrast met de band die het maken van rust heeft verheven tot een ware kunstvorm. The xx doet het. In 2009 met hun gelijknamige debuut, en nu met Coexist.
Net als het debuut is Coexist een dromerige, mistige plaat. Vooral het slaperige stemgeluid van zanger Oliver Sim en zangeres  Romy Madley Croft draagt bij aan het lome gevoel. De grote verandering ten opzichte van drie jaar geleden zijn de beats. Op xx waren die bijna niet te vinden. Nu zijn ze dof en neigen sterk naar 2step en dupstep zoals William Bevan’s Burial kan maken. Geen vreemde stap; The xx ging naar dezelfde Elliot School in Zuid-Londen als Bevan en komt uit dezelfde stad. Als we The xx en Burial mogen geloven is die stad, Londen, altijd verslapen en in mist en duisternis gehuld. Beiden acts maken gebruik van donkere echo’s, houterige geluiden en diepe beats. Die overeenkomsten zijn bij enkele nummers, zoals Chained en Sunset, zo groot dat niemand er van op zou kijken als Bevan daadwerkelijk een handje heeft meegeholpen. Maar daar vallen we niet over. The xx heeft een album uitgebracht waarmee ze wellicht hun debuut overtreft. Juist door dat doffe geluid is Coexist meer een eenheid dan xx, waardoor er een andere wereld wordt geopend bij het beluisteren ervan. Een wereld van gesprekken over liefde, eenzaamheid en leegte, en nevelachtige straten zoals op een vroege zondagochtend. Coexist brengt een intense rust voort, waar zelfs de meest succesvolle dubstep dj niet tegenop kan boksen.