Aan het einde van 2012 werden we nog even getrakteerd op twee releases die de vaderlandse pop fraai verrijkten en die derhalve niet onvermeld mochten blijven. Zo was daar in november het mooie derde album van The Horse Company en in december verscheen Isles, de debuut EP van het Utrechtse Stillwave.

Isles is een robuuste, donkere indierockplaat vol aanzwellende gitaarstormen die een gezonde belangstelling verraden voor shoegaze en postpunk. De titeltrack die de EP opent, is een indrukwekkende staalkaart. De wervelende gitaarpartijen, gecombineerd met de stevige drums en de donkere, wat gebroken zang zorgen voor een dwingend geluid. Al deze ingrediënten komen op deze EP vaak mooi samen, vooral op Klocking In, waar de gitaren soms als straalvliegtuigen het luchtruim kiezen om aan de hand van de bariton achter de microfoon weer te mogen neerdalen.

Voor een band die nog geen twee jaar bestaat klinkt Stillwave behoorlijk doortimmerd. Het is niet alleen de muziek an sich die het ‘m doet; Isles, opgenomen in studio Moskou met Silvia Vermeulen, klinkt ook nog eens erg goed. De studiotijd voor deze mini is maximaal benut, kun je zeggen. Het eindresultaat is een stevige, stemmige en onontkoombare kennismaking.

Hoewel Stillwave nergens onrustig klinkt, laveert de band wel regelmatig van uitbarstingen naar meer evenwichtige stukken en weer terug, zoals in het meer uptempo Blue Sons & Daughters. Donkere introspectie, robuuste postpunk en dromerige pop; het zijn slechts enkele van de sleutelwoorden die de nummers op dit mooie en coherente debuutalbum kenmerken.